Czarny bocian - Kai Meyer

Autor: Tomasz 'Sting' Chmielik

Czarny bocian - Kai Meyer
Czarny bocian to drugi z dziesięciu tomów cyklu Siedem Pieczęci autorstwa Kaia Meyera, popularnego na całym świecie niemieckiego pisarza fantasy. Na całym świecie, lecz – oczywiście – nie w Polsce. To niejako fenomen naszego rynku wydawniczego – znajdziemy na nim wielkie nazwiska, takie jak King, Masterton, Erikson, Gemmell. Ze świecą jednak szukać Blocha, M.R.Jamesa, Karla E. Wagnera i wielu innych. Na szczęście Videograf II postanowił uzupełnić tę lukę i zainwestował w dzieła Niemca. Czy było to słuszne posunięcie?

Rodzice Lisy i Nilsa wyjeżdżają z Giebelstein w sprawie spadku po bogatej ciotce. Rodzeństwo zostaje samo w dużym i ponurym, rodzinnym hotelu Erkerhof, który niegdyś był szpitalem psychiatrycznym, a jeszcze wcześniej posiadłością rodową cieszącego się złą sławą barona Moorsteina. Początkowo cała ta sytuacja wydaje się czwórce przyjaciół wspaniałym zbiegiem okoliczności – mają ponurą budowlę tylko dla siebie. Jednak, gdy pojawia się złowrogi czarny bocian, miła majówka zamienia się w prawdziwy survival horror. Czy przyjaciołom uda się wyjść cało z tej przygody? Jakie tajemnice skrywają piwnice hotelu? Kim był baron Moorstein? Na te pytania znajdziecie odpowiedzi podczas lektury książki.

W Czarnym bocianie Kai Meyer stawia na szybką akcję w stylu gry o przetrwanie. Ciągły stan zagrożenia, izolacja, brak bezpiecznych miejsc, w których można by się schować, napędzają całą fabułę i nie pozwalają się nudzić podczas lektury. Czwórka przyjaciół cały czas czuje oddech czarnego bociana na plecach i musi działać szybko. Inaczej grozi im śmierć. I wszystko byłoby naprawdę fajnie gdyby nie… no właśnie, tytułowy czarny bocian.

Pomysły Kaia Meyera na antagonistów śmieszą mnie już od poprzedniej części, tj. Powrotu czarnoksiężnika. Ożywione posągi, kobiety z latającymi rybami w torebce, demoniczne bociany. Wszystkie te elementy niszczą całkiem interesująco zawiązujące się opowieści grozy. Wyobraźcie sobie ciemną noc w ogromnym hotelu, małą dziewczynkę, która snuje się po korytarzach… W końcu trafia do sali balowej, w której odbywa się bal duchów i nagle staje oko w oko z… czarnym bocianem. Ta książka to wspaniały przykład, jakich antagonistów należy unikać. Nie ratuje jej również to, że z założenia jest przeznaczona dla młodszego czytelnika. Dzieje się tak z prostego powodu – Meyer nie ma oporów by dzieciaki w dialogach rzucały "jasna cholera", nie ma oporów żeby zmagały się z tajemnicami okultystycznymi, pentagramami, szkieletami - wszystko to w Czarnym bocianie jest. Dlatego używanie takich wrogów jest, moim zdaniem, nieumiejętnym kopiowaniem historii pani Rowling. Może Kai Meyer powinien poszukać własnego stylu?

Jeśli chodzi o warstwę fabularną, to jest z nią trochę lepiej niż w poprzedniej części. Podkreślam – trochę - bowiem nadal jest ona prosta jak konstrukcja cepa, opiera się na najbardziej prymitywnych rozwiązaniach i niezwykłych zbiegach okoliczności. To trochę za mało, aby stworzyć pasjonującą opowieść, która wciągnie młodego czytelnika. Ja sam w okolicach setnej strony uległem już znudzeniu i czytałem niejako siłą rozpędu, myśląc: "kiedy to się wreszcie skończy?". Samo rozwiązanie fabuły jest bardzo słabe i powoduje, że cały wcześniej opisany stan zagrożenia był całkowicie niepotrzebny. Czarnego bociana można było bowiem załatwić jednym pstryknięciem palca .

Jak zawsze w przypadku Siedmiu Pieczęci niezwykle cieszy sposób wydania. Twarda okładka, dobre ilustracje, niezły skład i poprawna korekta. Powinno to być standardem na polskim rynku wydawniczym. Niestety nie jest. Dlatego też zwracam na to uwagę i zapisuje po stronie plusów. Stosunek ceny do wydania jest niewątpliwie bardzo atrakcyjny.

Podsumowując, jeśli szukasz prezentu dla dziecka, kup mu coś z Harry’ego Pottera. Jeśli ma już wszystko, ewentualnie zainwestuj w Czarnego bociana. Ta książka jest po prostu mocno przeciętna i nie zapewni rozrywki na dłużej niż dwie godziny.