Czarna ikona. Tom 2 - Mieszko Zagańczyk

Na początku całość miała ukazać się w jednym tomie. Nie udało się, w efekcie czego na drugi tom Czarnej Ikony trzeba było czekać dokładnie rok bez jednego dnia. Tak długi okres oczekiwania nie jest nigdy niczym dobrym. Przede wszystkim dlatego, że – w ciągłym zalewie nowych pozycji – czytelnik po prostu zapomina wiele z tego, o czym czytał dwanaście miesięcy temu. Z tego samego powodu mało kto ma czas na przypominanie sobie każdej książki, której kolejny tom trafia do sprzedaży. Niemniej jednak, do lektury drugiej części powieści Mieszka Zagańczyka usiadłem z entuzjazmem. Nawet pomimo tego, że z pierwszego tomu pamiętałem zaledwie główne wątki.

Tym razem nie ma mowy o tym, co było główną wadą pierwszej Czarnej Ikony, bowiem akcja od razu rusza z kopyta, nie poprzedzana żadnym nudnawym wstępem. Już na pierwszych stronach trafiamy w ogień (dosłownie) bitwy, a Kalikst Belzebub – przemieniony przez niegodziwego Czarnego Mnicha w istną maszynę do zabijania – skutecznie ów ogień podsyca. Wątek samego Kaliksta zdecydowanie dominuje w drugim tomie, co nie zawsze służy powieści. Razi to zwłaszcza w przypadku Atanazego i złodziejskiej gildii, która na dobrą sprawę przestaje odgrywać w całej historii jakąkolwiek rolę.

Kalikst Belzebub dokonuje istnych cudów w szeregach wojska basileusa, do którego został przymusowo wcielony. Robi to wszystko wyłącznie po to, aby dostać się jak najbliżej swojego celu – samego Romana Diogenesa. Aby nie zapomniał o swoim zadaniu, Czarny Mnich przydzielił mu nader zacnego, acz mocno śmierdzącego śledziami kompana, którego elementem charakterystycznym (prócz rybiego smrodu, oczywiście) jest fakt, że posiada dwie głowy i ogólnie jest... demonem. Cóż, żyć jakoś trzeba, a Kalikst doskonale zdaje sobie sprawę z tej uniwersalnej prawdy. Takie życie wydaje mu się nawet nader godziwe, aż do momentu, kiedy jego cel zostaje niemal osiągnięty. Wtedy do gry miesza się inny mnich, tym razem z czerwieni, co skutecznie psuje głównemu bohaterowi humor.

Drugi tom Czarnej... naprawdę kipi od akcji i to trzeba powieści szczerze przyznać. Problem polega na tym, że duża jej część wydaje się wciśnięta nijako na siłę, li tylko po to, aby sztucznie oddalić od siebie poszczególne kluczowe momenty. Jednym słowem – można odnieść wrażenie, że pomiędzy owymi elementami mogłoby wydarzyć się absolutnie wszystko, a i tak nie miałoby to większego wpływu na fabułę. To niepokojące zjawisko występuje na szczęście przede wszystkim na początku książki, by zniknąć pod koniec całkowicie. Być może autor chciał w ten sposób uprawdopodobnić opisywane w książce wydarzenia (wszak wiadomo, że nie każde machnięcie skrzydełek motyla wywołuje huragan), jednak wyszło to w sposób sugerujący, że Mieszko Zagańczyk najpierw wpadał na jakiś pomysł, po czym zarzucał jego realizację, obcinając wątek w mało oryginalny sposób.

Trzeba natomiast przyznać, że pozostałe elementy, które z pierwszego tomu Czarnej Ikony czyniły naprawdę niezłą powieść, autor zawarł także w tomie drugim. Na szczególną uwagę zasługuje ponownie warstwa językowa, a zwłaszcza świetnie oddany slang bizantyjskich mętów i złodziejaszków, kipiący od podwórkowej łaciny i niezwykłych, choć zazwyczaj niezbyt chlubnych porównań.

Drugi tom Czarnej Ikony to godny kontynuator części pierwszej. Dylogię jak najbardziej warto przeczytać, nie tylko ze względu na osadzenie akcji w ciekawym i mało wyeksploatowanym okresie historycznym. Mimo iż sama w sobie jest to po prostu klasyczna powieść fantasy z dość standardowym zakończeniem (są wybuchy, walące się mury itd.), to jednak po zamknięciu książki czytelnik może mieć chętkę na to, by kiedyś jeszcze poczytać o losach niepokornego bizantyjskiego złodzieja. A to zawsze dobrze świadczy o powieści.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę