Córka łupieżcy - Jacek Dukaj

Jacek Dukaj to pisarz znany właściwie każdemu polskiemu miłośnikowi fantastyki. Niewielu autorów zdobywa tyle nagród, co on, a niewątpliwa popularność powoduje, że jego powieści doczekują się reedycji. Jedną z takich książek jest Córka Łupieżcy — mikropowieść, która ukazała się po raz pierwszy w 2002 roku w antologii Wizje alternatywne 4, a niedawno została ponownie wydana nakładem Wydawnictwa Literackiego jako samodzielna pozycja. Okładka tej niegrubej książki, podobnie jak pozostałe wznowienia dzieł Dukaja, została zaprojektowana we współpracy z Tomaszem Bagińskim, jednak ilustrację ją zdobiącą przygotował Michał Dziekana. Całość została opracowana w schludny i estetyczny sposób i opatrzona twardą oprawą, co zaspokaja moje nieco bibliofilskie zapędy.

Niepozorna objętość może zwieść czytelników, którzy wcześniej nie zetknęli się z twórczością Dukaja. Tymczasem książka wymaga skupienia, gdyż autor w charakterystyczny dla siebie sposób już od pierwszych stron używa pojęć stworzonych specjalnie na potrzeby wykreowanego świata. Z tego powodu czytelnik na początku może czuć się nieco zagubiony, lecz już po chwili zapewne westchnie z ulgą pod wpływem niesamowitych opisów świata przedstawionego. Dukaj umiejętnie korzysta ze swojego warsztatu literackiego, by malowniczo zaprezentować wizję świata, w którym przyszło żyć głównej bohaterce, Zuzannie Klajn. Jednocześnie jednak pozostawia niewielkie niedopowiedzenia jako pole do popisu dla odpowiednio stymulowanej wyobraźni czytelnika. Mistrzostwem są opisy mistycznego Miasta — zagadkowej metropolii, złożonej ze skrawków architektury różnych kultur i ras. Wyczuwalny jest specyficzny klimat niewiarygodnego otoczenia skrywającego sekrety wielu pokoleń.

Do miejsca tego już w dzieciństwie trafiła — niesiona na ramionach swojego ojca — wspomniana Zuzanna Klajn. Jednakże pamięć o tych wydarzeniach się zatarła, a Zuzanna prowadzi teraz wygodne i dostatnie życie. Wszystko zmienia się w dniu jej osiemnastych urodzin. Otrzymuje wówczas klucz do tajemniczego Miasta, co sprawia, że u spokojnej bohaterki pojawia się zaintrygowanie i chęć przygód, których wkrótce będzie miała dostatek. Wszystko to powoduje, że fabuła toczy się dość dynamicznie i nie dłuży się jak w części pozostałych dzieł Dukaja. Są nawet momenty, w których trzeba się mocno skupić, żeby nie zgubić się w akcji, gdyż ogrom zdarzeń następuje w zawrotnym tempie. Odkrywanie tajemnic Miasta jest bardzo intrygujące; zaskakujące wydarzenia i niesamowite opisy są wyraźną zaletą Córki Łupieżcy, podobnie jak bardzo dobrze skonstruowane postacie. Autor umiejętnie przedstawia myśli i rozterki Zuzanny, jednocześnie nie zaniedbując kreacji pozostałych bohaterów, którzy są nieszablonowi i nieraz potrafią zaskoczyć.

Wadą książki może jednak być jej objętość. Aż chciałoby się poznać nieco więcej tajemnic mistycznej metropolii, co szybko okazuje się niemożliwe, ponieważ autor kończy wszystkie wątki w momencie, kiedy apetyt czytelnika dopiero zostaje pobudzony. Ponadto finał powieści nieco mnie zaskoczył, a nawet odrobinę zawiódł. Z pewnością nie tego się spodziewałem, lecz nie wpłynęło to znacznie na przyjemność płynącą z lektury.

Podsumowując, Córka Łupieżcy jest sprawnie napisaną książką, mogącą zaintrygować swoim klimatem tajemniczości i mistycznością Miasta, jednak możliwe jest również pojawienie się lekkiego odczucia niedosytu. Ponadto przy jej lekturze wymagana jest spora doza skupienia, toteż nie nadaje się zbytnio do czytania w środkach komunikacji miejskiej, do czego zachęcać może jej objętość. Niemniej, mi osobiście bardzo przypadła do gustu i z czystym sercem mogę ją polecić. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę