Clifton (wyd. zbiorcze) #1

Pierwsze wydanie zbiorcze Cliftona pochłania 208 stron, na których odnajdziemy cztery opowieści: Kidnaping, Czas przeszły złożony, Uszkodzona pamięć i Ostatni film. Poza nimi warty podkreślenia jest także wstęp poświęcony genezie sympatycznego pułkownika i w głównej mierze licznym zmianom autorów. W końcu od momentu powołania do życia przez Raymonda Macherota, historyjki o Cliftonie tworzyli m.in. Jo-El Azara, Turk (Leonard), Bedu (Hugo) i Bob de Groot (również Leonard). To właśnie dzieła trzech ostatnich panów znalazły się w albumie. Turk zilustrował pierwszą z nich, Bedu pozostałe trzy, zaś wszystkie scenariusze to dzieło Boba de Groota. Efekt? Bardzo dobry.

Poszczególne historie, liczące sobie po równe 46 plansz, charakteryzuje prosta, acz nie banalna fabuła, w dodatku opatrzona dawką gagów. Na każdym kroku autorzy starali się podkreślać brytyjskość Cliftona, lecz nie ograniczyli się do wyśmiewania rytuału związanego z popołudniową herbatką. Nie brakuje żartów z samego pułkownika, który jawi się jako persona bardzo sympatyczna, dumna i na swój sposób zadziorna, ale jednocześnie łatwa do polubienia od pierwszego kontaktu. Dość powiedzieć, że emerytowany bohater nie spoczął na laurach i na przestrzeni kolejnych stron angażuje się jako detektyw amator, wspomina pierwsze dochodzenia czy przewodzi zastępowi skautów. W każdej z tych ról obserwuje się go z żywym zaciekawieniem, zwłaszcza że bezwzględnie przestrzega wszelkich zasad etykiety i dba o maniery. Opowieści, mimo iż lekkie w odbiorze, są również przyjemne, choć oczywiście już nie tak interesujące, dla starszych czytelników i mam na myśli nie tylko żywiących sentyment do Cliftona.

Album miewa lepsze i gorsze momenty, jednakże tych pierwszych jest znacznie więcej. Przede wszystkim historie są dosyć różnorodne, a ich wspólnym mianownikiem, poza protagonistą, jest wyraźne zabarwienie kryminalne. Dostajemy m.in. porwanie skauta, nieco nostalgiczne wspominki początkowych śledztw czy opowieść w klimatach szpiegowskich. Nie ma miejsca na nudę czy jakiekolwiek przestoje i to cieszy. Warto przy tym nadmienić, że humor bywa specyficzny i część odbiorców może być nim rozczarowana lub wręcz go… nie zauważyć, gdyż niektóre gagi pozostają jakby w tle.

Przechodząc do kreski – tu dla wielu zapewne wystarczy podanie Bedu jako większościowego ilustratora zawartych w albumie historyjek. Niezależnie od tego, czy mowa o jego pracach, czy dziełach Turka, efekt nie pozostawia wiele do życzenia. Rysunki nie są może specjalnie wymyślne, lecz ich autorzy zadbali o drugi plan (choć gdy nie był istotny, to równie skrzętnie zatuszowano go jednobarwnymi tłami), czytelność mowy ciała i przede wszystkim charakterystyczny styl, wyróżniający komiks na tle innych. Dodajmy, że rysunki mają jeszcze jeden niepodważalny walor, jakim bez wątpienia jest wzmacnianie komizmu sytuacji.

Zróżnicowane historyjki o budzącym sympatię czytelnika pułkowniku zostały doprawione humorem oraz świetnymi rysunkami i zawsze mile widzianymi dodatkami około komiksowymi. Warto rozwiązać parę zagadek wraz z Cliftonem.