» Recenzje » Boży ślepiec

Boży ślepiec


wersja do druku

Krwawo, mrocznie, nudno

Redakcja: Tomasz 'Asthariel' Lisek

Boży ślepiec
Blurb spojlerujący treść książki zazwyczaj jest czymś niezmiernie przykrym. Choć jednak obwoluta Bożego ślepca psuje czytelnikowi niespodziankę czekającą na niego mniej więcej w jednej trzeciej powieści, to nie potrafię mieć o to pretensji do wydawnictwa – o wcześniejszych wydarzeniach zwyczajnie nie było bowiem co napisać.

Nad królestwem Rilpor zbierają się czarne chmury. Czerwoni Bogowie, lata temu pokonani i przegnani ze świata, szykują się do powrotu. Ich wyznawcy, kryjący się w leżącej na zachodzie górzystej Mirecji, zyskali nowego, ambitnego przywódcę, który gotów jest poprowadzić rządne krwi oddziały fanatyków, by skąpać świat w szkarłacie i uwolnić mroczne bóstwa. Co gorsza, w samej stolicy królestwa również kryje się zdrada, która może przechylić szalę zwycięstwa na korzyść najeźdźców.

Boży ślepiec w sposób widoczny aspiruje do bycia dark fantasy. Mamy tu więc intrygi polityczne, niepewne sojusze, noże wbijane w plecy (nie zawsze metaforyczne) i liczne opisy aż chlupoczące od krwi. Niestety jednak, autorce nie bardzo wyszło wykreowanie ciężkiego, ponurego nastroju, czy też obawy o los bohaterów, bowiem napięcia jest w tej powieści tyle, co kot napłakał.

Po części jest to wina fabuły, która ma kilka poważnych mankamentów. Najważniejszy z nich to bardzo powolny początek powieści. Przez pierwszą jedną trzecią nie dzieje się w zasadzie nic istotnego, autorka zajmuje się bowiem prezentacją postaci i nie ma kiedy nadać pędu fabule, przez co lektura wczesnych rozdziałów książki była zwyczajnie frustrująca. Co gorsza, dobrnięcie do faktycznego zawiązania akcji nie oznacza, że od tej pory opowieść potoczy się już bez zgrzytów. Owszem, zaczyna się dziać, ale wciąż zdarzają się długie okresy, kiedy bohaterowie po prostu czekają na to, co będzie.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Jednak nawet, kiedy coś się dzieje, nie zawsze jest różowo. Sceny batalistyczne stoją na przyzwoitym poziomie – o ile czytelnik zechce przymknąć oko na ich nie zawsze logiczny przebieg – i potrafią wzbudzić nieco emocji, choć zwykle z góry wiadomo, jak się zakończą. Jednak opisy intryg politycznych, stanowiące jeden z filarów, na których opiera się fabuła, są koszmarnie wręcz nudne. Po części jest to wina kreacji postaci (o której za chwilę), po części faktu, że toczące się w tej powieści spiski są zwyczajnie nieciekawe i niezbyt złożone. Co gorsza, Stephens ma brzyski zwyczaj opowiadać nam o co bardziej emocjonujących momentach z opóźnieniem lub wręcz wcale. Przykładowo, kiedy jeden z bohaterów zostaje pochwycony przez wroga, by potem uciec z z niewoli, dopiero kilka rozdziałów po fakcie dowiadujemy się, jak mu się to udało – a i to na podstawie jego ustnej relacji. Zamiast pokazać nam emocjonującą scenę ucieczki, autorka opowiada nam jedynie, że takowa miała miejsce. I nie jest to jedyna sytuacja tego typu, Stephens sięga po to rozwiązanie jeszcze kilkukrotnie.

Choć fabułę powieści trudno uznać za udaną, to największym mankamentem Bożego ślepca jest kreacja postaci. Autorka zdecydowała się, by zaprezentować swoją opowieść z perspektywy aż dziesięciu osób – ruch bez wątpienia odważny, ale zdecydowanie nieudany. To właśnie ta decyzja skutkuje fatalnym, nudnym początkiem powieści – bo Stephens musi jakoś wprowadzić do historii ten cały tłum (plus drugie tyle postaci drugoplanowych), a nie bardzo umie pisać sceny, które spełniają więcej niż jedną rolę naraz. Taka mnogość postaci sprawia również, że nie bardzo jest jak rozwinąć charakterystykę którejkolwiek z nich. Większość stoi na przeciętnym, niewyróżniającym się i niezapadającym w pamięć poziomie – mają imię i jedną czy dwie cechy osobowości. Każda z osobna byłaby do przyjęcia, ale przy takiej ich ilości ta lekka nijakość powodowała, że czasem trudno mi było sobie przypomnieć, kim jest osoba, o losach której akurat czytam. Jeżeli dodać do tego fakt, że rozdziały są tu bardzo krótkie, szybko okazuje się, że trudno przejąć się czyimkolwiek losem – bowiem postacie zlewają się ze sobą, a zanim zdążyłem się wczuć w sytuację danego bohatera, już przychodził czas na zmianę perspektywy.

Gwoździem do trumny są tu czarne charaktery. W dark fantasy rozróżnienie na antagonistów i protagonistów bywa często umowne, gdyż obie strony konfliktu mają swoje za uszami. Tu jednak nie ma wątpliwości, czarno-biały podział świata jest dostatecznie wyraźny, a osoby stojące po ciemnej stronie mocy co do jednej są zwyczajnie nudne i jednowymiarowe, momentami wręcz na granicy przerysowania i pastiszu. Brak jedynie, by śmiali się złowieszczo w trakcie burzy lub kręcili wąsa prowadząc złowrogi monolog, by dopełnić tego obrazu.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Światotówrstwo w powieści także jest raczej nijakie. Opisano tu dobre królestwo, które nie wyróżnia się niczym szczególnym i złe królestwo, które jest niegodziwe w każdym swoim aspekcie – od niewolnictwa po krwawe ofiary. Istnieją dobrzy bogowie, którzy są, ale jakby ich nie było, bo nie wywierają większego wpływu na fabułę, i źli bogowie, którzy mogą wszystko, czego akurat wymaga od nich fabuła. Z pozoru interesującym dodatkiem jest fakt, że jeden z bohaterów ma zdolności wieszcze, ale szybko się okazuje, że mają one marginalny wpływ na opowieść. Krótko mówiąc nie ma tu niczego, czego byśmy już nie widzieli.

Warto wspomnieć, że autorka zdecydowała się na umieszczenie w powieści umiarkowanie intensywnego kazania światopoglądowego – od czasu do czasu pochylamy się więc nad tematem ucisku kobiet i mniejszości seksualnych. Autorka nie ma niestety nic ciekawego, nowego czy choćby konkretnego do powiedzenia na ten temat, ogranicza się jedynie do ogólników i kilku mocnych haseł. Czasami pani Stephens nie przemyślała też chyba do końca wniosków, jakie wynikają z opisywanych przez nią scen. W jednym z rozdziałów odkryjemy bowiem, że przebywanie w towarzystwie atrakcyjnego homoseksualisty może sprawić, że osoba hetero ot tak, po prostu zmieni orientację – z czego oczywiście wynika, że ta ostatnia jest wyborem danej osoby, a nie czyś, z czym człowiek się rodzi.

Boży ślepiec to powieść marna pod wieloma względami. Odtwórcze, nijakie światotwórstwo, nudna, powolna fabuła i kreacja postaci, która nawet w najlepszych momentach ledwie sięga przeciętności sprawiają, że lektura bardziej przypomina orkę na ugorze niż rozrywkę. Dla nikogo.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
4.0
Ocena recenzenta
4
Ocena użytkowników
Średnia z 1 głosów
-
Twoja ocena
Mają na liście życzeń: 0
Mają w kolekcji: 0
Obecnie czytają: 0

Dodaj do swojej listy:
lista życzeń
kolekcja
obecnie czytam
Tytuł: Boży ślepiec
Cykl: Boży ślepiec
Tom: 1
Autor: Anna Stephens
Wydawca: Papierowy Księżyc
Data wydania: 13 kwietnia 2022
Liczba stron: 531
Oprawa: miękka
ISBN-13: 9788366737440
Cena: 47,90 zł

Komentarze


Jeszcze nikt nie dodał komentarza.

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.