Autor: Bartosz 'Zicocu' Szczyżański
________________________
Rick Deckard pracuje w policji San Francisco jako łowca androidów, który usuwa zbiegłe maszyny. Brzmi to tajemniczo i romantycznie, ale nie da się ukryć, że w gruncie rzeczy jest to fach urzędniczy i nudny. Mężczyzna przeprowadza na wskazanych przez szefostwo podejrzanych specyficzny test, którego celem jest sprawdzenie, czy dany osobnik wykazuje ludzkie reakcje. Jeśli nie – Rick zwyczajnie go niszczy. Deckard, podobnie jak większość łowców, nie widzi w tym nic obciążającego sumienie – to raczej utylizacja zepsutych urządzeń. Problem zaczyna się dopiero wtedy, gdy jedna z potężnych korporacji wypuszcza na rynek nowy model androida. Nexusy 6 przypominają człowieka w dużo większym stopniu niż starsze wersje. Okazuje się, że są też bardzo niebezpieczne – jeden z nich niemal zabił starszego kolegę Ricka. Deckard przejmuje zadania bardziej doświadczonego łowcy i rozpoczyna morderczą grę z człekopodobnymi maszynami.
Wszyscy, którzy obawiają się, że Blade Runner wyreżyserowany przez Krzysztofa Czeczota nie ma zbyt wiele wspólnego z Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?, mogą spać spokojnie – to wciąż ta sama niezwykła opowieść o zagubionym w świecie człowieku zadającym sobie pytania o prawdziwość otaczającej go rzeczywistości. Klimatycznie przesunięta bardziej w stronę kryminału noir, głównie za sprawą beznamiętnej (co nie znaczy: złej) narracji Roberta Więckiewicza oraz doskonale zagranych, przerysowanych Iran Deckard i Rachael Rosen (w tych rolach odpowiednio Anna Dereszowska i Magdalena Popławska). Nie zawodzi też żaden z dwóch głównych bohaterów. Andrzej Chyra interpretuje Deckarda w sposób oczywisty: jako zmęczonego, zagubionego faceta, ale kilka razy (za przykład niech posłuży hotelowe spotkanie Ricka i Rachael) naprawdę się popisuje. Natomiast Łukasz Simlat radzi sobie z Johnem Isidore'm naprawdę świetnie – targany emocjami kurzy móżdżek jest bodaj najlepszą kreacją całego audiobooka. Z najciekawszych, najbardziej zapadających w pamięć ról, warto wspomnieć także Borogrove'a Jacka Braciaka – ten charakterystyczny aktor sprawił, że ważny, choć drobny epizod wybrzmiewa jeszcze mocniej niż w powieści Dicka. Blade Runner w wersji audio jest równie poruszający jak książka, a niektóre sceny (ze szczególnym wskazaniem na genialne okaleczenie pająka/oświadczenie Przyjacielskiego Bustera) to prawdziwe perełki.
Audiobook jednak to specyficzna forma wyrazu, w której nienaganna, a często nawet wyśmienita praca aktorów nie jest wszystkim. Blade Runner to także muzyka i efekty dźwiękowe. Ta pierwsza jest całkiem przyjemna, Pink Freud nagrali kilkadziesiąt minut pasującego do atmosfery powieści jazzu. Realizowane w nowoczesny sposób efekty robią imponujące wrażenie – kreowanie przestrzeni przez dźwięk to fascynujące zjawisko. Część tych elementów, bądź co bądź, drugorzędnych w stosunku do narracji i dialogu momentami trwa nieco zbyt długo, ale to tylko drobny szczegół. Dużo większą bolączką Blade Runnera i zdecydowanie największą wadą dzieła jest olbrzymia różnica w poziomie głośności poszczególnych fragmentów nagrania. Kwestie bohaterów są irytująco ciche w stosunku do narracji. Powoduje to, że słuchanie audiobooka wiąże się z mało wygodnym wyrzeczeniem: albo odbiorca zgodzi się na grzmiącego Więckiewicza i słyszalnych bohaterów, albo narrator będzie opowiadał w bardziej cywilizowany sposób, za to postaci zajmą się szeptaniem gdzieś w tle. To bardzo mocno przeszkadza w słuchaniu i sprawia, że zmiana otoczenia bez uciążliwego regulowania głośności jest właściwie niemożliwa.
Blade Runner bez wątpienia jest zjawiskiem, z którym warto się zapoznać. Audiobook idealnie sprawdza się wszędzie tam, gdzie książki zabrać nie można. Gdyby nie skutecznie psująca przyjemność obcowania z dziełem usterka techniczna, można by uznać to wspólne dzieło reżysera, artystów i dźwiękowców za prawdziwy majstersztyk.
