Długo zastanawiałem się, co napisać o Beyond Divinity. Gatunek cRPG zawsze uważałem za najciekawszy - zawiłe fabuły, dziesiątki questów i subquestów, rozwój postaci, bogactwo świata, coraz większa nieliniowość - to jest to, co większość z nas lubi najbardziej i o co najłatwiej w grach spod tego znaku. Kiedy dotarła do mnie paczka zawierająca najnowsze dzieło Larian Studios, od razu z entuzjazmem zasiadłem do komputera.
Akt I: Dobre złego początki. Zaraz, jakie dobre?
Pierwsze wrażenie jest... nienajlepsze. Beyond Divinity wita nas przydługawym sprawdzeniem oryginalności płyty. Przy każdym uruchomieniu gry. Oczywiście po tym musimy również odczekać swoje w długim procesie ładowania samego programu, potem save'a czy rozpoczęcia nowej gry. Ale jak tu nie odczekać tych kilku chwil, by wreszcie zanurzyć się w wir przygody! Jeszcze tylko ustalenie wyglądu i cech głównego bohatera i zaczynamy!
I tu pierwsze rozczarowania. Grafika nie zachwyca. Zafundowano nam rzut izometryczny, momentami pod robiącym dziwne wrażenie kątem, prerenderowane tła i trójwymiarowe postacie. O ile wygląd tych ostatnich nie pozostawia wiele do życzenia, modele są szczegółowe, tekstury również prezentują się ładnie, o tyle krajobrazy, które przemierzamy, cóż, może jeszcze parę lat temu mógłbym je chwalić. Obecnie mogę powiedzieć, że są monotonne (zwłaszcza w pierwszym akcie), w większości statyczne, i ogólnie jakoś szybko mnie zmęczyło patrzenie na nie. Jeszcze jak, nie daj Boże, ktoś przesunie palcem rolkę myszki i przybliży w ten sposób kamerę do postaci - pikseloza jakiej nie widziałem od dawna.
Drugi zawód, który spotyka nas na samym początku to interfejs. Powiedzieć o nim, że jest mało praktyczny, to jak nazwać nalot bombowy na centrum handlowe lekko niebezpiecznym. Samo skoordynowanie ruchów bohaterów podczas walki może być doświadczeniem wysoce frustrującym i dla nich śmiertelnym.
Wyłączmy na chwilę grę - parę głębokich oddechów może pomoże.
Akt II: Hymm.
Przyjrzyjmy się najnowszemu dziecku Larian Studios troszkę spokojniej. W grze przychodzi nam wcielić się w paladyna (który o dziwno może być tak wojownikiem, jak złodziejem czy magiem) związanego duszą z Rycerzem Śmierci (klasa postaci również do wyboru) przez potężnego demona. Budzimy się więc w więzieniu, z naszym nowym towarzyszem na dobre i na złe, i ruszamy wydostać się z tego paskudnego miejsca i wyplątać się z wymyślnej klątwy.
Tak zaczyna się fabuła Beyond Divinity. Jeżeli ktoś się wykaże cierpliwością to dowie się, co dzieje się dalej. A warto wspomnieć, że fabuła jest jednym z większych plusów tego produktu.
System rozwoju naszych postaci jest elastyczny. Zbyt elastyczny. "Klasy postaci", które na początku wybieramy, to de facto początkowe umiejętności, które może rozwijać nasza postać. W ciągu gry może ona zdobyć nowe u najróżniejszych nauczycieli. A tego, co może się nauczyć jest za dużo - twórcy rozdrobnili się do tego stopnia, że np. każdy rodzaj strzał ma własną umiejętność. A jak się kończy złe rozdysponowanie przydzielonych nam co poziom punktów na rozwój postaci, wiemy wszyscy. Bardzo łatwo uniemożliwić sobie w ten sposób ukończenie gry.
Wspomniałem już o strzałach... Zbrojownia Beyond Divinity jest kolosalna. Podczas naszej przygody napotkamy setki najróżniejszych przedmiotów. Niestety, gorzej ma się sprawa z zarządzaniem tym ekwipunkiem. W późniejszym etapie gry, w naszym plecaku panuje taki bałagan, że trudno cokolwiek znaleźć. Jak widać, trzeba robić porządki również w grach komputerowych. A jeśli już chcemy przerzucić jakiś przedmiot z jednej postaci do drugą, czeka nas kolejny koszmar interfejsu.
W samej rozgrywce jest - jak na mój gust - za dużo walki, w dodatku pełno drobnych błędów i udziwnień twórców. Engine jest niestabilny, co owocuje częstym przeładowaniem komputera. Nie jeden raz zdarzyło mi się, że któraś z postaci weszła w ścianę, znalazła się po drugiej stronie i nie mogła wrócić. Magiczne pociski przelatują przez drzwi i ściany, by uderzyć w przeciwnika, którego nawet nie widzimy. Ze smaczków zafundowanych nam przez programistów: za każdym razem, gdy klikniemy na szczura gra pyta, czy od tej chwili chcemy go automatycznie atakować, bo jest on stworzeniem neutralnym, itd. Kiedy to zrobimy, gryzonie atakują nas przy pierwszej nadążającej się okazji. Żeby położyć się spać musimy mieć w ekwipunku jedzenie. Twórcy gry pozwolili nam "ingerować w świat" - i tak możemy przesuwać większość krzeseł, beczek, śmieci, itd.; szkoda tylko, że sam proces przesuwania sprowadza się do tego, że postać, która "przemieszcza" ów nieszczęsny przedmiot przybiera dziwną pozycję, podczas gdy my dokonujemy operacji Drag&Drop za pomocą kursora. Całokształt tego przedsięwzięcia wygląda żenująco, nie rozumiem za bardzo, po co to komu. Czasem w ten sposób są "poukrywane" przedmioty, chociażby eliksir przywracający życie za beczką. Tylko, po co bawić się w "przesuwanie", jeśli np. wystarczy przytrzymać odpowiedni przycisk i leżące w pomieszczeniu przedmioty się podświetlą, wliczając w to te ukryte.
No cóż, spróbujmy poszukać plusów tej gry...
Akt III: Nie ma kolców bez róży...
...które wbrew pozorom da się znaleźć. Pierwszy to dialogi. Zwłaszcza komentarze Rycerza Śmierci - który okazuje się być niezrównanym cynikiem - są tym, co obok fabuły trzyma przy monitorze. Tu należy pochwalić polskiego dystrybutora, za porządną lokalizację gry w "wersji kinowej" (głosy oryginalne, spolszczono jedynie tekst).
Kolejny plus to złożoność świata, w którym, trzeba przyznać, znalazła się imponująca ilość dość zróżnicowanych questów i subquestów. Dość ciekawie prezentuje się pomysł Pól Bitewnych - losowo generowanych "wymiarów", w których znajdziemy tak walkę i cenne XP jak i kupców. Co prawda to czysty Hack&Slash, ale sam pomysł jest dość ciekawy.
Kolejny plus to udźwiękowienie. Tak wszelkie odgłosy walk i czarów jak i przyjemna dla ucha muzyka - wszystko to stoi na wysokim poziomie.
Beyon Divinity testowałem na dwóch komputerach, P IV 2,6 GHz i P III 800 mHz. Miłym zaskoczeniem było dla mnie, że gra działała płynnie już na słabszej maszynie.
Ale najwyższy czas na podsumowanie.
Epilog
Długo myślałem, co napisać na temat Beyond Divinity. Nie jest to gra zła. Zdecydowanie jest za to niedopracowana, wielu błędów można było uniknąć. Tylko że nawet wtedy, byłaby to pozycja co najwyżej dobra, cały czas pozostawałby pewien niedosyt. Fabuła jest intrygująca, tylko, co z tego, jeśli zabrakło w niej tego 'czegoś', dramatyzmu, wyniosłości. Walk jest dużo, za dużo, żebym mógł powiedzieć, że nacisk jest położony na warstwę fabularną. Z drugiej strony potyczkom brakuje dynamizmu czystego H&S.
Więc czy warto zwrócić większą uwagę na ten tytuł? Jeśli ktoś jest Wielkim Wielbicielem Gatunku, może spokojnie zakupić ten tytuł. Ot, takie lekkie cRPG - ani szczególnie wybitne, ani złe. Wystarczy przezwyciężyć toporny interfejs i mamy parędziesiąt godzin zabawy. Jeśli natomiast szukamy czegoś, co nas w jakiś sposób poruszy, wciągnie na całe noce, sprawi, że co parę miesięcy będziemy wygrzebywać tę grę i znów przechodzić... Cóż, to nie Beyond Divinity. Przynajmniej ja tego szukałem, pod takim kątem recenzowałem tę grę, ale niestety nic takiego nie znalazłem.
