Assassin's Creed II

Assassin’s Creed wpisało się do kanwy gier z wyższej półki, między innymi za sprawą stworzonych z rozmachem i wiernie odwzorowanych miast, Jerozolimy, Damaszku czy Akki, które nadawały kapitalny klimat, specyficzny dla tych miejsc w czasach średniowiecza. Mieszanka parkour, totalnej swobody w poruszaniu się, historii wypraw krzyżowych znalazła mnóstwo fanów, co można dostrzec w liczbie sprzedanych egzemplarzy. Gra okazała się oryginalna i nietypowa, ale też niestety nie pozbawiona błędów. Gracze narzekali między innymi na powtarzalność oraz małe zróżnicowanie zadań pobocznych i drobne niedociągnięcia techniczne. W Assassin’s Creed 2, według twardych zapewnień Ubisoftu te, oraz inne mankamenty miały zostać poprawione i co zakrawa na cud, twórcy faktycznie wzięli sobie te słowa do serca.



Fabuła poniekąd ciągnie historię znaną z poprzedniczki, która przedstawiała się tak: Desmond Miles, barman z zawodu, człowiek nieświadomy swojego pochodzenia, zostaje wbrew własnej woli zmuszony do współpracy z korporacją Abstergo Industries. Jest ona, jak się dowiadujemy, współczesnym zakonem templariuszy. Stworzyli oni specjalne urządzenie pozwalające na odczytanie wspomnień z pamięci ludzkiego genu, a wszystko po to by odzyskać potężne artefakty: Piece of Eden. Za sprawą Desmonda wędrujemy do dalekiego wschodu i poznajemy losy Altaira Ibn Al-Ahada, jego bardzo dalekiego przodka.



W kontynuacji bohater ma problemy z dręczącymi go wizjami, które prawdopodobnie są skutkiem trwających w dalszym ciągu badań. Z odsieczą przychodzi jedna z pracownic korporacji imieniem Lucy Stillman, która pomaga chłopakowi uciec, a następnie kradnąc wszelkie dokumenty dotyczące Animusa, dostaje się z nim do jednej z kryjówek asasynów, gdzie powstaje ulepszona wersja maszyny. Desmond, za namową dziewczyny, udaje się ponownie w wyprawę do przeszłości. Tym razem on sam chce wspomóc asasynów w walce. Udajemy się do piętnastowiecznych Włoch, w których zakończyło się średniowiecze, a rozpoczyna się epoka renesansu. Ezio Auditore da Firenze będzie postacią, którą tym razem przyjdzie nam pokierować. Młody, włoski szlachcic, pełen charyzmy kobieciarz o walecznym usposobieniu.

Pomysłowość twórców nie zna granic, gdyż pierwszą styczność z Ezio mamy podczas jego narodzin. Uruchamia się minigra typu quick time events, podczas której jako niemowlę zapoznajemy się jako tako ze sterowaniem. Polega to na tym, że w odpowiednim momencie naciskamy klawisz powodujący poruszenie nóżkami czy rączkami dziecka. Zabieg nietypowy, ale bardzo fajny i oryginalny. Po tym, czas nieco przyśpiesza i wcielamy się w siedemnastoletniego młodzieńca przygotowującego się do walki na pięści przeciwko Vieri de Pazzi i jego ludziom, którzy obrażają rodzinę chłopaka. Po powrocie do domu, jego ojciec i bracia zostają nieoczekiwanie zabrani przez strażników i w końcu giną z rąk nieznanych spiskowców. Przepełniony żalem i goryczą bohater pragnie znaleźć winowajców i dokonać zemsty. Tak właśnie zaczyna się wielka przygoda.



Assassin’s Creed 2 to gra majestatyczna. Tereny są rozległe, a krajobraz niesamowity. W zasadzie oprócz samego grania, warto zrobić sobie małą wycieczkę krajoznawczą. Odwiedzimy Florencję, która uważana jest za kolebkę renesansu. Udamy się do Wenecji, miasta pełnego wodnych kanałów, na wspaniały festyn pełen błaznów i ludzi w maskach, a w chwili relaksu popływamy gondolą, podziwiając architekturę obszaru. Konno przekroczymy górzyste Apeniny, błotniste Forli, oraz Toskanię - klimatyczny teren pełnen łąk i pól z drzewkami oliwnymi. Jak na prawdziwego szlachcica przystało, Ezio posiada piękną willę w mieście Monteriggioni, w której będziemy mogli odsapnąć i która stanie się naszą bazą wypadową. Jak już wiemy, wierność, z jaką zostały przedstawione krainy w grze, nie odbiegają w żaden sposób od tych z rzeczywistości. Bazylika Santa Maria Novella, pałac Medyceuszy, kościół Santa Maria del Fiore czy Bazylika i Dzwonnica Świętego Marka to jedne z piękniejszych miejsc w Assassin’s Creed 2. Jest ich dużo więcej, chociaż te pomniejsze budowle są do siebie bardzo podobne. Renesansowe Włochy to także czas, kiedy żyły wielkie postacie jak Leonardo da Vinci (będącym bliskim przyjacielem Ezio, wyposażającym go w dziwne wynalazki), Aleksander VI, Niccolo Machiavelli.



Istotnym aspektem będą pieniądze, bez których praktycznie byłoby dużo trudniej. Jest wiele sposobów na ich zdobycie, na przykład wykonywanie zadań, poszukiwanie skrzyń z bogatą zawartością, czerpanie korzyści ekonomicznych z odnowy podupadłego Monteriggioni, bądź zwykła kradzież. Gdy nasza kiesa nieco się powiększy, możemy udać się do stoiska jednego z kilku handlarzy, by dokonać zakupu bardzo pomocnego towaru. Na wyprzedaży znajdzie się uzbrojenie, możliwość zmiany koloru stroju, zbroje, mikstury lecznicze oraz trujące, mapy ułatwiające znalezienie skarbu, a także obrazy zwiększające wartość materialną willi Ezio.



Uzbrojenie włoskiego asasyna jest znacznie bardziej rozmaite niż Altaira. Standardowo bohater posiada dwa zabójcze ostrza ukryte na przedramieniu, noże (którymi może ciskać na odległość), bombki dymne oraz skonstruowany przez Leonarda da Vinci pistolet i zatrute ostrze. Świetne prezentuje się efekt działania trucizny zaaplikowanej przez zatrute ostrze, po której wróg miota tym co trzyma w dłoni na lewo i prawo, raniąc osoby starające się mu pomóc, co jest podobne do sytuacji, kiedy podczas imprezy urodzinowej, dzieci starają się na oślep uderzyć w piniatę. Ponadto Ezio może wyposażyć się w różne miecze, bułaty i młoty dostępne w sklepie. Są jeszcze topory, halabardy i włócznie, które możemy wyrwać strażnikom i wbić im je w ciało. Dla żartu (bądź nie) twórcy udostępnili bronie dość niekonwencjonalne, typu miotła czy wędka, ale walka nimi uruchamia animację dostępną dla mieczy, a czasem topora, co wygląda dość komicznie.



Liczba rodzajów misji, także uległa znacznemu powiększeniu w stosunku do pierwszej odsłony. Bierzemy udział w pościgach powozem albo zwyczajnie na własnych nogach, śledzimy, poszukujemy, tudzież eskortujemy kogoś. Czasem przyjdzie nam podjąć się roli ochroniarza. Powalczymy na pięści, zdobywając uznanie publiki lub spełnimy się jako dostawca. Wielką frajdę sprawią chwile, kiedy będziemy musieli wykazać się nie lada znajomością akrobatyki. Kwintesencją gry pozostały jednak skrytobójstwa ważnych osobistości. Dodatkowo zabawę wydłużą znaleziska w postaci stron kodeksu, piórek, punktów widokowych. Problemem jest fakt, że twórcy zbyt usilnie stawiają na walkę, której jest zbyt dużo, a jej poziom trudności jest banalnie niski. Na początku sprawia to frajdę, lecz z czasem staje się monotonne, chociaż ciosy kończące walkę są widowiskowe.



Jeśli jednak znajdą się tacy, którzy nie poradzą sobie w walce z przeważającą liczbą wrogów, bądź zapragną zabawić się w profesjonalnego asasyna, mogą dać nogę albo odwrócić uwagę stróżów prawa. Wybierając ucieczkę, odnajdujemy wózek z sianem, posyłamy bombkę dymną pod nogi, powodując krztuszenie się naszych prześladowców lub rozrzucamy monety, by uzyskać wsparcie biedoty, która łapczywie rzuci się na ziemię za pieniędzmi i utrudni pościg. Ostatecznie możemy dać nura w głęboką wodę, co definitywnie zakończy rajd po mieście. Dziwne, że nikt poza Ezio nie potrafi pływać. W innym przypadku posłużymy się pomocą jednej z frakcji. Piękne kurtyzany pozwolą nam się wtopić w tłum, złodzieje sprowokują strażników do opuszczenia stanowiska, natomiast najemnicy z dzikością w oczach rzucą się na nich i będą zacięcie walczyć aż do utraty ostatniej kropli krwi.



Napotkani wrogowie będą wyróżniać się dzięki stopniowi wojskowemu, jaki uzyskali w boju. Zwykli żołnierze nie będą żadnym wyzwaniem. Sprawy nieco skomplikują się przy elitarnym strażniku lub dowódcy, którzy posiadając cięższą zbroję i większe doświadczenie hardo będą odpierać ataki. Nowością będą tak zwani Szukacze, przeczesujący dokładnie podejrzane miejsca. Chowając się w sianie, możemy być narażeni na nabicie przez nich na włócznie. Jest też typ przeciwników umiejący, podobnie jak sprawny asasyn, przemierzać dachy budynków, byle tylko nas dopaść. Najbardziej trzeba uważać na opancerzonych, lecz powolnych Brutali okupujących ziemie oraz Łuczników umiejscowionych w ważnych punktach widokowych.



Oprawa audiowizualna to istna perełka. Magiczny, renesansowy klimat od samego początku gry zachwyca. Każda postać jest wykonana z ogromną dbałością, przypominając nam gdzie jesteśmy. Biedacy proszą o jałmużnę, prostytutki kuszą swoim wdziękiem, wszędzie kręcą się mieszczanie, kupcy zachęcają do zakupu swoich towarów, a strażnicy dzielnie trwają na swoich posterunkach lub dokonują obchodu najbliższej okolicy w poszukiwaniu podejrzanych typów. Wenecja nocą oczarowuje romantycznym nastrojem, zwłaszcza lecąc jak Ikar w przestworzach podczas festynu. Za muzykę odpowiada znany kompozytor Jesper Kyd, który ma na swoim koncie udźwiękowienie innej gry ze skrytobójcą w roli głównej, Hitmana. Dialogi są przyjemne, na targu usłyszymy szmery przekupni, a podczas skoku z wysokości poczujemy wręcz powiew wiatru.



Rzadko się zdarza, by sequel był aż tak dobry i definitywnie miażdżył pierwowzór. Fabuła z czasem robi się tak wielowątkowa, że można się pogubić. Postacie częściowo przenikają przez siebie, jednak jest to drobiazg. Assassin’s Creed 2 bardzo mało brakuje do perfekcji, a dzięki wielu innowacjom zapewni co najmniej piętnaście godzin dobrej zabawy. Mało która produkcja tak uzależnia. W to trzeba zagrać!


Plusy:

• barwne i ogromne krainy
  
• obszerny wachlarz broni
  
• oprawa audiowizualna
  
• wysoka grywalność
  
• długi czas zabawy
  

Minusy:

• niski poziom trudności
  
• za dużo walki
  
  

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę