Dziś Polski dzień
Bluesa a także 83 urodziny króla tej muzyki
B.B Kinga. Czas jest więc idealny na kolejną dawkę moich polecanek wśród których znajdzie się wielu wykonawców
bluesowej sceny!
Litera
B!
Bathory
Na początek zespół, którego w pewnych kręgach nie trzeba przedstawiać.
Bathory to kapela - a raczej jeden człowiek, który walnie przyczynił się do rozwoju black i viking metalu. Ja o wiele bardziej cenię sobie tę drugą część twórczości 'grupy' - black ogólnie (z małymi wyjątkami) jest mało przeze mnie lubiany. Wikińska strona
Bathory jest kwintesencją gatunku. Płyty takie jak "Hammerheart", "Twilight of the Gods" , "Nordland I" czy "Blood on Ice" to klasyki pełne powolnych epickich hymnów, podniosłego klimatu, ciężkich jak i lżejszych gitar i naprawdę zacnych wokali i chórów....
Ben Harper
Ten koleszka jest z pewnością znany kilkorgu z was. Ten świetny gitarzysta, niezły śpiewak jak i naprawdę kompozytor i twórca tekstów to jeden z tej garstki muzyków, którego muzyka łagodząco wpływa na mój nastrój. Świetny klimat, zabawa w łączenie bluesa, funky, soulu, folku, gospel, rocka i bóg wie czego jeszcze, świetne kompozycje... No czego chcieć więcej? Hm, chyba tylko jego muzyki spotykającej się ze Ślepymi Chłopakami...
The Blind Boys of Alabama
Dla mnie jest to fenomen. Rewelacyjny fenomen! W 1939 roku, pewien młodzian Jimmy Lee Carter wraz z grupą przyjaciół założył kapelę
Happyland Jubilee Singers. To co odróżniało ją od innych grup parających się muzyką gospel był fakt, że większa część jego członków jest niewidoma. Na przestrzeni lat HJS przeistoczyli się w
The Blind Boys of Alabama a kolejne płyty umacniały ich pozycję w świecie soulu i gospel. Dziś po niemal 70 latach Ślepcy nadal koncertują i nagrywają płyty. Płyty pełne pasji, emocji, energii, pełne magicznych dźwięków... Nie ma się też co dziwić, że takie tuzy muzyki jak Taj Mahal, Charlie Musselwhite, Ben Harper zapraszają ich na swoje koncerty, żywo interesując i inspirując się ich twórczością.
Trzech ślepych pradziadków bluesa:
Blind Boy Fuller,
Blind Willie McTell,
Blind Lemon Jefferson
Nagrania starego, archaicznego bluesa z lat trzydziestych są niezwykłe. Proste, surowe i do bólu przewidywalne - bluesman, jego gitara, harmonijka i pieśń o trudach życia. Bez żadnych fajerwerków, za to z pięknym trzaskiem starych nagrań. Można by pokusić się o twierdzenie, że gdyby nie te nagrania to dzisiejszy blues (i pochodne) byłby o wiele uboższe i mniej rozprzestrzenione. Co jest jednak najważniejsze w tej muzyce? To, że płynęła (i nadal płynie) z serca, czuć w niej autentyczne emocje, ból, strapienie... Mam do takiego grania wielki sentyment i mimo tego, że jest to blues o wiele mniej przystępny niż ten dzisiejszy to i tak cieszy moje uszy zawsze kiedy sobie go puszczę.
Bejelit
Włoskie odkrycie. Chłopaki grają energetyczny heavy metal (z domieszką poweru) i co jest wielkim ich plusem nie są kolejną kalką Rhapsody. Jest to solidne heavy, miłe dla ucha młucenie, ale przede wszystkim tym co najbardziej mnie urzekło jest zamiłowanie muzyków do pewnego anime/mangi - pewnie już po samej nazwie kapeli wiele osób domyśliło się o jaki tytuł chodzi. Oczywiście o
Berserka, serię która w moi prywatnym rankingu plasuje się bardzo wysoko. Dla fanów solidnego heavy rzecz warta poznania, dla reszty również do nie jest to muzyka przez którą bolą uszy ;)
Blindead
Znam ich od jakiegoś czasu, ale nie od początku pasowała mi ich muzyka. Dopiero koncert w poznańskim Bazylu zmienił moje nastawienie do nich i rozpoczął okres powtórnego zapoznania z twórczością grupy. Twórczością, którą dziś bez wahania mogę nazwać naprawdę ciekawą. Gdynianie grają muzykę z pogranicza doomu, death i brzmień serwowanych nam np. przez taki
Neurosis - przy czym na koncertach brzmi bardziej deathowo, co mi akurat odpowiada :P Świetna, świeża płyta "Autoscopia / Murder In Phazes" tylko potwierdza, że drzemie w nich naprawdę spory potencjał i tylko od Havoca i spółki zależy w jakim kierunku pójdzie ich muzyka i jaka będzie przyszłość...
Borknagar
Jak już wcześniej wspominałem black metal należy do tej mniej lubianej przeze mnie części metalowej rodziny. Jest jednak kilka kapel z tego gatunku, które lubię i naprawdę cenię. Tak jest z
Borknagar, grupą której muzyka nie ograniczyła się tylko do czarnego metalu ale flirtuje tak z folkiem jak i z epickimi formami w stylu Bathory. Co muszę podkreślić to
Borknagar jako jeden z nielicznych blackowych zespołów nie odstraszył mnie wokalem - wiadomo, tutaj wokaliści też charczą i skrzeczą, ale nie wadzą mi tak jak zwykle... no i mamy również Vortexa (tego samego udzielającego się w
Dimmu i
Arcturusie), którego czysty wokal wiele dawał tej muzyce.
Jest mnóstwo innych zespołów które mogłyby pojawić się powyżej, ale doszedłem do wniosku, że o wielu (jak chociażby o
Budgie,
Brucie Springsteenie czy
Blind Guardian) z nich napisano już tyle, że marnowałbym tylko klawiaturę. Z kolei takie tuzy bluesa jak dzisiejszy solenizant
B.B.King,
Buddy Guy,
Bob Margolin zasługują na oddzielne notki. Młode polskie bandy jak
Bluesflowers (zespół z iście kabaretowym zacięciem),
Blue sounds (akustyczna perełka) czy tez pochodzący z mojego miasta
Berlin blues już niedługo będą stanowiły o sile polskiej sceny bluesowej. Dla death metalowców pozostaje świetne w mojej opinii
Bloodbath,
Bolt Thrower (którego jedna płyta to koncept album o wydarzeniach osadzonych w realiach WH40k)... Heh a przecież chociaż słowo należałoby się napisać o
Bloodsimple, hardcore'owcach z
Born form Pain,
Blackfield, balansującym na granicy stoner metalu i... zwykłego czystego metalu
The Black League czy też świetnej southern rockowej grupie Rickiego Medlocke'a
Blackfoot... Geez, dużo tego a i tak jest mnóstwo kapel o których nawet słowem nie wspomniałem.
Ogółem widzę, że dzisiaj bardziej monotematycznie wyszło, ale cóż poradzę - taki dzisiaj miałem nastrój i te a nie inne kapele miały to szczęście by się załapać na sekund part of de polecanki :P
Pozdrówka :)
