Alicja w Krainie Disneya

Byłem jakiś czas temu na Alicji (w Krainie Czarów rzecz jasna).

Ja nie wiem, może to zmęczenie -- byłem na seansie w dniu roboczym --, a może jestem przeintelektualizowany, ale jakoś nie mogę jej przetrawić. Z jednej strony oczywiście półtorej godziny efektów specjalnych non-stop i to na dodatek całkiem udanych w swojej oniryczno-baśniowej klimatyczności. Z drugiej dość sprawne połączenie surrealistycznego świata Lewisa Carolla z całkiem "nowoczesną" narracją filmu akcji. Z trzeciej jednak, mimo że przesłanie jest dość jasne, odniosłem wrażenie, że czegoś mi zabrakło. Może to jakiś klucz (do małych drzwiczek ;)), a może jednak rację mają ci, co narzekają.

Narzekają bowiem widzowie na fabułę, narzekają na nieco drewnianą odtwórczynię głównej roli: faktycznie film za serce jakoś nie chwyta. Może błąd tkwi w samej formule: powrót 19-letniej Alicji jest skazany na chodzenie po własnych śladach, nie można ani powiedzieć zbyt wiele nowego, ani wykorzystać pierwowzoru do końca. A może to po prostu ogłupiający śliski uścisk korporacji Disneya, która woli być Midasem, zamieniając wszystko w bezpieczne złote g., niż wyprodukować coś ciekawego...

Dość! Na pocieszenie, że jeszcze nie całkiem zbzikowałem, muszę powiedzieć, że wspomniana oniryczna baśniowość była bardzo ładna, rywalizujące królowe intrygujące, a animacja znikającego kota urzekająca, o! :)