Autor: Michał Sołtysiak
Tylko że wszystko tu jest nie tak. Bowie jest obłożnie chory i wie, że nie ma szans na wyzdrowienie. Crockett pojawił się w Alamo, nie wiedząc na co trafi. Houston nie może zgromadzić wojsk, a młody podpułkownik jest służbistą, gotowym za swe bohaterskie mrzonki zgubić wszystkich. Jedynie Santa Anna pasuje do stereotypów westernowych. Jest złym pyszałkiem, zepsutym do szpiku kości, nie szanującym życia swych żołnierzy. Dodatkowo, w Alamo są Meksykanie, dla których ta wojna nie jest do końca taka jasna. Nawet czarni niewolnicy w forcie wiedzą, że w Meksyku nie ma niewolnictwa, więc im nie zależy na wygranej. Pokazano wspaniale, ze cały ten konflikt to "wojna białych ludzi". Reszta ma problemy ze zrozumieniem tej walki. Mity są tu obalane jeden po drugim. Szczególnie Billy Bob Thornton jest wspaniały jako Dave Crockett - w sumie prosty traper, któremu los przeznaczył rolę ikony. Przez cały film pokazuje, jak bardzo ciężka jest rola prawie mitycznego herosa. Jest świetny, a jego Crockett trafia jak zawodowy snajper, zabija perfekcyjnie, ale widać w nim ciężar bohaterstwa. Podobnie Denis Quaid, jako generał Houston, jest perfekcyjnym przykładem człowieka czynu, dla którego polityka jest wielką przeszkodą i niezbyt dobrze radzi sobie z jej niuansami. Jednak na jego pozycji musi się z liczyć ze zdaniem siedzących bezpiecznie z dala od walk polityków. Jim Bowie zaś wie, że umiera i wcześniej chce pokazać podpułkownikowi Travisowi, o co chodzi w życiu. Niestety nie ma odkupienia, i choć na koniec młody oficer zaczyna coś rozumieć, to głupio ginie - jak to na wojnie bywa. Bowie i Crockett giną także, zadźgani bagnetami - nie tak jak powinni ginąć bohaterowie. Houston zaś do końca życia będzie musiał żyć z tym, że nie udało mu się dotrzeć na pomoc swym przyjaciołom. Pokazano w tym filmie zwykłych ludzi. Oczywiście nie udało się ustrzec amerykańskiej stylistyki, ale mówimy tu o ich największych herosach pierwszej polowy XIX wieku. Zaprezentowano też wojnę w jej brudnym wymiarze, nie tak jak w Szeregowcu Ryanie - epatując okrucieństwem, ale pokazując masę głupich i boleśnie zwyczajnych śmierci. Nikt nie jest tu krystalicznie czysty. Efekty specjalne i muzyka tylko to jeszcze uprawdopodabniają i uplastyczniają. Jest tu patos, ale odebrałem ten film jako rozliczenie się z mitem, odbrązowienie bohaterów jak z komiksów i czytanek. Nie wiem jak zareagowali na niego Amerykanie - mogli być zdruzgotani.
Oprócz nie zawsze pasującego patosu, nie ustrzeżono się także innych błędów. Film czasem traci tempo, a pewne sceny zdają się być bardzo sztuczne. Dodatkowo w tej opowieści o ludziach, zły generał Santa Anna zdaje się nie pasować - jest zbyt stereotypowy. Nie ma żadnej dobrej cechy, a gdy przejrzeć sceny niewykorzystane z dodatków, jest jeszcze bardziej sztampowy. Polecam Alamo jako film o ludzkiej stronie bohaterstwa, o rozliczeniu z mitem obrosłym komiksowością. Czasem warto obejrzeć coś z innej półki niż fantastyka rozrywkowa, ale również mówiące o rzeczach fundamentalnych. Na koniec muszę się jeszcze przyznać, że całkowicie nie rozumiem, czemu ten film nie wszedł do kin. Naprawdę na to zasługiwał. Obejrzyjcie go na jak największym ekranie, by docenić bardzo realistyczne sceny batalistyczne i zobaczyć jak to naprawdę jest być Bohaterem Dzikiego Zachodu. Polecam.
Tytuł: Alamo (The Alamo)
Reżyseria: John Lee Hancock
Scenariusz: Leslie Bohem, Stephen Gagham, John Lee Hancock
Obsada: Denis Quaid, Billy Bob Thornton, Jason Patric, Patrick Wilson, Emilio Eschevarria
Muzyka: Carter Burwel
Kraj produkcji: USA
Rok produkcji: 2004
Czas projekcji: 137 minut
