Ahshoka, John Carter i Terminator

Tak, kwestia nastawienia ważna. Fajnie bawiłem się podczas seansu Sucker Puncha, który w zasadzie przedstawił dokładnie to czego oczekiwałem po tym filmie po obejrzeniu trailera - radosną sieczkę. Natomiast w stosunku do chwalonej przez wszystkich Incepcji miałem ogromne oczekiwania, a tuż po seansie miałem wrażenie, ze zmarnowałem prawie 3 godziny na żenujące guano dla niepełnosprytnych Hamburgerów. Z perspektywy czasu skłonny jestem stwierdzić, że to przecietny film w konwencji zabili go i uciekł.

Jana Furmana oglądałem kiedyś, mając bardzo niskie oczekiwania, więc wrażenia miałem na plus. Z drugiej strony zachwytu nie było, bo skończył na Błonosieci z 6/10 (ale dla mnie efekt łał to 8/10).

Mam ogromny sentyment do trzeciego Terminatora i chyba jest to część którą najchętniej oglądam. Trudno mi to jakoś merytorycznie uzasadnić, bo obiektywnie wad produkcja ta ma od metra. Podejrzewam, że największą rolę odgrywa fakt, że to pierwsza część, którą widziałem w kinie i na wielkim ekranie w tamtym czasie potrafiła zrobić wrażenie.

John Carter jest bardzo w porządku, ale chyba nie trafił w gusta widowni. Disney ewidentnie celował w coś pokroju Piratów z Karaibów, ale planetary romance okazało się mniej atrakcyjne niż nie do końca poważne historie o morskich rozbójnikach ze szczyptą magii. Szkoda, bo był potencjał na dobrą serię.

Mandaloriana sobie odpuściłem jakoś pod koniec pierwszego sezonu. Gdyby to był czysto epizodyczny serial to pewnie zostałbym na dłużej, ale główny wątek okazał się za bardzo męczący. Do Ashoki nawet nie podchodziłem - podobno to kontynuacja Rebeliantów, a że ja tej kreskówki nie lubię to dałem sobie spokój.

Mandalorianin jest nierówny, z bohaterami ze zbroją fabularną silniejszą niż beskar, ale jednak to wysokobudżetowy serial i poszczególne sezony nie są szczególnie długie, więc nie żałuję poświęconego na niego czasu. Ale jeżeli pierwszy sezon Ci się nie spodoba, to dalej lepiej nie będzie.

Nie oglądałem Rebeliantów. Obejrzałem te dwa pierwsze odcinki Ahshoki. Mam wrażenie, że postacie i ich motywacje są na tyle proste, że nie trzeba znać wcześniejszej części. Na razie nie ma zachwytu, jest sporo korzystania z filmowych schematów, ale dzieje się na tyle dużo, by się nie nudzić.

W Gwiezdnych Wojnach większość treści po starej trylogii tworzona jest na zasadzie "weź co znane i dorzuć trochę nowego", tutaj jest tak samo.