Problemem pozostaje jednak inna kwestia - nietrwałość takiej formy ekspresji. Skowyt ucicha i przemija, słowa szybko przepadają w pamięci słuchacza przefiltrowane i "skażone" przez jego własną interpretację. Potrzebne od zawsze było natomiast naturalne medium zdolne utrwalać czyste i niezmienione idee z Pierwszego Języka rodem. Dlatego właśnie powstał system zapisu Pierwszego Języka, bazujący na ideogramach - glify.
Zastosowania trwale zapisanego Pierwszego Języka okazały się być mnogie i bardzo istotne. Uratha mogą dzięki glifom podpisywać pakty z duchami, ozdabiać nimi fetysze i taleny, czasami wzmagając wywoływany przez nie efekt. Glify służyć mogą do oznaczania terytorium watahy, oraz do spisywania paktów ze wszystkim rozumiejącymi i respektującymi wagę Pierwszego Języka. Glify mogą zresztą same stać się fetyszami i talenami, jako tatuaże, malunki, rzeźby i tym podobne.
O przydatności glifów decydują z pewnością dwa czynniki. Jednym jest sama ich natura jako ideogramów. W przeciwieństwie do logogramów nie oznaczają precyzyjnie konkretnych słów, a jedynie pojęcia. W przeciwieństwie do piktogramów nie przedstawiają wiernie omawianych konceptów, a jedynie są ich abstrakcyjną reprezentacją. Daje to szeroką gamę możliwości alternacji znaków i sposobów ich zapisu. Znaczenie poszczególnych znaków zaczyna zależeć nie tylko od samego doboru zapisanego znaku, ale także od jego bezpośredniego sąsiedztwa, kontekstu w którym zostaje użyty, dodawanych do niego szczegółów, a także nawet widocznego dla wprawnego oka sposobu w jaki sam znak został nakreślony, towarzyszących mu emocji, czy ewentualnego pośpiechu.
Drugim czynnikiem jest fakt, iż można je trwale lub nietrwale nakreślić w dowolnych praktycznie warunkach, będąc człowiekiem lub wilkołakiem. Uratha dysponują luksusem posiadania pazurów zdolnych do rycia w twardych materiałach. Ludzie mogą glify malować, ryć nożem, tatuować. Jakakolwiek metoda nie zostałaby wybrana, nakreślenie glifu z miejsca nabiera cech rytualnych, co również jest nie do przecenienia.
Poniżej prezentuję sześć pierwszych znaków z rozpoczętej właśnie serii. Prezentował będę w niej kolejne glify, opisując ich znaczenia oraz potencjalne zastosowania, starając się stworzyć analog Srebrnego Zapisu z Wilkołaka: Apokalipsy. Świadom jestem opracowania przez studio White Wolf zestawu glifów, tym niemniej, podobnie jak spora część znanych mi graczy, nie jestem usatysfakcjonowany jakością wykonanej przez firmę pracy. Moim głównym zastrzeżeniem jest to, iż w przeciwieństwie do Srebrnego Zapisu nowe glify nie niosą ze sobą klarownych znaczeń. W ich przypadku postawiono ewidentnie na, czasami wątpliwą, efektowność zamiast na komunikatywność i możliwość wykorzystania ich na sesji jako faktycznego języka Uratha. Glify Srebrnego Zapisu były wewnętrznie spójne, a łączenie ich w symbole i opowieści było trywialne, przy czym wyjątkowo satysfakcjonujące. Dowodem funkcjonowania Srebrnego Zapisu jako metajęzyka jest Opowieść Feniksa z wprowadzającego do gry opowiadania (Wilkołak: Apokalipsa, druga edycja), gdzie cytaty z opowieści Galliardów mają klarowne odpowiedniki w glifach zamieszczone w tle. Moim zamierzeniem jest doprowadzenie do analogicznej sytuacji w nowym Wilkołaku, gdzie wszystkie terminy z Pierwszego Języka, oraz wiele z terminów codziennych, będą miały swe odzwierciedlenie w unikalnych, wzajemnie zależnych i kombinowalnych glifach.
Glif ten oznacza Pogranicze pomiędzy światem ciała i ludzi, a Cieniem, światem duchów. W tym znaczeniu używany jest jednak wyłącznie w kontekstach mitologicznych, głównie w opowieściach o Urfarahu i końcu Pangei. Obecnie wykorzystywany jest głównie jako oznaczenie Bariery wyrosłej pomiędzy światami, czasami również jako "ta druga strona" Bariery, w opisach czynności przekraczania granicy między światami, etc. Jeśli wiązany jest z innymi glifami w kontekście świata ludzi, znaki te umieszczane są nad glifem Pogranicza. Te umieszczone pod nim mówią o Hisil, Cieniu.
Glif Irraka, Księżyca w Nowiu. Glif reprezentuje "Księżyc który jest, a jakby go nie było", odwróconą od Ziemi twarz Matki, pustą i jakby nieobecną. Oznaczać może również oszustwo, sztuczkę wykonaną dzięki panującym ciemnościom lub odwróceniu uwagi adwersarza, nawet kłamstwo. Inne znaczenia tego glifu to "Ci-Którzy-Kroczą-Na-Granicy-Cienia". Mówi o podwójnej roli Irraka jako zwiadowców, strażników granic terytorium watahy, ale także granic między społecznością Uratha, a społecznością ludzi - czy to jako mediatorów, "łowców głów" poszukujących nuzusul lub Krewniaków.
Glif Ithaeur, Księżycowego Sierpu. Reprezentuje sobą "skrawek ukrytego Księżyca". Oznacza skrywane przed Uratha tajemnice, wiedzę dostępną tylko wtajemniczonym, także Rytuały i ich potęgę. Symbolizować może również władzę nad duchami, posiadaną po części przez magię Rytuałów, po części zaś poznane tajemnice duchów. Inne znaczenia których część może stanowić to fetysze i taleny, jako "magiczne sierpy", narzędzia do czynienia magii i odprawiania rytuałów.
Glif Elodoth, Półksiężyca. Symbolizuje istotę stojącą idealnie na pograniczu pomiędzy dwoma światami, w pewnych kontekstach może oznaczać (oprócz Patronatu) samych Uratha, jako istoty obojga światów. Symbolizuje również równowagę osiągniętą poprzez pogodzenie skrajnych przeciwności, zdolność mediacji, dyplomację, ale również zdolność sięgnięcia po ekstremalne rozwiązania. Elodoth jest Patronatem Uratha starającego się żyć zgodnie z każdą dwoistością swej natury, a jednocześnie najmocniej przez te dwoistości rozszarpywanego.
Glif Cahalith, Brzemiennego Księżyca. Jego znaczenia to brzemienne w skutkach wizje, sny, ale także idee rodzące czyny oraz czyny rodzące idee; opowieści oraz występy wzbudzające emocje w słuchaczach, wspaniałe pieśni opiewające wspaniałe czyny, oraz bohaterstwo i odwaga graniczące z szaleństwem.
Glif Rahu, Księżyca w Pełni. Symbolizuje ukierunkowaną i niepohamowaną, acz prawą i słuszną wściekłość Luny, wszelkie prawe i plugawe aspekty archetypu wojownika. Siła, godność, honor, ale także brutalność, dzikość, barbarzyństwo - to wszystko znaczenia niesione przez glif symbolizujący Pazury Luny.
