Imionki

Memory to mechanika nośna jak mało która. Ciężko zliczyć rozmaite gry czerpiące z tego pomysłu i nie sposób przewidzieć, jak wielu autorom jeszcze posłuży jako źródło weny. Z rozwiązania skorzystały również dwie panie: projektantka Alena Lebedeva oraz ilustratorka, Nadegda Fedotova.

W poręcznym i niewielkim pudełku nabywcy znajdą 55 dużych – o rozmiarze Dixita – kart, na których widnieje 11 zabawnych istot, czyli tytułowych Imionków. Karty wykonane z giętkiego papieru utrzymane zostały w przyjemnej dla oczu tonacji kolorystycznej. Całość zachęca do sięgnięcia po tę pozycję. Warto jeszcze wyjaśnić istotę zabawy, a jest nią ponazywanie istot i zdobycie jak największej liczby kart. Tytuł pomyślany został o pięciolatkach i dzieci w tym wieku bez problemu poradzą sobie z meandrami zabawy.

Zasady gry zamykają się dosłownie na dwóch stronach, więc wyjaśnienie ich zajmuje około minuty. Gracz rozpoczynający odsłania kartę z wierzchu stosu i nazywa ją. Później kolejny gracz robi to samo z następną kartą. I tu pojawiają się dwie możliwości. Jeśli to karta bez imienia, również należy ją jakoś nazwać. Z kolei w sytuacji, kiedy wyłożona została karta już raz nazwana, gracze muszą wypowiedzieć głośno jej nazwę. Osoba, która uczyni to jako pierwsza, zdobywa Imionka, a zabawa jest kontynuowana. Proste? Szalenie proste!

Rywalizację uzupełniają dwie reguły: jedna obligatoryjna, druga dodatkowa. Zasada obowiązkowa stanowi, że w sytuacji, gdy wszyscy uczestnicy zapomną imienia wesołej kreaturki, wówczas należy wymyślić nowe. Reguła opcjonalna w sytuacji podania nieprawidłowej nazwy wymusza na pechowcach odrzucenie jednej ze zdobytych kart. Zabawa kończy się w chwili wyczerpania stosu, a triumfatorem zostaje ta osoba, która uzbiera najwięcej Imionków.

Mogłoby się wydawać, że z memory nie można wyciągnąć niczego oryginalnego. Zestawianie dwóch lub więcej pasujących elementów, zazwyczaj zbiega się do ćwiczenia pamięci i odnajdywania statycznie leżących elementów, czasami urozmaiconego dodatkowymi pomysłami. W tym przypadku dodano rozwiązanie "dixitopodobne": nazywanie kart podłóg indywidualnych skojarzeń, by następnie odtwarzać imiona wesołych istot z pamięci. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że Imionki to taki Dixit dla absolutnie najmłodszych. Dzieci nieco starsze, mniej więcej siedmiolatki niestety ale będą już się nudziły. Z kolei dorosłym pozostaje wymyślanie zabawnych przezwisk, zrozumiałych dla nich samych, ale nadających się do użycia w otoczeniu maluchów.

Twórcy nie zapomnieli jednak o tym, że jest to tytuł dla najmłodszych graczy: wzorów wesołych istot jest ledwie kilka, co ułatwia zapamiętanie ich imion, zaś same karty cieszą wzrok przezabawnymi ilustracjami oraz pastelowymi barwami. Z perspektywy dzieci ważny jest również czas niezbędny do rozegrania jednej, czy nawet dwóch partii, zamykający się w dosłownie kilku, maksymalnie kilkunastu minutach. Jeśli można postawić jakiś zarzut grze, to spora powtarzalność zabawy; dlatego też należy traktować Imionki bardziej jako uzupełnienie domowej biblioteczki, aniżeli jej podstawę.

Nie należy też zbytnio przywiązywać wagi do liczby uczestników, bowiem omawiana gra wypada tak samo dobrze w dowolnym gronie od 2 do 6 graczy. Ostatnia uwaga nie zmienia jednak tego, że gra posiada wystarczająco wiele atutów, by przykuć uwagę pociech i spędzić kilka bardzo udanych chwil. Jednocześnie błyskawiczna rozgrywka sprawia, że zabawa kończy się, zanim zacznie nużyć. A to bardzo wiele, w zasadzie wystarczają dużo, aby sięgnąć po ten tytuł i ponazywać kilka kreatur.

Plusy:

• Atrakcyjna szata graficzna
• Śmieszy i bawi
• Idealna dla najmłodszych graczy

Minusy:

• Niestety tylko dla najmłodszych graczy

Dziękujemy wydawnictwu Granna za udostępnienie gry do recenzji.