Obudziło ją zimno.
Nie takie zwyczajne zimno jak wtedy, gdy w stycz niową noc człowiek przypadkiem zrzuci z siebie kołdrę, ale paskudny, przenikliwy ziąb, docierający do najgłęb szych zakamarków ciała i wygryzający z nich resztki ciepła.
Zimno, to była jej pierwsza myśl. I niewygodnie – to była druga. Leżała na czymś twardym i lodowatym, jakby zasnęła na ściętej mrozem tafli jeziora. Wstawaj, podpowiadała jej rozsądna część umysłu, musisz wstać, bo inaczej zamarzniesz. Jednak ta mniej rozsądna część wciąż się ociągała, jakby liczy ła, że jeśli dziewczyna zwinie się w naprawdę bardzo ciasny kłębek, zdoła odnaleźć w sobie odrobinę ciepła.
Wstawaj.
Otworzyła oczy i poruszyła się, płacąc za to kolejną falą zimna, które z wściekłością zaatakowało ukryty dotąd pod włosami kawałek szyi. Przed oczami miała teraz niewyraźny obraz czarno-białej posadzki zasłanej czymś przezroczystym,
co wyglądało jak drobinki lodu. Albo szkła. Zamrugała, obraz się wyostrzył. To zdecydowanie było szkło, a nie lód, mnóstwo ostrych jak igły odłamków, jakby z sufitu spadła ogromna szyba.
Tak bardzo zimno.
Dziewczyna uświadomiła sobie jeszcze jedno – bała się. Coś tu było mocno nie w porządku. Dlaczego leżała na podłodze wśród odłamków szkła? I przede wszystkim: GDZIE właści wie leżała? A potem do tych pytań dołączyło kolejne, to naj straszniejsze. Pytanie, którego nawet nie odważyła się do końca sformułować.
Gdy zmusiła do ruchu zesztywniałe mięśnie, coś ześliznęło jej się po plecach. I po ramionach. Poczuła delikatne ukłucie w szyję, jakby kot drapnął ją pazurem. Znowu szkło. Cała była pokryta odłamkami, miała je we włosach i na sukience. Podnosiła się powoli, milimetr po milimetrze.
Powoli.
Najpierw wsunęła ręce pod brzuch, tam gdzie podłoga była wolna od kawałków szkła, i uniosła się odrobinę. Potem – na dal bardzo powoli – przekręciła się na bok i uklękła. Za każ dym razem, kiedy któryś z odłamków zaczynał wbijać jej się w skórę, zastygała w bezruchu, a potem ostrożnie strząsała go z siebie albo zdejmowała. Trwało to długo, ale wreszcie stanę ła na zimnej posadzce. Stanęła i natychmiast usiadła z powro tem, bo zdrętwiałe bose stopy za nic nie chciały utrzymać jej ciężaru, zupełnie jakby próbowała stać na dwóch nieforem nych kawałkach drewna.
Roztarła jedną stopę, a potem drugą, przywracając krąże nie. Lepiej. Spróbowała podnieść się jeszcze raz i tym razem złapała jako taką równowagę. Wyglądało na to, że właściwie jest cała i zdrowa, jeśli nie liczyć strużki krwi spływającej jej
po szyi. I oczywiście zmarzniętych stóp, które wystawały... hmm... spod różowej staroświeckiej sukienki? Takiej z gorse tem, jakie noszono dawno temu? Na ramionach miała białą pelerynkę z kapturem obszytym futerkiem, ale całość i tak była zdecydowanie zbyt lekka jak na zimę. Różowe atłasowe pantofelki leżące pół metra dalej też nie nadawały się na taką temperaturę.
Dziewczyna zadygotała.
GDZIE JA JESTEM?
JAK SIĘ TU ZNALAZŁAM?
DLACZEGO JESTEM TAK DZIWNIE UBRANA? CZEMU ZGUBIŁAM BUTY? BIEGŁAM DOKĄDŚ?
A MOŻE PRZED KIMŚ UCIEKAŁAM?
I wreszcie odważyła się sformułować pytanie, które już od jakiegoś czasu nie dawało jej spokoju:
KIM JESTEM?
***
Rozejrzała się, ale znalazła odpowiedź tylko na pierwsze z py tań. No, przynajmniej częściową odpowiedź.
Stała w podłużnej sali znajdującej się na piętrze jakiegoś budynku – pałacu? muzeum? Po lewej stronie ciągnął się rząd okien, z których najbliższe miało wybitą szybę. Po prawej ścianę od podłogi aż po sufit zajmowały lustra. Całe mnóstwo luster, częściowo popękanych, które odbijały kilkanaście syl wetek kasztanowłosej nastolatki w różowej sukience.
Przez okna widać było kwadratowy ryneczek niewielkiego miasteczka, cały zasypany świeżutkim śniegiem. Po gładkiej jak stół powierzchni ślizgały się czerwone promienie zacho dzącego słońca. Dziewczyna patrzyła na wieżę ratusza okrytą
białą czapą, na zaśnieżony skwerek i grubą warstwę puchu na cembrowinie nieczynnej fontanny. Patrzyła i wiedziała już, że wcześniej miała rację – coś tu było bardzo nie w porządku.
Idealnej gładkości śniegu nie naruszał najmniejszy nawet ślad. Wyglądało na to, że kiedy przestało sypać, żadne dziecko nie wyszło na dwór, żeby ulepić bałwana albo porzucać w ko legów śnieżkami, żaden dorosły nie przeszedł przez rynek w drodze do sąsiada czy do sklepu. To niemożliwe, pomyślała. Po prostu niemożliwe.
Nie miała jednak czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Musiała skupić się na tym, co powinna teraz zrobić. Słońce zachodziło, a to oznaczało, że temperatura wkrótce spadnie jeszcze bardziej. Dziewczyna nie była pewna, czy można zamarznąć zimą w pomieszczeniu z wybitym oknem, ale nie zamierzała tego sprawdzać. Potrzebowała schronienia, miejsca, w którym mogłaby rozpalić ogień i trochę się ogrzać. I ciepłych butów. I porządnego okrycia. Musiała zejść na dół, na rynek. A potem... potem się zobaczy.
Nie panikuj, powtórzył ten sam rozsądny głos w jej głowie. Będzie dobrze.
Nie będzie, upierał się drugi głos. Nie pamiętasz nawet, jak się nazywasz, i nie masz pojęcia, gdzie jesteś. Możesz się tylko domyślać, że w tym miasteczku zdarzyło się coś bardzo, bar dzo złego.
Odetchnęła głęboko raz, a potem drugi, aż rozluźniła się ściskająca ją za gardło obręcz. Panika w niczym przecież nie pomagała. Dziewczyna ostrożnie sięgnęła po atłasowe panto felki i założyła je, wytrząsnąwszy kawałki szkła. Przy okazji zauważyła, że na serdecznym palcu ma niewielką ranę, jakby ukłuła się ostrym odłamkiem albo szpilką. A może wrzecio nem, jak w bajkach?
Odsunęła podobne myśli i rozejrzała się jeszcze raz, tym razem zwracając większą uwagę na salę, w której się znajdowa ła. Na suficie złociły się pulchne amorki, fruwające wśród błękitnych obłoczków. Barok, pomyślała. To barokowy pała cyk, sądząc po farbie odpadającej z obłoczków oraz amorków, trochę zaniedbany.
Przed sobą miała drzwi prowadzące zapewne na klatkę scho dową, za sobą, na końcu sali, podium dla orkiestry, a przy nim stojącą pionowo drewnianą skrzynię. Dziewczyna zmarszczyła brwi. Była to solidna skrzynia przedzielona w środku przepierze niem, wysoka i szeroka akurat na tyle, że swobodnie zmieściłoby się w niej dwoje dorosłych ludzi. I pusta w środku – widać to było wyraźnie, bo z przedniej ściany skrzyni zostały tylko rozrzu cone wokół drzazgi, zupełnie jakby wewnątrz coś wybuchło.
Z jakiegoś powodu ta skrzynia budziła lęk znacznie większy niż całe opustoszałe miasto. Po co ktoś miałby wnosić coś ta kiego na piętro zabytkowego pałacu?
Nieważne. Najwyższa pora znaleźć ciepłe miejsce i tam na spokojnie zastanowić się, co dalej.
Ruszyła przed siebie. Szkło chrzęściło jej pod stopami, a wzdłuż kręgosłupa tam i z powrotem biegały dreszcze.
Tak bardzo zimno.
Wyszła z sali na okrągłą klatkę schodową z rzeźbioną balu stradą i schodami wijącymi się spiralą w dół. Przyśpieszyła i chwilę później niemal biegła, klapiąc podeszwami atłaso wych pantofelków o marmurowe stopnie.
– Jest tu ktoś?! – zawołała, ale jej głos odbił się od zimnych murów.
Zbiegła na parter i zatrzymała się jak wryta, czując, że strach, który ścigał ją przez dwa piętra, teraz wreszcie dopadł ją i złapał za gardło.
Na ścianie naprzeciwko widniał transparent z czerwonym napisem:
26 LUTEGO
13:00
PAMIĘTAJCIE!
Cofnęła się, z trudem tłumiąc wrzask. W pierwszej chwili pomyślała, że to krew, ale na szczęście to była tylko czerwona farba – dziewczyna zauważyła stojącą pod ścianą puszkę i we tknięty w nią pędzel. Odetchnęła, choć napis nadal wyglądał niepokojąco, ociekające czerwienią litery zdawały się krzyczeć z białego płótna.
Nieważne, powtórzyła z uporem w myślach. Trzeba znaleźć coś ciepłego do ubrania, teraz tylko to się liczy.
Rozejrzała się. Pomijając sypiący się gdzieniegdzie tynk, pała cyk wyglądał zaskakująco czysto: posadzkę co prawda znaczyły błotniste ślady butów, ale nigdzie nie było ani śladu kurzu, tak charakterystycznego dla porzuconych budynków. A więc bywał tu jakiś dozorca albo stróż. A dozorca powinien mieć kanciapę, żeby przebrać się czy odpocząć po pracy. Na parterze, bo pew nie nie chciało mu się niepotrzebnie biegać na piętro.
Pięć minut później dziewczyna znalazła malutki pokoik niedaleko schodów. Były w nim piecyk, stary, wytarty fotel, cały pokryty kocimi albo psimi włosami, kwadratowy stoli czek i rozchwiane krzesło. Na stoliczku leżały zatłuszczona gazeta, nóż i piętka zeschniętego chleba. Obok pusta szklanka, a w niej resztki mętnego płynu w brudnożółtym kolorze: słaba herbata albo, co bardziej prawdopodobne, bimber. Na wiesza ku obok pieca wisiała kurtka na wacie. Dziewczyna włożyła ją, nie zdejmując pelerynki, a potem zmieniła atłasowe pantofelki
na ubłocone kalosze, które stały przy drzwiach. Zarówno kurtka, jak i buty były na nią zdecydowanie za duże, ale przy najmniej nie marzła już tak bardzo.
Sprawdziła jeszcze datę w gazecie: 25 lutego 1954. Przeczy tała kawałek artykułu, ale informacja o katastrofie kolejowej w Świebodzicach koło Wałbrzycha nic jej nie mówiła.
Wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi.
