Diabeł na wieży jest zbiorem opowiadań powiązanych ze sobą osobą głównego bohatera Domenica Jordana i ułożonych w chronologiczną całość. Czytelnik dostaje sześć odrębnych opowieści, co znacznie ułatwia czytanie i nie wymusza lektury w jednym ciągu czasowym, tak jak ma to miejsce przy niektórych powieściach, na przykład tych z pod pióra Eugeniusza Dębskiego. Przymusu nie ma, ale im dłużej czytamy, tym mniejszą mamy ochotę by się od tego zbioru oderwać. Muszę przyznać, a szczerze powiem, że nie często mi się to zdarza, iż już w okolicach połowy książki zacząłem żałować, że do końca pozostało mi już zaledwie dwieście stron. Jak dla mnie w zbiorze tym mogłoby się znaleźć dwadzieścia lub trzydzieści opowieści o losach Domenica i pewnie nadal nie czułbym przesytu.
Nasz bohater to bowiem postać bardzo specyficzna. Zimny, trochę aspołeczny lekarz z "ciągotami" w kierunku badań organizmów o wręcz zerowym poziomie życia, z naciskiem na wszelakie patologie. Dodatkowo człowiek z niezwykłym wręcz talentem do wpadania w sytuacje dziwne, niepokojące, czasem nawet wskazujące na ingerencję sił piekielnych. Połączenie to daje mieszankę iście wybuchową, która skutkuje przykuciem czytelnika do lektury i gorącym uczuciem do głównego bohatera. Jak tu bowiem takiej postaci nie lubić?
Opowiadania te ze względu na swą złożoność z pewnością przypadną do gustu wielu czytelnikom. Mamy tu bowiem w każdej opowieści intrygę godną najlepszych kryminałów, obok której żaden porządny Mistrz Gry nie będzie mógł przejść obojętnie. Po małych modyfikacjach każde z tych sześciu opowiadań zaowocuje znakomitą przygodą do dowolnego systemu dark fantasty, czy też odwołującego się do klimatów grozy. Ta książka w ogóle wygląda tak, jakby stworzona została jako jeden z podstawowych dodatków do Monastyru.
W swym klimacie, który określić możemy jako mroczny wiek siedemnasty, Diabeł na wieży mocno mi przypomina Piekło i szpadę Feliksa W. Kresa jednakże jest książką ciekawszą. Głównie nie ze względu jednak na bogate prezentacje realiów, lecz na owe niebanalne pomysły kolejnych tajemnic, które o wiele skuteczniej wciągają czytelnika w ten okres. Aż człowieka nachodzi ochota, by samemu na jakiejś sesji z taką tajemnicą się zmierzyć.
Rozważając jaką ocenę tej książce przyznać, starałem się zebrać i podsumować zarówno jej plusy, jak i minusy. Okazało się jednak, iż choćbym nie wiem jak się starał owych negatywów wynaleźć nie potrafię. Na wszelki wypadek przeczytałem recenzję Michała 'ShpaQa' Laszuka, ale z jego uwagami na temat tajemniczej i nie do końca przedstawionej czytelnikowi przeszłości Domenica, czy ubogiej prezentacji realiów w żadnym razie nie mogłem się zgodzić. Również pióro Anny Kańtoch uważam za bardzo sprawne i nie miałem żadnych uwag w trakcie lektury, co do złych konstrukcji czy niemiłych dla oka zdań.
Na dodatek Domenic Jordan zadebiutował w moim rankingu popularności bohaterów literackich od razu w czołowej piątce, gdzieś tak tuż obok detektywa o ciętym jeżyku Owena Yeatesa i licencjonowanego inkwizytora biskupa Hez – Hezronu Mordimera Madderdina. Biorąc pod uwagę to wszystko, czy mogłem przyznać Diabłu na wieży jakąś inną ocenę?
