Autor przenosi nas bowiem w okres przełomu XIV i XV wieku, czyli czas narastającego konfliktu pomiędzy Polską i Litwą, połączonymi na mocy Unii Krewskiej, a Zakonem Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Powstanie Żmudzinów i radykalne akcje pacyfikacyjne ze strony Zakonu powodują wzrost nastrojów antykrzyżackich na Litwie. Do tego dochodzą elementy wielkiej polityki i w efekcie starcie pomiędzy dwoma lokalnymi mocarstwami wydaje się nieuniknione.
W tym wszystkim odnaleźć się musi nasz główny bohater, Burgundczyk Dagobert z Saint-Amand, rycerz zaciężny w służbie Króla Władysława. Dagobert − człowiek do zadań specjalnych − otrzymuje tajną misję, od której zależą nie tylko losy nadchodzącej wojny czy Polski, ale wręcz całego kontynentu, a może nawet świata. Przebudzony przez jedną z boskich Emanacji, musi bowiem wystąpić przeciw jednej z najpotężniejszych Sefir. Konflikt wewnątrz Drzewa Życia wchodzi w fazę decydujących rozstrzygnięć.
Niestety pomysł jakoś mnie zupełnie do siebie nie przekonał. Połączenie kabały, historii rycerskiej i momentami elementów opowieści grozy jest może ciekawą kombinacją, jednak z pewnością nie łatwostrawną. Zresztą, możliwe że pewną rolę odgrywa tu również sposób prezentacji historii. Dariusz Domagalski z pewnością nie jest najlepszym spośród znanych mi bajarzy; jego historię czyta się może dobrze, ale ciężko się w niej zatracić. Miejscami nawet pojawia się problem, żeby przebrnąć przez niektóre zbyt zawiłe lub rozbudowane akapity. Na pewno autor udowodnił w powieści, że opisywany okres nie jest mu obcy, ale niestety w kwestiach warsztatowych można mieć jeszcze pewne zastrzeżenia.
Warto zwrócić uwagę, na rzecz, którą akurat ja odbieram bardzo pozytywnie, a mianowicie rezygnację z nadmiernej stylizacji. Autor posiadający bezsprzecznie dużą wiedzę o czasach wieków średnich, na całe szczęście nie uległ pokusie, by pokazać, że również słownictwo i sposób wyrażania się z tego okresu nie są mu obce. Dzięki temu lektura jest po prostu łatwiejsza. Zresztą, wydaje mi się, że archaizacja dialogów byłaby elementem, który mógłby już całkowicie zamordować powieść. W takiej sytuacji przejście pomiędzy stronami mogłoby się stać ponadludzkim wysiłkiem.
Niestety, wydanie książki również ma zasadnicze mankamenty. Ilustracja tytułowa jest dosyć dziwna, wygląda z lekka komiksowo i jakoś niespecjalnie wprowadza czytelnika w nastrój tajemnicy spod znaku kabały. Ale tak jak na ten element jeszcze jestem w stanie przymknąć oko, tak przypisy publikowane na końcu książki, zamiast na dole strony, są czymś, co powoduje u mnie niesamowity wzrost poziomu agresji względem autora tego pomysłu. Konieczność ciągłego przemieszczania się pomiędzy aktualnym miejscem w książce a zakończeniem z pewnością nie ułatwia nikomu lektury.
Delikatne uderzenie pioruna nie jest więc powieścią porywającą, z którą koniecznie trzeba się zapoznać. Ciężko też powiedzieć, by czas jej poświęcony był stracony. Po prostu kolejna pozycja na księgarskiej półce. Jednak bezsprzecznie widać, że Dariusz Domagalski ma potencjał i z pewnością należy przyglądać się dalszym dokonaniom tego autora.
