Czarny piatek - Alex Kava

Alex Kava jest autorką całkiem poczytnych współczesnych thrillerów, gdzie pierwsze skrzypce grają dynamiczna akcja oraz ciekawe postacie. Niestety jakakolwiek tajemnica, o ile w ogóle występuje, zostaje szybko rozwiązana, przez co książki pisarki tracą dość dużo w oczach bardziej wymagającego czytelnika. Niemniej pozostają naprawdę ciekawe i mimo stosowania wciąż tych samych schematów czyta się je dobrze. W Czarnym Piątku, nawiązującym pośrednio do tragicznych wydarzeń z lotniska Oklahoma City, jakie miały miejsce 15 kwietnia 1995, pisarka utrzymuje stałą formę – czyli jest dobrze, ale tylko dobrze.

Mall of America to jedno z największych centrów handlowych w USA. Kiedy dzień po Święcie Dziękczynienia zostają w nim zdetonowane trzy bomby, wskutek czego ginie kilkadziesiąt osób, społeczeństwo amerykańskie ogarnia przerażenie. Co gorsza, żadne ugrupowanie terrorystyczne nie przyznaje się do zamachu, a nagrania wideo z miejsca zbrodni wskazują, że sprawcami mogli być młodzi Amerykanie. Maggie O'Dell, agentka specjalna FBI, wraz ze swym szefem Kunzem (zastępcą dyrektora generalnego), jedzie na miejsce zbrodni z zadaniem stworzenia psychologicznych portretów przestępców. Szybko okazuje się to bardzo trudne, gdyż wszelkie dowody zaczynają sobie przeczyć i niewiele rzeczy do siebie pasuje. Jednak przypadkiem O’Dell trafia na kogoś, kto zdaje się mózgiem całej operacji i sam siebie nazywa Kierownikiem Projektu. Wkrótce wychodzi na jaw, że sprawa jest o wiele bardziej zawiła i skomplikowana, niż się wydawało, a macki Kierownika sięgają bardzo wpływowych ludzi.

Jak zwykle w książkach Alex Kavy najciekawsze są postacie – przebojowe, o rozbudowanej historii, mające zarówno mocne strony, jak i najzwyklejsze ludzkie słabości; słowem, silnie realistyczne z delikatną domieszką wyważonego heroizmu. Pośród nich najbardziej wyróżnia się osoba Kierownika Projektu. Zimny, wyrachowany, zawsze chłodno kalkulujący, zachowuje się niczym szachista obmyślający na raz kilka alternatywnych dróg wyboru. Nic nigdy nie pozostawia przypadkowi, nad wszystkim zawsze musi mieć kontrolę, jednocześnie dbając, aby prawie nikt nie znał nawet jego zróżnicowanych fałszywych tożsamości, nie mówiąc już o prawdziwym pochodzeniu. Jest to postać o tyle ciekawa, że nie do końca odkryta na kartach książki. Niby pisarka zdradziła bardzo dużo informacji o Kierowniku Projektu, jednak równocześnie pozostawiła tak wielką liczbę niedomówień, że czytelnik nadal nie do końca poznał tę postać. To samo tyczy się anonimowych wspólników Kierownika, którzy w wielu scenach występują dość często, jednak autorka nie ujawniła o nich prawie nic poza faktem, że świetnie znają się na fachu przestępców czy infiltratorów. Dzięki temu całość nabrała nutki tajemnicy, co świetnie kontrastuje z całkowicie przewidywalną fabułą.

Równie ciekawie przedstawiona została reszta osób występujących w książce. Kunze, pełniący funkcję zastępcy dyrektora generalnego FBI, bufonowaty, pyszny, ale piekielnie dobry detektyw, który jednak sztywno trzyma się regulaminu. Agentka Maggie O'Dell jest postacią o wnikliwym umyśle, silną, chłodno myślącą, ale też i zwyczajną kobietą, która próbuje znaleźć sobie mężczyznę i poukładać nieco rozsypane prywatne życie. Senator Wurth, pracujący w Departamencie Bezpieczeństwa Narodowego, to natomiast emocjonalne przeciwstawieństwo Kunzego, dzięki czemu odnosi większe sukcesy zawodowe, ale też i ma więcej wrogów. Inne postacie również są rozbudowane, choć w całej powieści występuje ich takie multum, że gdyby przedstawić pobieżnie każdą z nich, to powstałby artykuł.

Dużo gorzej rzecz ma się z samą fabułą. Z jednej strony jest ona interesująca oraz wielowarstwowa, a czas akcji wynosi raptem niecały weekend, co znacznie zwiększa tempo zdarzeń. Z drugiej strony niemal nic tutaj czytelnika nie zaskoczy. Co gorsza, jest on w stanie przewidzieć, z czyjego punktu widzenia będzie się toczyć akcja w następnym rozdziale, nim w ogóle się do niego zbliży. Taki obrót spraw może zniechęcić bardziej wymagających odbiorców, jednak w wywiadach na łamach zagranicznych magazynów pisarka wielokrotnie przypominała, że pisze książki nastawione na szybką akcję, a nie wnikliwą analizę śledztwa. Jeśli podejść do Czarnego Piątku z tej strony, to faktycznie jest on bardzo udany, ale mimo wszystko jakimś ciekawym zwrotem akcji bym nie pogardził.

Ostatecznie Czarny Piątek, tak jak i wszystkie książki Alex Kavy, polecam jako lekką literaturę sensacyjną klasy B, z nutą kryminału w tle oraz całkiem ciekawie wykreowanymi postaciami. Nie jest to nic obowiązkowego, jednak kiedy ktoś ma ochotę na coś całkiem luźnego, aby się po prostu odprężyć i nie wysilać przy lekturze, to książki Kavy są wręcz idealne.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę