Autor: Bartłomiej 'baczko' Łopatka
_______________________
Otwierające książkę opowiadanie, Ludzie Czarnego Kręgu, traktuje o epizodzie z życia Conana, kiedy pełnił rolę przywódcy górskich plemion, Afghulich. Walczy on z potężnymi czarownikami, którzy porwali Yasminę, księżniczkę Vendhyi na zlecenie jej rywala do tronu, Kerima. Bohater chce ją odbić, ponieważ tylko w ten sposób może uwolnić swoich ludzi, uwięzionych przez jednego z vendhyjskich lordów. Równoległe rozgrywa się drugi wątek: miłości Khemsy, maga z Czarnego Kręgu oraz Gitary, służki Yasminy – z powodu tej namiętności oboje zdradzają swoich panów i w pierwszej połowie historii stanowią równorzędnych narratorów dla Conana i Yasminy. To opowiadania pełne jest pościgów, dynamicznych walk oraz ostatecznego starcia barbarzyńcy, jego niezłomnej siły fizycznej i woli ze starożytną magią.
Godzina smoka ukazuje Conana jako króla zjednoczonej Aquilonii, przeciw któremu oponenci wskrzeszają wiekowego nekromantę, byłego cesarza-boga, i dzięki jego pomocy zdobywają królestwo rządzone przez barbarzyńcę. Od tego momentu zaczyna się długa wędrówka wygnanego władcy – w poszukiwaniu sposobu na odzyskanie korony przemierzy wrogie państwa, porty, pirackie morza oraz wiekowe krypty Stygii, napotykając na swojej drodze niezwykłych wrogów, niespodziewanych sojuszników oraz, oczywiście, piękne kobiety.
Natomiast Wiedźma się rodzi to krótkie opowiadanie o przejęciu niewielkiego państewka Khauranu przez Salome, czarownicę i bliźniaczą siostrę królowej Taramis. Obecność Conana jest tu nieznaczna – jako kapitan gwardii prawdziwej monarchini zostaje skazany na śmierć krzyżową, następnie zostaje uwolniony i przystaje do pobliskich kozaków, by zemścić się na prześladowcach. Większą część tekstu zajmują losy innych postaci – Salome, jej kochanka Constantiusa, który poparł jej pretensje do tronu za pomocą wojska, nieszczęsnej Taramis oraz jednego z młodych oficerów, Valeriusa, planującego uwolnienie królowej i przywrócenie jej władzy. Obowiązkowo pojawia się także szkaradny potwór nie z tego świata, wezwany przez uzurpatorkę, któremu składa się krwawe ofiary.
Co zaskakujące, wszystkie te teksty ukazują Conana jako nadzwyczaj silnego i sprawnego wojownika, posiadającego nadludzką wytrzymałość na ból i znużenie, z nieprzeciętną siłą woli i zmysłem taktycznym, jednak jest to tylko człowiek, którego inni mogą pokonać, a walka z magią i czarodziejami wykracza poza jego umiejętności. Nie jest niezniszczalny – w utworach tych wrogowie kilkukrotnie go pokonują, ogłuszają, neutralizują, sprawiając, że znajduje się na ich łasce. Z opresji ratuje go ich głupota, własny instynkt lub nagła i niespodziewana pomoc sprzymierzeńców. Paradoksalnie, to właśnie w opowiadaniu Wiedźma się rodzi przetrwanie ukrzyżowania przez podatnego na ciosy Conana przyrównuje go do nieśmiertelnego Chrystusa.
Howard przenosi także środek ciężkości w tych opowieściach z niezrównanego barbarzyńcy na inne postacie – nie jest on jedynym godnym uwagi bohaterem. W zbiorze tym towarzyszą mu inne charyzmatyczne postacie (także te złe), na których skupia się część opowieści o wojowniku. Najokazalej widać to w tekście Wiedźma się rodzi, w którym Cimmeryjczyk pojawia się jedynie epizodycznie, a jego postać przewija się obok głównego wątku, często tylko we wspomnieniach innych.
Z kolei w Varii znajdują się pierwotne wersje kilku utworów Howarda, jego notatki oraz kontynuacja opisu rozwoju jego kariery, który rozpoczął się w Conanie i pradawnych bogach – bardzo sycące dla wszystkich fanów prozy tego autora. Jednak jest tutaj również sekcja poświęcona uwagom redaktorskim dotyczących tekstów Howarda – przy czym dopisek tłumacza wyjaśnia, że w polskiej wersji wyrzucono szczegółowe uwagi (dotyczące między innymi doboru słów, czy pisowni), co sprawia, że sekcja ta staje się całkowicie bezcelowa.
Conan i skrwawiona korona to kolejna dawka niesamowitych przygód znanego barbarzyńcy. Od strony edytorskiej wypada w zasadzie bezbłędnie, choć osobną kwestią jest przekład – osobiście nie czytałem poprzednich wydań tych utworów, ale nowe propozycje tłumaczeń niektórych nazw własnych ("Cimmeryjczyk", "Aquilonia") mogą nie spodobać się zatwardziałym fanom Howarda. Całą resztę zachęcam, by zapoznała się z oryginalną oraz autorską kreacją Conana i skonfrontowała to z tym, jak przerobiło go kino oraz epigoni Howarda.
