Termin
sequelizacja chyba wcześniej nie istniał, przynajmniej twierdzi tak wyszukiwarka Google. Oczywiście Vampire ładnie zauważył, że temat, jaki nam przyświecał przy pisaniu poniższych tekstów ładnie łączy się z terminem
franchise saturation . Ale o co nam chodzi tak dokładnie?
Dziś weźmiemy pod lupę zjawisko wypluwania przez deweloperów kolejnych części tej samej serii. Czy to dobra strategia, czy dochodowa, ale co nas w niej denerwuje, ale też jakie są tego plusy. Zapraszam do lektury.
vampire500
Nie mogę się już doczekać na Call of Honor: Manshoot In Space ! Jest to kolejna część najlepiej sprzedającej się serii symulatorów obsługi ręcznej broni maszynowej i jej największą, hucznie zapowiadaną przez autorów innowacją, będzie możliwość czytania w myślach sprzętu kuchennego. Jak stwierdził producent wykonawczy Dave Gunsgopewpew: „Nikt wcześniej nie odważył się na tak śmiałą zmianę w znanej i lubianej serii – trzydziestosekundowy segment prezentujący rozmyślania okapu jest jedną z trzech rewolucyjnych nowości w naszej pięciogodzinnej grze i na zawsze zmieni on oblicze elektronicznej rozrywki”. Nie da się ukryć, że zapowiedzi te wywołują szybsze bicie serca u wielu fanów serii, którzy co roku kupują trzy egzemplarze jej najświeższych odsłon. Call of Honour najzwyczajniej w świecie nie istnieje (choć powinna!). Jednakże jest jeszcze inna przyczyna, o wiele ważniejsza – dlaczego miałbym grać w grę, która jest niemal identyczna jak swoja poprzedniczka? Niestety zjawisko znane jako franchise saturation jest jedną z plag branży growej już od samych jej początków. Na przestrzeni lat wydawcy niejednokrotnie kurczowo trzymali się wybranych serii i taśmowo wypluwali kolejne ich odsłony. Na szczęście historia pokazuje, że w wielu przypadkach nie kończyło się to zbyt dobrze, więc osoby zmartwione kolejnymi odsłonami Call of Duty i ich rekordową sprzedażą powinny po prostu spojrzeć w przeszłość naszego hobby. Tomb Raider . W latach 90. przygody Lary były równie znaczącą marką, jak współcześnie CoD czy GTA . I nie bez przyczyny – były to po prostu świetne gry. Niestety każda kolejna odsłona (wydawana dokładnie co rok) była nieco słabsza i sprzedawała się gorzej. Skończyło się to katastrofą w postaci wydanego w 2003 roku Tomb Raider: The Angel of Darkness . Co prawda w tym wypadku Core Design miało prawie trzy lata na stworzenie gry, jednak nacisk (i głód pieniędzy) ze strony Eidos spowodował wydanie na rynek produkcji niedokończonej i po prostu słabej. Gracze spisali serię na straty i dopiero oddanie jej w ręce Crystal Dynamics pozwoliło pannie Croft na odzyskanie części minionej chwały.franchise saturation i z każdą nową częścią swojej serii wprowadzają elementy, które stawiają ją na głowie. Wymaga to wiele odwagi, ale efekty mogą być więcej niż zadowalające. Dobrym przykładem są przygody pewnego hydraulika. Nintendo nie bało się wysłać go ani na plażę (Super Mario Sunshine – tutaj zmiany nie do końca się udały), ani w kosmos (genialne Super Mario Galaxy ). Inny przykład to seria Resident Evil . Po trzech dość podobnych odsłonach Capcom zdecydował się na całkowitą zmianę standardowych dla cyklu rozwiązań i zaserwował wypełnionego akcją Resident Evil 4 . Niestety przy okazji „piątki” innowacji nie było już zbyt wiele, ale Capcom stać na zmiany, więc kolejna część ma szanse nas zaskoczyć.FIFA będzie wydawana siedem razy do roku, to w żaden sposób nie wpłynie to na gry indie. To właśnie na XBLA, PSN i WiiWare (oraz na indie scenie PC) należy moim zdaniem szukać nowych i innowacyjnych doświadczeń. Produkcje takie jak Braid , World of Goo czy niedawny Super Meat Boy pozwalają mi patrzeć na przyszłość naszego hobby z optymizmem i nadzieją (na okapy).
Gonz
Jednym z powodów stopujących pomysłowość w pierwszoligowych produkcjach jest właśnie ta nieszczęsna sequelizacjia. Jęczenie na wtórność kolejnych Call of Duty , Fif czy Tekkenów pozostawiam jednak innym. Równie, albo i jeszcze bardziej drażniącą cechą dzisiejszych gier jest niedomykanie fabuły. To rykoszet ciśnienia na serie, których nie trzeba aż tak mocno promować, bo sam tytuł je sprzeda.Alan Wake , będący moim ulubionym tytułem minionego roku. To bardzo niedoceniona gra, która miała pecha być produkowana parę długich lat, by w końcu wyjść na tylko jedną platformę, w dodatku jako cień Heavy Rain . Jest to dla mnie gra niemal idealna, mająca jednak jedną poważną wadę. Finał. Nie jest to finał zły, jest to po prostu finał niesatysfakcjonujący. neishin
Nie można zaprzeczyć, że sequelizacja rynku to postępujący trend. Zresztą nie tylko w interesującej nas branży, ale także w kinie czy literaturze. Dobrze sprzedające się serie pokazują, że nie trzeba wysilać się na nowe pomysły, wystarczy zrobić dokładnie to samo z dopiskiem "mocniej, więcej, głośniej" i czekać, aż kolejne dolary zaczną wpływać na konto.Samaritan . Co kilkanaście dni wychodzi zupełnie nowa gra, która nie ma poprzedniej części. Jednak to nie na nie czekamy. To nie je kupujemy w przedsprzedażach. Wszyscy czekają na Gears of War 3 , Killzone 3 , Uncharted 3 czy inFamous 2 , a od wczoraj grają w drugą odsłonę Dragon Age . O strzelankach typu Battlefield czy Call of Duty nawet nie wspomnę.Bioshocka , która ma być zupełnie odrębną całością, bazującą tylko na pewnych elementach z dwóch poprzednich części, niż powielanie w kółko tych samych elementów z drobnymi zmianami. Qrchac
Wszyscy dobrze wiemy, że tak naprawdę podobają się nam tylko te piosenki, które już wcześniej słyszeliśmy. Jednak jeśli przyjrzymy się innym branżom stwierdzimy, że tam jest podobnie - i dotyczy to również rynku multimediów. Choć w/w zasada działa tutaj od zawsze, dopiero od niedawna stała się pierwszym przykazaniem deweloperów. Tak właściwie nie ma miesiąca, czasami nawet tygodnia, żeby na półki sklepowe (te realne i wirtualne) nie trafił produkt z jakimś numerkiem lub podtytułem w nazwie. Ale czy to naprawdę takie złe?Back to the Future: The Game , Fight Night Champion , PixelJunk Shooter 2 , Bulletstorm , de Blob 2 , Killzone 3 . Na sześć tytułów tylko dwa nie są kontynuacjami, z czego jedna z nich bazuje na znanej marce filmu. Nie da się ukryć, że trudno doszukiwać się tutaj oryginalności. Uncharted 3 , Battlefield 3 , czy Mass Effect 3 i nie oznacza to, że mam obsesję na punkcie cyfry 3. Po prostu ich poprzednie odsłony były na tyle dobre, żeby nie powiedzieć świetne, że z chęcią zabiorę się za ich kolejne części i w dniu, w którym trafią w moje łapki, będę posikany z radości jak mała wiewiórka. A jeśli twórcy przynajmniej utrzymają ich poziom, to będę piał nad nimi z zachwytu. Kolejne części mają też to do siebie, że kupując dany produkt wiemy dokładnie czego się spodziewać i dostajemy (zazwyczaj) to, co chcemy. Poza tym po co bawić się w klony danej gry, skoro można mieć oryginał, gdzie wszystko jest jasne i klarowne, a gracz poznaje dalsze losy swoich ulubionych postaci?
Mateusz Niemczyk
Czy Wam końcówka roku też kojarzy się z premierami nowego Call of Duty oraz Assassin’s Creed ? Jeżeli tak, to znaczy, że marketingowcy firm odpowiedzialnych za wymienione tytuły zasłużyli na swoje pensje. Patrząc na listę oczekiwanych premier nie sposób nie zauważyć powtarzających się w dużych ilościach cyfr, wśród których faworytami są 2 i 3. Wśród istnego zalewu różnych tytułów, twórcy głowią się jakby tu zarobić bez większego ryzyka. W myśl starej zasady mówiącej, że nie naprawia się czegoś, co działa, zwykle postanawiają oni raczej stworzyć kontynuacje rozpoznawalnej już marki, niż ryzykować wprowadzenie na rynek nowego IP. Bulletstorm , który nie tylko przebił się szturmem na szczyt rankingów sprzedaży, ale zaczął także konkurować z Killzone 3 . Pokazuje to, iż nawet najbardziej zakorzenione na danych platformach serie nie mają monopolu na popularność. Bioshock: Infinite czy Batman: Arkham City . Miejmy nadzieje, że zmiana podtytułu pociągnie za sobą również świeże patenty i nie będziemy skazani na ogrywanie tego samego w nieskończoność.
Zaloguj się , aby wyłączyć tę reklamę
