Autor: Mateusz Gołąb
Doctor Octopus coraz śmielej poczyna sobie w ciele Spider-Mana, niepokojąc wszystkich wokoło. Po kilku niezwykle brutalnych akcjach zaczyna się nim interesować ekipa Avengers, a w międzyczasie Peter rezydujący nadal we własnej głowie próbuje zasygnalizować światu, jak wygląda prawda. Kłopoty z głową utrzymują tempo poprzednika, a jednocześnie zwiastują trudne czasy dla lepszego Pajęczaka.
Dan Slott wyraźnie przyspiesza, ale nadal poświęca bardzo wiele czasu na ekspozycję. Spidey ponownie bije do krwi swoich przeciwników i zbroi się w najnowszą technologię, jednak potrafi jednocześnie pokazać dobrą stronę. Tymczasem w mieście pojawia się odwieczny wróg Parkera, któremu niebawem będzie musiał stawić czoło również Octavius. Przekonanie nowego Spider-Mana o wyższości nad Peterem niebawem zostanie zweryfikowane, gdy na jego drodze pojawi się dawny znajomy.
Scenarzysta serii wyciąga z odmętów historii mało znanych wrogów Człowieka Pająka, co jeszcze lepiej osadza go w całym uniwersum. Tak odważny ruch jak przekazanie pałeczkowi Octaviusowi mógłby zaowocować pójściem na łatwiznę i skierowaniem go przeciwko największym przeciwnikom Parkera. Tymczasem wykopywanie – zarówno w tym, jak i poprzednim tomie – mniej popularnych wrogów bardzo pomaga nam oswoić się z odświeżonym bohaterem. Zwłaszcza wyjątkowo owocna pod kątem rozwoju charakterologicznego postaci jest jego walka z Cardiakiem, która ostatecznie kończy się w dosyć niespodziewany sposób. Jest to poniekąd ostateczny symbol, że Otto faktycznie przejął rolę Spider-Mana i ma zamiar, mimo korzystania z kontrowersyjnych metod, godnie walczyć z przestępczością.
Obserwujemy też, jak rozwija się relacja Octaviusa z Anną Marią Marconi, choć dziewczyna zdecydowanie potrzebuje więcej miejsca dla siebie na stronach komiksu. Wydaje się, że jej zauroczenie Peterem jest na ten moment odrobinę bezpodstawne – Slott powinien mocniej zarysować ich kontakty. Spotkanie z Avengersami również wydaje się nieco naciągane. Drużyna superbohaterów zbyt łatwo odpuszcza Pajęczakowi, mimo iż ten zamordował niedawno złoczyńcę o pseudonimie Masakra. Mało tego, Czarna Wdowa wydaje się w tym albumie dziwnie łatwowierna. Jest to częściowo zmarnowany potencjał na trudną konfrontację z towarzyszami.
Tomik mocno zyskuje za to w ostatnich zebranych tu zeszytach. Doc Ock orientuje się, że w jego głowie nadal tkwi dawny Peter Parker i podejmuje z nim mentalną walkę. To zdecydowanie jedna z najbardziej spektakularnych i poruszających scen w komiksach Marvela. Nie typowa walka na pięści, ale wymiana idei, abstrakcyjna walka umysłów i bitwa na wspomnienia. Octavius próbuje wymazać wszystkie pozostałe po wrogu ślady, by całkowicie wyczyścić głowę z jaźni Petera. Jest to bardzo mocna scena, która naprawdę chwyta za serce, zwłaszcza jeżeli jesteśmy emocjonalnie związani z tą postacią.
Superior Spider-Man #3 ilustrowany jest przez Humberto Ramosa i Ryana Stegmana. Pierwszy z rysowników okazuje się tym razem bardziej dokładny. Jego styl inspirowany japońskim komiksem może się podobać, gdy nie psuje bohaterom twarzy przez narysowanie oczu na różnych wysokościach. Stegman to kompletne estetyczne przeciwieństwo. Jego projekty przypominają rysunki przygotowane na potrzeby zachodnich animacji z początku lat dziewięćdziesiątych i trzymają stale wysoki poziom za sprawą delikatnego cieniowania przy pomocy kresek.
Album Kłopoty z głową nie jest pozbawiony wad. Superior Spider-Man to nadal seria warta uwagi, jednak Dan Slott powinien przyłożyć więcej wagi do pewnych ważnych sytuacji. Spotkanie z Avengersami jest nawet zapowiedziane na okładce, a tymczasem czytelnik musi bardzo mocno zawiesić niewiarę, aby przełknąć rozwiązanie tej sytuacji. Nawet manifestujący się w głowie Otta Peter zauważa, że jest to jakieś nieporozumienie.
