Okładka nowej Strefy Komiksu

Hmm. Ja jakoś, mimo starań, nie mogłem się przekonać do polskiego komiksu superbohaterskiego. Pewnie dlatego, że często dalej jest na etapie owijania się flagą.

Dla mnie problemem jest nie "owijanie się flagą" bo z tym bywa różnie i różne rzeczy różni ludzi lubią. Większym kłopotem jest słaby poziom graficzny w zbyt wielu komiksach.  

Poza tym nie oszukujmy się, koncepcja superbohatera nie jest koncepcją polską. Na naszym gruncie kulturowym jest - jeszcze? - zbyt infantylna.

Funky Koval jest bohaterem, ale nie jest superbohaterem. Tytus, Romek i A'tomek tak samo. W zasadzie jedyny superbohater polski, jaki ma rację bytu, to Wilq. Dziwnym nie jest.

Uraziłeś fanów Orła Białego :(

Sama idea superbohaterów jest tak samo infantylna jak idea czarodziejów, wampirów czy kosmitów. Chociaż w przypadku uporczywego trwania w przy koncepcji ze "złotego" czy "srebrnego wieku" się zgodzę.

Ale widzisz jakkubusie, mam nadzieje, roznice miedzy Rorkiem a Spidermanem czy Punisherem? Nic nie mam do tych ostatnich, ale nie oczekuje od nich fabuly na tym samym poziomie (co czasem pozytywnie zaskakuje).

Trudno mi widzieć różnice/podobieństwa, skoro pierwsze o Rorku słyszę (czytam).

http://pl.wikipedia.org/wiki/Rork

a recenzja na Gildii:

http://www.komiks.gildia.pl/bohaterowie/rork

Przepraszam, że z Wikipedii, ale rzetelność konkretnych informacji nie ma w tym momencie aż takiego znaczenia - jest to generalnie belgijski komiks o czarodzieju, są jakieś tam (właśnie jakieś tam, niedookreślone) supermoce bohatera ale on sam nie jest superbohaterski w rozumieniu tu przytaczanym (albo w takim, jak ja rozumiem, że tu jest przytaczane).

Wydawało mi się, że Rork jest znany w świecie komiksu?

No cóż, nie jestem maniakiem komiksów, chociaż rozumiem, co chciałeś tym porównaniem ukazać. Zaś Spider-man czy Punisher są superbohaterami Srebrnego Wieku komiksu i choćby nie wiem jakiej dekonstrukcji  ich poddać dalej nimi pozostaną.

Dla odmiany ja pierwsze słyszę o "srebrnym wieku komiksu". :)

To było zjawisko polskie czy światowe?

Chyba amerykańskie. Powinienem napisać Srebrny Wiek komiksu superbohaterskiego. Właściwie średnio się w tym orientuję. Kojarzę mniej więcej, że Złoty to owijanie się flagą i hajda na Hitlera (Kapitan Ameryka), a Srebrny to właśnie typowi zamaskowani herosi w rajtuzach (np. Spider-Man).

Zasadniczo pobieżnie można o tym przeczytać np. naKZ.

Świetne podsumowanie, dzięki. Co prawda konkluzja nie z mojej bajki, ale widać nie moje pokolenie. ;)

Nie zgodzę się na to, że polski komiks superbohaterski jest infantylny. Owszem, spider-man zabiłby się bujając na pajęczynie po blokowisku lub naszych niskich kamienicach, a po zwykłej walce z jakimś superłotrem narobili by więcej szkód niż budowlańcy od autostrady czyli każde ratowanie miasta wiązałoby się z milionowymi stratami. Polecam sięgnąć po Blera, który tylko z pozoru jest komiksem superbohaterskim. Wykorzystuje schematy, Bler posiada supermoce, owszem, ale nie ma superłotra chcącego zniszczyć Polskę, nie ma latania w rajtuzach itd. Jest miejsce na komiks superbohaterski w naszych realiach, jednak musiałby on zmienić konwencję amerykanów.

Mi infantylne wydaje się samo wprowadzenie instytucji superbohatera. 

Bohatera tworzą okoliczności i decyzje. Ich heroizm polega w części właśnie na zapomnieniu o tym, że jest się zwykłym człowiekiem - bo jest do zrobienia robota, której nikt inny w tym momencie nie zrobi.

Suberbohater to bohater, który podejmuje decyzję bez tego heroizmu, bo z założenia jest lepszy od innych ludzi i o tym wie. Czyli tak naprawdę nie jest bohaterem, co najwyżej nadczłowiekiem działającym z poczucia obowiązku albo w najgorszym wypadku - fanatykiem.

Nie możesz wzorować się na Supermanie jako postaci do naśladowania, bo on jest Supermanem a Ty nie. On podjął decyzje bohaterskie bo ryzyko tych decyzji dla niego było nieporównywalnie mniejsze niż dla Ciebie. 

Myślę, że problem tkwi w złym tłumaczeniu nazwy "superhero" w naszym języku. Patrząc na batmana jako superbohatera faktycznie można mieć wrażenie kiczu. Jednak jeśli podejdziemy do nich jako "superherosów" lub "superwojowników" to można dostrzec już ich w zupełnie innym świetle.

Słusznie - jako kompletną symbolikę wojowania ze Złem, pewnie tak.

Ale moim zdaniem w Polsce jest to koncept zaszczepiony, nie naturalny. 

Stąd polscy twórcy chcący zmierzyć się z tą tematyką powinny uwspółcześnić swoją historię i zmienić konwencję. Przytoczę wcześniej wspomniany przykład: Bler :)

Bardzo ciekawe podejście do instytucji superbohaterów mają Japończycy. I nie chodzi mi tutaj o Power Rangersów czy jakąś Godzillę, a o koncept przedstawiony w anime Tiger & Bunny czy mandze Ratman. Mianowicie bycie superherosem nie oznacza żywota samozwańczego bojownika o sprawiedliwość (takich to się w celach zamyka), a jest (prawie) normalną pracą. Wygląda ona podobnie do pracy w showbiznesie. Oklejeni reklamami sponsorów bohaterowie za łapanie przestępców czy ratowanie ludzi dostają punkty i walczą o miejsca w rankingu. A są one ważne, bo od nich zależą np. ich zarobki. Dlatego też do właściwej roboty dochodzi prężenie się przed kamerami i występowanie w reklamach. Motyw ten IMO genialnie pasowałby do cyberpunkowego świata. Superbohaterowie funkcjonowaliby jako specjalne służby porządkowe korporacji, chodząca reklama oraz rozładowywacz nastrojów społecznych. Bo jak powszechnie wiadomo, lud poza chlebem chce też igrzysk.

BTW jak wcześniej wspomniałem sam koncept typowego superbohatera w majtkach na rajtuzach jest tak samo infantylny jak koncept mamroczącego zaklęcia czarodzieja w sukience czy zielonego kosmity w latającym talerzu. Wszystko zależy od tego, jak się dany pomysł zdekonstruuje i wyeksploatuje.

Poza tym klasyczna idea superbohatera jest po prostu uzupełnieniem motywu mitologicznych herosów.