MAD #2: MAD o superbohaterach

Rok później powrócił, tym razem przynosząc zbiór parodii filmowych opowieści o superbohaterach. Zaczerpnięte z ponad stu numerów czasopisma, wyszydzają najbardziej znanych komiksowych herosów, jacy pojawili się na srebrnym ekranie – od Batmana i Supermana, przez Avengers, Zieloną Latarnię, Spider-Mana i Iron Mana, po Johna Constantine'a czy Strażników.

Rozrzucone pomiędzy innymi historiami, publikowane w dłuższym przedziale czasu, mogły pewnie prezentować się lepiej, ale zebrane w jednym tomie szybko zaczynają nużyć powtarzalnością, by nie powiedzieć wręcz – schematycznością. Na początek autorzy serwują nam całostronicową planszę przedstawiającą dramatis personae, po czym na kolejnych czterech-pięciu kartach wyszydzają mniejsze i większe lapsusy, potknięcia i dziury logiczne, jakie pojawiły się w danym filmie. Całość okraszona zostaje nie najwyższego lotu żartami (choć do poziomu humoru klozetowego, trzeba przyznać, autorzy schodzą zaledwie kilka razy). Nawet bardzo dobra kreska Toma Richmonda, która sprawnie oddaje fizjonomie aktorów wcielających się w ekranizacjach w poszczególnych bohaterów, nie jest w stanie zamaskować miałkości scenariuszy. Porównując komiksy zamieszczone w antologii trudno nie odnieść wrażenia, że w sporej liczbie przypadków odpowiedzialny za scenariusze Desmond Devlin poszedł zwyczajnie na łatwiznę, ograniczając się do wytknięcia najbardziej oczywistych wpadek filmowców.

Gdyby w albumie MAD o superbohaterach zamieszczone zostały tylko komiksowe parodie blockbusterowych adaptacji historii o superbohaterach, zasługiwałby on na noty poniżej średniej – pojedyncze miniaturki prezentują się co najwyżej przeciętnie, a zgromadzone razem tym bardziej obnażają powtarzalność schematu, na którym je oparto.

Na szczęście towarzyszą im jeszcze krótsze formy, w których autorzy potrafią naprawdę pokazać pazur. W znakomitej większości bardziej oszczędne w formie (choć nie zabrakło i kilku wysmakowanych wizualnie perełek), dają czytelnikowi poczuć zróżnicowane, nierzadko absurdalne poczucie humoru twórców MAD. Dowiemy się dzięki nim, z jakimi problemami musi się borykać dziewczyna Spider-Mana, jak prezentowałby się ten bohater zaadaptowany do specyfiki krajów i nacji innych niż Amerykanie, poznamy podobieństwa pajęczaka do wojny w Afganistanie i najgorszy tydzień Hulka. Osobną kategorię stanowią krótkie historyjki ukazujące w krzywym zwierciadle komiksowe konwenty i ich uczestników – widać, że i z samych siebie autorzy potrafią się śmiać. Można jedynie domyślać się, ile z przedstawionych absurdalnych konwentowych sytuacji ukazanych w tych komiksach to tylko wymysł scenarzystów, a ile swój rodowód wzięło z faktycznych wydarzeń.

Skondensowane komiksowe paski ratują MAD o superbohaterach i sprawiają, że mimo słabszych i zwyczajnie monotonnych parodii filmowych adaptacji stanowi on pozycję, po którą warto sięgnąć, choć równocześnie trudno nie zauważyć, że potencjalne grono jego docelowych odbiorców jest mocno ograniczone. Parodie filmowych adaptacji nawet nie dla wszystkich fanów blockbusterów będą atrakcyjne, zaś dla osób, które nie widziały kinowych obrazów, które wyszydzają, okażą się zwyczajnie niezrozumiałe; pozostałe komiksy zamieszczone w zbiorze także nie każdemu przypadną do gustu.

Jeśli jednak komuś spodoba się szyderczy, momentami absurdalny humor MAD, kompilacja pochodzących z niego prac może stanowić naprawdę interesującą lekturę – trzymam kciuki, by do dotychczas wydanych dwóch zbiorów wkrótce dołączyły kolejne.