Anioł śmierci
Nic dwa razy się nie zdarza
Niebo nad Wielką Brytanią zostało przesłonięte stalowymi maszynami nadlatującymi od strony nazistowskich Niemiec. W obliczu niszczycielskich bombardowań niewielkie schronisko dla sierot zostaje ewakuowane na angielską wieś. Dzieci wraz z opiekunkami trafiają do opuszczonego przed kilkudziesięciu laty dworu. Zaniedbany i odpychający gmach skrywa w sobie przerażającą historię, która ponownie odciśnie swoje piętno na żywych. W rękach młodej wychowawczyni, Ewy Parkins, spoczywa los jej podopiecznych.
Anioł śmierci tylko z pozoru jest kontynuacją historii przedstawionej w Kobiecie w czerni. W istocie dzieło Toma Harpera (reżyseria) oraz Johna Crokera i Susan Hill (scenariusz) tylko w niewielkim stopniu odwołuje się do swojej poprzedniczki. Pomostem łączącym oba filmy jest opuszczone dworzyszcze położone w Węgorzowych Moczarach oraz tytułowy duch kobiety, którego pojawienie się znamionuje śmierć dziecka. Obecny tercet autorski (uprzednio byli to James Watkins oraz Jane Goldman) zupełnie inaczej podszedł to tematu, tworząc odrębne widowisko, wywierające odmienny wpływ na widza. W dużej mierze jest to zrozumiały zabieg, w przeciwnym bowiem przypadku Anioł śmierci byłby co najwyżej kalką poprzednika.
Już pierwsze minuty zapowiadają fakt, iż powierzone zadanie przerosło twórców. O ile bowiem Kobieta w czerni ociekała ciężkim, gotyckim klimatem, o tyle Anioła śmierci cechuje niemalże kompletny brak atmosfery odkrywania tajemnicy oraz pełna liniowość fabuły. Ewa zbyt łatwo dochodzi do wniosku, iż z domostwem jest coś nie tak, a widzowie pamiętający pierwszą część dokładnie wiedzą, co wydarzy się w niedługim czasie. Niestety, omawiany obraz nie zawiera żadnej alternatywy dla wątku przewodniego. Co prawda Ewa Parkins (Phoebe Fox), podobnie jak uprzednio Arthur Kipps, jest obarczona swoją mroczną historią, jednakże to za mało, aby stanowiło istotną jakościowo różnicę. W rezultacie w trakcie seansu widzowi nie towarzyszy poczucie napięcia tudzież strachu.
Zmian nie wytrzymała także scenografia, zwłaszcza gotycka stylizacja wspomagana w pierwszej części fantastycznymi kolorami. Popadający w ruinę budynek jest niby taki sam, ale jednak stracił wiele ze swojego niepowtarzalnego uroku. Brązowo-szare barwy bardziej pasują do frontowych wojennych okopów aniżeli służą podkreślaniu klimatu nawiedzanego domostwa. Tym samym Anioł śmierci stracił kolejny atut stanowiący o sile Kobiety w czerni. Przykładem malizny są na przykład ujęcia lalek, zupełnie nie oddające potępieńczego charakteru posesji oraz nie podkreślające wymowy utworu. Niczym szczególnym nie wyróżnia się także ścieżka dźwiękowa przygotowana przez Marco Beltramiego, podkreślająca ogólny brak atmosfery.
Przeciętna gra aktorska oraz zakończenie trącące kiczem są naturalną konsekwencją ogólnego braku polotu. Nikt z trójki głównych aktorów: Phoebe Fox, Jeremy Irvine oraz Helen McCrory nie prezentuje sobą odrobiny charyzmy, jaką wykazał się dwa lata wcześniej duet w składzie Daniel Radcliffe i Ciaran Hinds. Banalne dialogi oraz przewidywalne zachowania dopełniają wymowy obrazu. Jedyne jaśniejsze światełko stanowi ponowne umiejętne dawkowanie tytułowej kobiety w czerni, która nie zdominowała obrazu swoją obecnością, chociaż nie straszy tak jak miało to miejsce poprzednio.
Nieprzekonywujący bohaterowie, przewidywalny scenariusz oraz utrata praktycznie wszystkich atutów, jakimi dysponowała część pierwsza sprawiły, iż Anioł śmierci okazał się widowiskiem mocno rozczarowującym, a momentami wręcz bardzo słabym. Mając w pamięci bardzo solidną w każdym elemencie Kobietę w czerni najlepiej jest zakończyć znajomość z serią właśnie na tym epizodzie, zamiast rozmienić dobre wrażenie na drobniutką garść bilonu. Po raz kolejny w historii kinematografii pierwowzór okazał się dziełem niedoścignionym dla kontynuacji.
Reżyseria: Tom Harper
Scenariusz: Jon Croker, Susan Hill
Muzyka: Marco Beltrami, Brandon Roberts
Zdjęcia: George Steel
Obsada: Phoebe Fox, Jeremy Irvine, Helen McCrory, Adrian Rawlins, Leanne Best
Kraj produkcji: Kanada, Wielka Brytania
Rok produkcji: 2014
Data premiery: 2014
Czas projekcji: 1 godz. 38 min.
Dystrybutor: Best Film