Pathfinder Player Companion: Blood of the Night

Zjawisko to przekłada się rzecz jasna na papierowe gry fabularne, gdzie przy praktycznie każdym systemie można znaleźć pytania o możliwość wcielenia się w konesera ludzkiej krwi. Nie inaczej jest w przypadku kolejnych edycji Dungeons & Dragons i wywodzącego się od nich Pathfindera. Na oficjalnych forach tego ostatniego na przestrzeni lat pojawił się niejeden temat omawiający mniej lub bardziej udane pomysły pozwalające na przerobienie bestiariuszowego wąpierza na postać nadającą się na towarzysza standardowej drużyny poszukiwaczy przygód.

Wychodząc naprzeciw tym oczekiwaniom wydawnictwo Paizo przygotowało przeznaczony dla graczy podręcznik Blood of the Night, który trafił na półki sklepowe w styczniu 2013 roku. Należący do linii wydawniczej Pathfinder Player Companion dodatek zgodnie z opisem ma przynosić zbiór porad fabularnych, nowe opcje mechaniczne oraz opcjonalne systemy przeznaczone dla osób pragnących wcielić się na sesjach w przedstawiciela jednego z czterech podstawowych wampirzych gatunków, ich półkrwi potomka lub bohatera, którego nadrzędnym życiowym celem jest polowanie na te nieumarłe wynaturzenia. Nie da się zaprzeczyć, że to dość dużo materiału jak na suplement o niewielkiej objętości.

Zgodnie ze standardem wprowadzonym wraz z Varisia, Birthplace of Legends (i bez większych zmian stosowanym do dnia dzisiejszego), Krew Nocy to podręcznik o nowoczesnej formie skrojonej pod potrzeby gracza, gdzie czytelność i łatwość odnajdywania poszczególnych informacji bierze górę nad bogactwem opisów czy rozbudowanymi przykładami. W praktyce oznacza to bardzo szczegółowy spis treści z wyszczególnionymi wszystkimi sekcjami podręcznika, indeks z elementami mechanicznymi oraz liczne ramki, wyliczenia, kody kolorystyczne, odwołania do innych pozycji i hasłowo podawane przykłady. Muszę przyznać, że taka konstrukcja także tu sprawdza się nadzwyczaj dobrze i podczas lektury książka bardziej przypomina znaną z planszówek kartę pomocy gracza niż typowy dodatek do gry fabularnej. Na pochwałę zasługują także bardzo ładne ilustracje (świetna jest choćby okładka autorstwa Michala Ivana) oraz ogólna jakość wydania: podręcznik pomimo miękkiej okładki trzyma się mocno i powinien przetrwać nawet dość regularne wykorzystywanie na sesjach. Pod względem oprawy przyczepić można się właściwie tylko do dziwnego podziału pewnych zagadnień (na przykład opis fabularny dhampira znajduje się w zupełnie innym miejscu niż jego statystyki) oraz źle wykorzystanego miejsca w przypadku wampirzych atutów (tekst zajmujący maksymalnie jedną kolumnę został rozstrzelony na dwie pełne strony), ale nie jest to nic, co w znaczący sposób wpływałoby na komfort użytkowania Krwi Nocy.

Zawartość Blood of the Night można podzielić na część mechaniczną i fabularną, choć już na pierwszy rzut oka widać, że podział ten nie przebiega w sposób, do jakiego przyzwyczaiły nas dodatki z serii Pathfinder Player Companion. Przede wszystkim ponad dwie trzecie książki stanowią porady, opisy, charakterystyki i inne niemechaniczne elementy, nowe zasady zajmują zaledwie kilka stron. Poza tym umieszczono tu fragment stworzony ewidentnie z myślą o prowadzącym, więc i osoby zasiadające z drugiej strony metaforycznego stołu znajdą coś dla siebie.

Z nowości fabularnych na pierwszy plan wybija się zdecydowanie opis czterech podstawowych odmian wampirów, które można spotkać w Golarionie. Obok tradycyjnych spadkobierców wołowskiego hospodara (tutaj zwanych moroi) i ich bestialskiej odmiany znanej jako nosferatu, znajdziemy tu wywodzących się z dalekowschodnich mitów jiang-shi, czyli skaczące wampiry oraz inspirowanych kulturą Indii vetala, którzy potrafią opanowywać ciała śmiertelników i zamiast krwią żywią się energią duchową ofiar. Każda rasa została opisana na dwóch stronach i poza ogólnym przedstawieniem otrzymała charakterystyczną dla siebie rolę (czyli mechaniczno-fabularny szablon mający ułatwić dobieranie takich elementów jak klasa, atuty czy ekwipunek), tabelkę omawiającą jakąś nietypową właściwość (na przykład zasady dobrego wychowania obowiązujące wśród moroi) oraz zestaw unikatowych cech (Traits). Te ostatnie są o tyle interesujące, że gracz wybiera je nie podczas tworzenia postaci, ale dopiero w chwili dołączenia do grona krwiopijców. W tym miejscu warto zaznaczyć, że nie znajdziemy tu pełnych statystyk poszczególnych wampirów – po nie podręcznik odsyła do innych pozycji, przede wszystkich kolejnych części Bestiary. Całość tego fragmentu została przygotowana w bardzo rzetelny sposób i widać, że autorzy, trzymając się tradycyjnych wyobrażeń, starali się nadać pathfinderowym wąpierzom pewien oryginalny sznyt. Mi osobiście do gustu najmocniej przypadł vetala, który jest nie tylko najbardziej nietypowy, ale też ze względu na swój nie do końca zły charakter może służyć zarówno jako antagonista, jak i pokojowo nastawiony Bohater Niezależny.

Pozytywnie wypada też fragment podręcznika zawierający metagrowe porady skierowane do graczy i Mistrza Gry. Ci pierwsi odnajdą tu między innymi informacje o charakterach wampirów (dobrzy przedstawiciele tego gatunku w Pathfinderze praktycznie nie występują), sugestie jak odnaleźć się w tradycyjnej drużynie poszukiwaczy przygód i jakich typów zachowań lepiej unikać (np. ukrywanie faktu, że gra się wampirem to może ciekawy koncept z literackiego punktu widzenia, ale przy stole prędzej doprowadzi do serii nieporozumień niż pogłębienia klimatu). Dla prowadzącego przygotowano natomiast rady, jak radzić sobie z budowaniem wyzwań, jak wykorzystywać mechaniczne słabości miłośników krwi (acz w pewnych rozsądnych granicach – autorzy wyraźnie starają się uniknąć doprowadzenia do syndromu "wyścigu zbrojeń"), jak dobierać przeciwników i na co zwracać uwagę podczas przydzielania skarbów i punktów doświadczenia. Trochę miejsca poświęcono także na wykorzystywanie opcjonalnych reguł, takich jak te wprowadzone w Advanced Race Guide. Mimo sporej skrótowości oraz momentami przebijającej się lekkiej naiwności tę część podręcznika z czystym sumieniem można uznać za udaną.

Na wzmiankę zasługuje też przybliżenie historii wampirów od starożytnych praprzodków aż do obecnych różnorodnych ras, ramka ze sposobami tworzenia poszczególnych odmian krwiopijcy (nie każdy powstaje poprzez tradycyjne ugryzienie) oraz lista miejsc na mapie Golarionu, gdzie najłatwiej spotkać ten gatunek nieumarłych. Na tej ostatniej występują zarówno typowe lokacje (Ustalav), jak i te mniej oczywiste (Osirion i Vudra).

Mechaniczna strona podręcznika to przede wszystkim dhampir (czyli potomek nieumarłego i śmiertelnika) rozpisany jako rasa dla graczy oraz opcjonalny system głodu uzależniający moc wampira od częstotliwości i jakości zdobywanego pożywienia.

Dhampir na pierwszy rzut oka prezentuje się całkiem dobrze, jest dość potężny, ale spora część jego mocy ma charakter mocno sytuacyjny (choćby zdolności czaropodobne czy zwiększona odporność na wysysanie poziomów), a ograniczenia (zarówno fabularne, jak i mechaniczne) dodatkowo tę siłę równoważą. Miłym akcentem jest umieszczenie, obok uniwersalnego półwampira, wariantów silniej związanych z poszczególnymi typami nieumarłych. Jeżeli ktoś szuka zasad ułatwiających stworzenie postaci na wzór filmowego Blade'a czy growej Bloodrayne, powinien być usatysfakcjonowany zawartością tych fragmentów suplementu.

Do mechaniki głodu również nie można mieć zastrzeżeń, ponieważ są one stosunkowo proste, logiczne i łatwe do zapamiętania (opierają się na zestawie kar i premii oraz są powiązane z liczbą kostek wytrzymałości), a jednocześnie biorą pod uwagę większość elementów kojarzących się z literackimi wampirami. Znajdziemy w nich między innymi odzwierciedlenie reguły, że nieumarły nie może "umrzeć" z głodu, ale pozbawiony pokarmu jest bardziej podatny na ataki niekontrolowanego szału. Generalnie nie jest to system niezbędny do skutecznego prowadzenia sesji, w których występują krwiopijcy, ale jego wprowadzenie do kampanii obracających się wokół nieśmiertelnych drapieżców wydaje się całkiem rozsądnym pomysłem, tym bardziej, że jego stosowanie nie powinno w znaczący sposób spowolnić gry.

Z pozostałych mechanicznych nowinek na pochwałę zasługują również nowe czary oraz magiczne przedmioty. Te pierwsze bardzo dobrze wpisują się w motyw przewodni podręcznika i jednocześnie nie są kolejnymi wariacjami na temat przysłowiowej kuli ognia (mi spodobała się szczególnie nowa klątwa pozwalająca obdarzyć przeciwnika wampirycznymi słabościami takimi jak nadwrażliwość na słońce czy niechęć do czosnku i luster). Artefakty to natomiast nowe zabawki przeznaczone zarówno dla wampirów, jak i polujących na nich łowców. Znajdziemy tu między innymi pierścień zmniejszający opór wysysanej ofiary, sieć przeznaczoną do łapania istot w formie gazowej czy specjalny wywar pozwalający przekształcić krew bohatera w pułapkę na każdego, kto spróbowałby jej skosztować.

Podsumowując Blood of the Night można powiedzieć, że jest to udana pozycja, która w należyty sposób wypełnia postawione przed nią zadanie. Nie wszystkie umieszczone w niej elementy są co prawda równie udane (na minus odstają na przykład nowe atuty), ale jeżeli ktoś szuka dodatku pomocnego podczas tworzenia i prowadzenia wampirzych bohaterów, w linii wydawniczej Pathfindera nie znajdzie raczej niczego lepszego. Skupienie się na elementach fabularnych sprawia natomiast, że treść Dzieci Nocy bez większych problemów można zaadaptować na potrzeby innych systemów i settingów. Sprawdzi się ona na przykład jako rozszerzenie klasycznego dedekowego Ravenloftu. Dzięki temu z czystym sumieniem wystawiam Blood of the Night wysoką ocenę widoczną w stopce poniżej oraz polecam jego zakup każdemu, kto poszukuje stworzonych z myślą o graczach materiałów poświęconych wampirom.