Luiren - informacje ogólne

Autor: Marcin 'Verghityax' Pawłowski

Luiren - informacje ogólne

Stolica: Beluir
Populacja: 838 000 (92% halflingów, 4% ludzi, 2% elfów i 1% pół-elfów)
Ustrój: Dobroczynna teokracja
Główne Religie: Brandobaris, Silvanus, Tymora, Yondalla
Importuje: Wyroby metalowe, żywy inwentarz
Eksportuje: Piwo, owoce, zboże, nabiał

Witajcie podróżnicy! Oto mój drugi już przewodnik po Krainach. Tym razem zawędrowałem aż do odległego Luiren, krainy niziołków. Jest to jedyny kraj w Faerunie, w którym niziołki stanowią większość populacji. Przyznam szczerze, że na mnie Luiren zrobiło ogromne wrażenie. Chętnie bym tu zamieszkał, gdyby tylko hodowali tutaj rzepę... Ach, właśnie. Byłbym zapomniał. Dla tych, którzy nie czytali mojego przewodnika po Sembii, dokonam krótkiej prezentacji mej skromnej osoby. Jestem Verghityax (co jest tylko częścią pełnego imienia – przyp. wujcia Miotłobrodego), bard, bardziej z talentu, niż z zamiłowania i podróżnik, bardziej z zamiłowania, niż z talentu. A teraz czas już najwyższy, by rozpocząć naszą podróż po przepięknym Luiren! Zapraszam!
Jak już rzekłem, Luiren to jedyna w Faerunie kraina zamieszkiwana i rządzona niemal tylko przez halflingi. Jest ona ojczyzną hardosercych halflingów w takim samym stopniu, w jakim Wielka Szczelina jest ojczyzną złotych krasnoludów. Żyje tu również niewielka liczba lekkostopych i skrytoplemiennych halflingów. Z powodu przeważającej w tej krainie ilości hardosercych, zwrot „halfling z Luiren” jest przez większość mieszkańców Faerunu (nie wliczając w to tych, którzy nawet nie wiedzą, gdzie Luiren leży) utożsamiany właśnie z hardosercymi.
Lud Luiren to w większości prości farmerzy, artyści i kupcy. Przepiękne, żyzne pola Luiren dostarczają żywności Wielkiej Szczelinie. Zaś z wonnych i kolorowych sadów tego kraju pochodzą pomarańcze i cytryny, na które jest tak wielki popyt w północnych Krainach. Lecz chyba największym zainteresowaniem cieszą się stolarskie wyroby z Luiren. Są doprawdy znakomite, równie dobre, jak te z Tethyru, a może i lepsze. Będąc w Beluir poprosiłem jednego z miejscowych cieślów, aby pokazał mi, w jaki sposób wyrabia swoje fantazyjne meble. Przyznam, że zrobiło to na mnie oszałamiające wrażenie. Na pamiątkę przywiozłem sobie z Luiren piękną fajkę i wałek do ciasta dla cioci Rzepichy. Z kolei dziwi mnie fakt, że tak wiele osób, z którymi stykam się na Wybrzeżu Mieczy, uważa, iż halflingi nie posiadają żadnej wojskowej tradycji. W rzeczywistości lud Luiren utrzymuje dobrze zorganizowane oddziały milicji dowodzone przez mnichów i kapłanów z miejscowych świątyń. Na własne oczy widziałem, jak halflińscy łucznicy i kapłani dosłownie rozbili w puch całą watahę gnolli z Shaar.
Rządy w Luiren sprawują na pierwszy rzut oka lokalne władze, lecz to świątynie halflińskiego panteonu związują ze sobą społeczności i wspólnie rządzą ziemią, zwykle pod przewodnictwem Świątyni Yondalli. Jako Nabożny Głos Yondalli, Faran Ferromar (Praworządny Dobry, mężczyzna, hardosercy niziołek, Kapłan Yondalli 13 poziomu) jest naczelnym przywódcą wiary i tym samym faktycznym rządcą Luiren.
Halflingi z Luiren nie postrzegają siebie jako niziołków z powodu swojego wzrostu i generalnie mówią o sobie jako o hin.

Życie i Społeczeństwo: Bardzo ciekawym zjawiskiem, jakie miałem okazję zaobserwować, jest to, iż większość mieszkańców Luiren prowadzi niemal wędrowny tryb życia. Nie mieszkają oni w żadnym mieście dłużej, niż przez pół roku czy rok. Co więcej, w miastach Luiren doskonale widać ten podróżniczy zew ich mieszkańców. Klany, rodziny, pracownie i świątynie utrzymują stałe mieszkania i nory w zboczach wzgórz, w których mogą zamieszkać nowoprzybyłe rodziny lub osoby. Niezależnie od pory roku, co najwyżej trzy czwarte wszystkich mieszkań i nor w miastach Luiren jest zamieszkanych. Ponadto istnieje w Luiren bardzo przestrzegany zwyczaj. Ilekroć jakiś lokator wyprowadza się ze swego mieszkania, musi je wyczyścić i uporządkować dla nowych mieszkańców. Jeśli tego nie zrobi, nie ma co nawet liczyć, by kiedyś przyjęto go tu ponownie. Na szczęście w moim przypadku sąsiedzi okazali się bardzo pomocni i pomogli mi uporać się z niechlujnym stanem, do jakiego doprowadziłem moje lokum po zaledwie tygodniu.
Hinowie traktują pracę zespołową niezwykle poważnie. W przeciwieństwie do spotykanych przeze mnie halflingów na północy i zachodzie Faerunu, tutaj nie ma zbyt wielu indywidualistów. Zaobserwowałem również, że tutejsze niziołki często lubią zmieniać swoje stanowiska, podobnie, jak lubią zmieniać grupy, do których przynależą. Pytałem jednego z członków pewnej grupy, czy organizacje w Luiren szybko się rozpadają, na co otrzymałem odpowiedź, że nie, gdyż odchodzący członkowie szybko są zastępowani przez nowych.
Ludzie, elfy, krasnoludy, a nawet gnomy mają trudności ze zrozumieniem, w jaki sposób społeczeństwo Luiren sprawia wrażenie tak praworządnego i uporządkowanego, jeśli jego pojedynczy członkowie zmieniają swoje stanowiska w sposób, w jaki ludzie zmieniają ubrania. Dlatego mam nadzieję, że mój przewodnik rzuci trochę światła na ten ustrój i pozwoli czytelnikom go zrozumieć. Hinowie z Luiren wiedzą, że cudzoziemcy uważają ich sposób postępowania za dziwny, lecz nie potrafią zrozumieć, jak obcokrajowcy potrafią mieć przez całe życie takie same zwyczaje.
Jedynym zwyczajem, do którego lud Luiren jest zbyt przywiązany, by przestać go praktykować, są Gry. Gry Luiren to regionalne, uprawiane na terenie całej krainy zawody sportowe, z uwagą śledzone przez mieszkańców tych ziem. Rodzaje dyscyplin sportowych, jakie rozgrywane są podczas Gier, stale się zmieniają. Obecnie dwoma najbardziej popularnymi dyscyplinami sportowymi są: biegi przełajowe i walka na latawce. Biegi przełajowe to rodzaj biegu z przeszkodami, gdzie drużyny z różnych miast ścigają się do zwycięstwa. Uczestnicy wyścigu mogą posługiwać się magią, lecz, jeśli to zrobią, mogą również zostać namierzeni przez czary innej drużyny. Walka na latawce jest „Dowolnego stylu”, a to oznacza, że uczestnicy w tej dyscyplinie mogą używać wszelkiego rodzaju magii. W każdym razie, nie ręczę za żadną informację z tego akapitu. Zasady Gier wyjaśniał mi przy kielichu pewien niziołek w Beluir w karczmie „Pod Zimną Kaczką”. Zapisałem je w manuskrypcie następnego ranka pomiędzy częstymi i uporczywymi bólami głowy. Nie pamiętam nawet, czy to ja byłem zbyt pijany słuchając tego niziołka, czy to on miał już tęgo pod sufitem i gadał, co mu ślina na język przyniosła. Tak czy owak, lepiej nie zwracajcie uwagi na ten akapit, następnym razem postaram się zachować większość czujność i nie dam się namówić na picie byle czego.
Z tego, co dowiedziałem się od miejscowych, rzadko się zdarza, by wychowane w północnym Faerunie halflingi odwiedziły Luiren i chciały tu pozostać – większość przybywających tu niziołków uznaje tą krainę, jak również dominujące w niej sposoby życia, za dziwne. Lecz niektóre północne halflingi emigrują do Luiren i zostają tu na zawsze, zaś niektórzy hinowie z Luiren pragną za wszelką cenę opuścić swą ojczyznę i żyć jak ich północni pobratymcy.

Najważniejsze Obiekty Geograficzne: Potwory z lasów i bagien stanowiły kiedyś plagę dla Luiren, lecz przez pokolenia hinom udało się je wyplenić z wielu połaci ziem. Mimo to, obecnie, młodzi hinowie będący wojownikami i magami mają oko na dzicz, aby powstrzymywać potwory od sprawiania kłopotów na drogach i w okolicach miast. Cudzoziemscy poszukiwacze przygód mogą śmiało próbować szczęścia w dzikich ostępach lasów i bagien Luiren. W Luiren znajdują się dwa lasy. Na północy tej krainy dominuje olbrzymia Knieja Lluir, znana również jako Długi Las. Na południu Luiren znajduje się Bagnisko Mortick oraz Południowa Knieja Lluir, znana też pod nazwą Lasu Granuin. Na północy, od Wschodniego Shaar oddziela Luiren pasmo Gór Przycupniętej Ropuchy.

Ważne Miejscowości: Miasta Luiren witają zagranicznych podróżników z otwartymi ramionami. Mieszka w nich na stałe niewielka ilość ludzkich kupców i rzemieślników. Największym miastem i jednocześnie stolicą Luiren jest Beluir. Inne ważniejsze miasta tej krainy to Ammathluir, Chethel, Crimel, Djannath, Fasriul, Krenalir i Shoun. W północno-wschodnim Luiren, na obrzeżach tej krainy, znajduje się Thruldar, pozostałości estagundzkiego miasteczka.

Główne Grupy Społeczne: Wszystkie opisane poniżej grupy regularnie wystawiają swoje drużyny w Grach. Ponadto wszystkim tym grupom dobrze się ze sobą współpracuje i nie ma w tym nic dziwnego, wziąwszy pod uwagę fakt, że ich członkowie nieustannie zmieniają swoje stanowiska i przynależności.
Pięść Hinów: Pięść Hinów jest najbardziej konserwatywną ze wszystkich grup, gdyż jej pełnoprawnymi członkami mogą być tylko praktykujący mnisi. Pięść Hinów jest również jedyną większą grupą, która czasem przyjmuje w swe szeregi osoby nie będące niziołkami, ponieważ ludzie i inne istoty inteligentne zwykle nie rozumieją zasad, z jakimi rozgrywana jest luireńska gra społeczna. Członkowie Pięści Hinów uczestniczą czasem w Grach, lecz zwykle wymigują się od nich usprawiedliwiając się tym, że mają kilka potworów do zabicia i muszą wykonać kilka tuzinów pompek na jednej ręce.
Wyznawcy Tymory: Tymora jest w Luiren nie w modzie, od kiedy Dzieci Yondalli oświadczyły, że bogowie ludzi nie są tak luireńscy (ich miejscowy przysłówek), jak halflińskie bóstwa szczęścia, np. Brandobaris. Z kolei Wyznawcy Tymory twierdzą, że to ludzie wyznają halflińskie bóstwo (mowa oczywiście o Tymorze, którą zarówno ludzie, jak i niziołki przypisują do swego panteonu). Ze wszystkich społecznych grup Luiren, Wyznawcy Tymory są najbardziej indywidualni, lecz jednocześnie są oni najgorliwszymi uczestnikami Gier.
Dzieci Yondalli: Dzieci Yondalli rządzą Luiren w ustroju dobroczynnej teokracji. Kiedy trzeba podjąć jakąś ważną decyzję, tym, który ją podejmie, będzie najprawdopodobniej kapłan Yondalli. Poza tym jednym faktem, organizację tą trudno rozpoznać. Mnisi Yondalli utrzymują z mnichami Pięści Hinów przyjacielską rywalizację. Mimo to, Dzieci Yondalli nęka poważny problem dotyczący najbliższej przyszłości, gdyż mędrzec Alaundo przepowiedział, że rok 1386 RD będzie Rokiem Halflińskiego Lamentu. Niewiele niziołków traktuje to poważnie, lecz Dzieci Yondalli są przekonane, że w 1386 roku wydarzy się coś złego. Jak złego? Tego jeszcze nie wiedzą.


Bibliografia: * Zapomniane Krainy: Opis Świata (ISA, 2004) * The Shining South (TSR, 1993)