Zmarł Terry Pratchett

Szkoda, był jednym z moich ulubionych autorów :(

Ciekawi mnie co teraz się stanie z cyklem Długa Ziemia :(

Jak zobaczyłem na kwejku to miałem nadzieje że to tylko głupi dowcip. Niestety. Przykra wiadomość

Straszna wiadomość. Nie poznałem go nigdy osobiście a czuje się jakbym dostał.
"JAK SIE NAZYWA TO UCZUCIE W GŁOWIE, UCZUCIE TĘSKNEGO ŻALU, ŻE RZECZY SĄ TAKIE, JAKIE NAJWYRAŹNIEJ SĄ?
- Chyba smutek panie. A teraz..
JESTEM ZASMUTKOWANY."

Aż dziwnie polecać tę notkę.

@ TO~

Ty się ciesz, że to polecam a nie lubię to. Tam dopiero kliknięcie jest dwuznaczne.

Nie każdemu pisanina Terryego musiała przypaść do gustu. Są ludzie, inteligentni i oczytani, którzy nie widzą nic wartościowego w twórczości Pratchetta. Wybitna literatura, inteligentna satyra, najzwyklejsza komedia, czy literacki śmieć - za cokolwiek uważaliśmy jego pisma, nie dostaniemy już nic więcej spod jego ręki. Śmierć jest równie przygnębiająca, co normalna...

@ Vukodlak

Czy to dobra pora na takie teksty?

@etcposzukiwacz

Najlepsza. Nieważne jaką opinię miało się na temat jego twórczości, już więcej nie będziesz mógł sięgnąć po coś nowego - żeby bawić się jak zawsze, lub dojść do wniosku, że pisze równie słabo i nic już tego nie zmieni. Dzisiaj Pratchett, jutro Martin. Pojutrze kto?

Pewnego dnia samemu przyjdzie iść w piach i o to mi właśnie chodzi.

@ Vukodlak

1) Łamiesz pewne tabu.

2) Nie będę mógł? Czy aby na pewno? Popatrz na historie Ludluma i to ile książek wydał po śmierci.

Choc jego ostatnie ksiazki Swiata Dysku odbiegaly żywiolowoscia i humorem od wczesniejszych  niosac wyraźne pietno choroby i obcego stylu pomagajacej mu corki to dla mnie na zawsze pozostanie Mistrzem. Strażnicy z Ankh Moorpork i Gardło Sobie Podzynam Dibbler to ikoniczne postacie ktore zawsze beda mnie bawic do lez.

Dziekuje Terry! 

PIP! 

Jest tu ktoś, kto nie widział jego ostatnich tweetów? Chwytają za gardło.

Hangmanie, chociaż się zgadzam z Twoim komentarzem muszę go usunąć. Tak czy siak, walić śmierć.​​​​

@etcposzukiwacz

1. Tabu... Napiszę tak - mało mnie interesuje śmierć Pratchetta. Nie chodzi o to, że nie obchodzi mnie w ogóle, ale to nie był ktoś mi bliski, przyjaciel, czy rodzina. Tyle mnie to dotyka, co zgon kolejnego amerykańskiego żołnierza w Iraku. Smutne, ale nieuniknione. [banał_mode_on] Ostatnio o śmierci nie mówimy w ogóle, unikamy tematu jak ognia, chronimy przed nim własne dzieci i udajemy, że wszystko jest spoko, żyjemy pełnią życia, świat jest piękny i jeeeeee. Ale jak ona przyjdzie i rąbnie nas w mordę, to jedyne co jesteśmy w stanie z nią zrobić, to doznać szoku, rzucać puste słówka i kozaczyć na wzór Hangmana oraz tupać nóżką jak Agrafka (no offence). Albo się z tym faktem pogodzić. A ona i tak pewnego dnia przyjdzie już nie po naszych znajomych i idoli, ale po nas, jak po Terryego. Dlatego takie chwile jak te są dobre, bo przynajmniej zmuszają nas do pomyślenia o własnej śmierci, bo w końcu sobie przypominamy, że ona istnieje i nic z tym nie zrobimy. Poza malowaniem na murach "śmierdź jezd gópja".[banał_mode_off]. No, chyba że zrobisz to jak Terry Pratchett na Twitterze, z pokorą.

2. Możesz czytać książki niewydane za życia pisarza i nic więcej. Często nieociosane, nieobrobione (bo w końcu z jakiegoś powodu nie chciał ich jeszcze wydać), lub - jak pisze Anioł - ewidentnie zmienione przez choroby i przedśmiertnych pomocników pisarza. Jeżeli nie naklepał masy materiału przed zgonem i po prostu nie zdążył tego wydać, to już nie będzie nigdy to samo.

Pratchett mnie raczej nie bawił. Ale muszę przyznać, że ta ostatnia tragifarsa, do której się przyczynił jest niezła:
Oto oddani fani człowieka, któremu życie doskwierało na tyle, że chciał dla siebie eutanazji – w ramach przeżywania żałoby – podpisują petycję o cofnięcie jego zgonu.
Satyra na współczesną refleksję nad śmiercią – sama się napisała.