Zaczarowani

Już pierwsze akapity pokazują, że będzie się dziać coś niezwykłego. "To zaczarowane miejsce" – mówi pierwszoosobowy narrator, którego tożsamość zostanie odkryta dopiero na sam koniec powieści. Czytelnicy szybko poznają Panią oraz Księdza, a potem dowiadują się o Yorku. I o tym, że "zaczarowane miejsce" to blok więzienny, w którym najgorsi zwyrodnialcy, prawdziwe bestie w ludzkiej skórze, czekają na wykonanie kary śmierci. York jest jednym z nich – Pani ma znaleźć argumenty, które pozwoliłyby zamienić wyrok egzekucji na dożywocie. W tym celu musi poznać mroczną przeszłość Yorka. Ksiądz – utracił swą wiarę, jednak chce pomóc Pani, a przez to… może i sobie?

Większość akcji książki rozgrywa się na terenie więzienia, po którym podróżujemy niczym niewidzialne duchy, obserwując życie codzienne więźniów, strażników i dyrekcji, poznając ich życiorysy, myśli i uczucia. W tym miejscu nie ma światła ani jasności – nawet w upalne dni jest ono pełne mroku i zaduchu, z każdą sekundą wysysając nadzieję i dobro ze skazańców. To mentalne bagno, które na zawsze zmienia każdego, kto się w nie zapuści, a ciężaru powieści dodaje jeszcze fakt, że każdy z bohaterów ma mroczy sekret ze swej przeszłości. O ile u Yorka jest on jawny, u tajemniczego narratora również, o tyle Pani i Ksiądz odkrywają swoje tajemnice przed czytelnikami bardzo powoli. Każda z tych postaci wydaje się naznaczona piętnem zła, które przydarzyło się jej przed laty i ma się uczucie, że ich osobowości są przez to niepełne, niczym skalane brudem, jakiego zmyć się nie da. A może to jakaś klątwa?

Pierwszoosobowy narrator opowiada nam o małych ludziach z młoteczkami, którzy siedzą w ścianach podziemi bloku więziennego; mówi o Szubienicznikach, którzy grzeją się ciepłem świeżo skremowanych zwłok. Mówi też o koniach, które galopują przez rzeczywistość, powodując jej wstrząsy. Majaki? Zwidy? Można by tak myśleć, gdyby nie pewne wydarzenia, które łączą ze sobą te magiczne istoty z rzeczywistością. Momentami opowieść zmienia się w horror – z tym, że bez duchów i potworów, gdyż zaprezentowani na jej kartach ludzie potrafią być bardziej przerażający od najgorszych koszmarów. Szczególnie owiany złą sławą Arden, który nawet dla innych skazanych na śmierć jest synonimem zła. Rene Denfeld opowiada o ludziach, którzy dopuścili się najgorszych zbrodni, jednakże nie ma tu ich konkretnych opisów – wszystko pozostaje w cieniu niedopowiedzeń, pozwalając każdemu czytelnikowi na ostrożne domysły w tej okrutnej materii.

Zaczarowani to opowieść dziwna, a zarazem przykuwająca uwagę już od pierwszych stron. Czytelnik porusza się w niej po mrocznym bagnie i to bagno… wciąga. Duża w tym zasługa przewodniczki – Denfeld pisze starannie przemyślanym stylem, w którym pomiędzy słowami przeczuwa się zapowiedź mrocznych wydarzeń. Każda kolejna strona jest niczym otwarcie drzwi do ciemnego pomieszczenia, przez które musi się przejść – w środku może czaić się wszystko, przy czym ma się pewność, że nie będzie to nic miłego.

Polecam – to jedyna w swoim rodzaju, wciągająca opowieść.