Wilczy amulet - S.A. Swann

Nie należy oceniać książki po okładce – w przypadku wilczej serii S. A. Swanna porzekadło to sprawdza się w pełni. Choć wydawnictwo Prószyński i S-ka ponownie wydało jego powieść w sposób sugerujący, że mamy do czynienia z krwistą prozą akcji, Wilczemu amuletowi zdecydowanie bliżej do romansu fantastycznego.

Od wyrwania się wilkołaków spod kontroli Zakonu Krzyżackiego upłynęło już sto lat. Do ich odnajdywania i zabijania powołany został specjalny oddział – wolfjegerzy. Nosił jednak wilk razy kilka… Zwabieni w zasadzkę zostają okrutnie zdziesiątkowani przez jednego z likantropów. Ich niedobitki trafiają do mazowieckiego grodu Narew, gdzie służbę pełni Maria, główna bohaterka powieści, której przypadła w udziale opieka nad rannym Josefem, nowicjuszem Momentalnie zaczyna między nimi iskrzyć, więcej jednak ich dzieli niż łączy– on pochodzi ze szlachetnego rodu i ma niebawem złożyć śluby czystości, ona to zwykła wieśniaczka, w dodatku z nieprawego łoża. Niedługo później Maria zostaje napadnięta w lesie, a na ratunek przychodzi jej Darien, sprawca wspomnianej wcześniej masakry, który również rozpala w jej sercu ogień namiętności. Sprawy komplikują się dodatkowo, gdy pojawiają się pytania o jej przeszłość i o to, czemu dla jej ojca tak ważne było, by nosiła na szyi srebrny krucyfiks.

Pisząc Wilczy miot, pierwszą część cyklu, autor zdawał się być niezdecydowany, czy grupą docelową mają być raczej miłośnicy ckliwych scen, czy krwawych rozbryzgów, skutkiem czego obydwie grupy oceniły książkę dość nisko. Tym razem jednak wątek miłosny wyraźnie dominuje. Fabuła, którą poznajemy naprzemiennie z perspektywy trójki wspomnianych wcześniej bohaterów, skupia się na dość typowym trójkącie miłosnym. Serce i lojalność naszej służącej rozdarte jest pomiędzy dwoma mężczyznami i jednocześnie dwoma archetypami męskości – troskliwy i opiekuńczy Josef jest tu przeciwstawiony gwałtownemu i samczemu Darienowi. Również wspomniani panowie mają swoje dylematy – muszą dokonać wyboru miedzy miłością, a wiernością zakonowi w jednym przypadku i zemstą w drugim.

Jak więc widać treść aż kipi od emocji, co powinno przypaść do gustu miłośnikom nieco mniej naiwnego romansu. Wielka w tym zasługa bogatego języka, w dodatku używanego z wielką wprawą – tam gdzie trzeba, opisy zostały nieco przycięte, by nie przesłaniały akcji, w innych momentach z kolei są dość rozbudowane, by barwnie i obrazowo oddać wszelkie targające duszami postaci rozterki. Z takim samym wyczuciem autor podszedł do spraw cielesności i seksu, który jest wprawdzie obecny, ale nienachlanie i bez taniego klimatu rodem z harlequina.

Nie samą miłością jednak fabuła się toczy, od czasu do czasu natrafiamy również na walkę. W takich chwilach równie dokładnie opisywana jest bryzgająca krew i urywane członki, co chwilami ociera się wręcz o naturalizm. Choć stanowią one mniejszość, to jednak stoją na wysokim poziomie i nieźle trzymają w napięciu, nie rażą również sztucznością i nie wzbudzają śmiechu jakimiś większymi bzdurami.

Niestety, interesujące tło historyczne ponownie nie zostało w pełni wykorzystane; również realia życia w epoce przedstawiono jedynie w minimalnym stopniu. Nawet pojawienie się Siemowita III, jedynej historycznej postaci w całej powieści, nie poprawia tej sytuacji.

Choć Wilczy amulet należy zaliczyć do kategorii romansów fantastycznych, to jednak jest on o co najmniej klasę lepszy od literatury „zmierzchopodobnej”. Ci, którym poprzednia część nie przypadła do gustu (i ogólnie miłośnicy akcji) wciąż raczej nie maja tu czego szukać. Jednak fani nieco bardziej „dorosłych” historii o miłości mogą przy tej książce miło spędzić kilka wieczorów.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę