Trio

Gdy przeczytałem po raz pierwszy instrukcję do najnowszej produkcji wydawnictwa Granna – Trio, miałem mieszane uczucia. Z jednej strony jest to gra czasu rzeczywistego, czyli kategoria gier, którą bardzo lubię, w dodatku ta konkretna pozycja przypomina trochę wyśmienite Dobble (musimy pierwsi coś zauważyć). Z drugiej strony, zasady kojarzą mi się z tragicznym Digitem. Tutaj też trzeba przestawić jeden z elementów, aby stworzyć odpowiedni układ. Gdyby Trio miało być średnią tych dwóch gier, powinienem ocenić je na pięć, ale… Na szczęście gra Granny bardziej przypomina tę pierwszą pozycję. Dzięki presji czasu, rozgrywka jest bardzo ciekawa, ale też bardzo wymagająca. Zasady, jak w większości gier typu real time, są bardzo proste. Na planszy o układzie pól 4x4 ustawiamy 8 pionków. Następnie, "na trzy, cztery", odwracamy 12 kart przedstawiających układy składające się z 3 pionów. Naszym zadaniem jest znalezienie takiego ruchu, aby przestawiając tylko jeden z pionków otrzymać układ pokazany na jednej z kart. Aby utrudnić sprawę, układy będące odbiciami lustrzanymi tych z kart nie liczą się. Gra toczy się, dopóki nie skończą się wszystkie karty (jest ich 55), a zwycięzcą jest oczywiście osoba, która utworzyła najwięcej układów. W grze wymagana jest nie tylko ogromna spostrzegawczość, ale też pewien rodzaj inteligencji, który pozwoli nam obracać w myślach układy z kart i dopasowywać je do obecnej sytuacji na planszy. Gra jest zaskakująco ciężka, przez około 20 minut musimy cały czas intensywnie wypatrywać potencjalnych możliwości i skupiać się tylko na planszy i kartach. Po jednej partii graczy ogarnia lekkie zmęczenie, ale prawie każdy chce się zrewanżować lub udowodnić, że to on jest najlepszy. Przyjemnym momentem podczas gry jest znalezienie układu. Daje to wielką satysfakcję, szczególnie gdy wszyscy przez dłuższy moment nie mogą nic zobaczyć i sądzą już, że nic się nie da zrobić (co może się zdarzyć). Największą wadą gry jest wąska grupa stałych odbiorców. Osoby lubujące się w grach klimatycznych nie znajdą tu nic dla siebie, podobnie jak ci, którzy lubią rozwijać swoje miasta czy firmy i obserwować, jak wszystko działa jak w zegarku. Oczywiście, zagrają raz, czy dwa, ale raczej potem zechcą wrócić do swoich kostek czy eurogier. Trio na pewno powinno się spodobać wszelkim miłośnikom zagadek logicznych, gdyż jest to właśnie typowa łamigłówka z dodanym elementem "kto pierwszy, ten lepszy". Ponadto, dzieci, które wcale nie są w tej grze gorsze od dorosłych, mogą złapać bakcyla gier logicznych i dzięki temu bardziej rozwinąć swoje zdolności postrzegawcze i analityczne. Inną, mniejszą wadą, jest znużenie, które może pojawić się, kiedy przez 5 męczących minut wszyscy gracze wpatrują się w planszę i nie mogą znaleźć odpowiedniego ustawienia pionów. Aby dopełnić obrazu gry, wspomnę o wykonaniu, które, jak zwykle w przypadku Granny, można określić jako wyśmienite. Plansza jest bardzo gruba, karty wytrzymałe, ale to, co wzbudza zachwyt wszystkich, to pionki, które są naprawdę solidne i ogromne (mają ponad 4 centymetry!). Poza tym przypomina wszystkim "stare, (nie takie) dobre czasy", kiedy grało się podobnymi pionkami w chińczyka, czy Węże i Drabiny. Na szczęście Trio bierze z Dobble to, co najlepsze (presja czasu, spostrzegawczość), a z Digitem wspólna jest tylko główna idea (przesuń jeden pionek/patyczek, aby stworzyć układ) i pozycja Granny nie podziela żadnych jego wad (zalet też nie podziela, bo Digit zalet nie ma). Polecam wszystkim miłośnikom gier logicznych i zagadek, a tym, którzy chcieliby przez pół godziny pozastanawiać się nad zagadkami logicznymi w grupie, a nie wymyślać skomplikowaną strategię na kolejne 3 godziny gry, zalecam przynajmniej spróbować. Kto wie, może ktoś z was odkryje w sobie duszę logika. Plusy:

• idealna dla fanów wszelakich zagadek logicznych
• bardzo mózgożerna
• świetne wykonanie

Minusy:

• wąska grupa docelowa
• niejasności w instrukcji
• czasami nuży

Dziękujemy Wydawnictwu Granna za udostępnienie egzemplarza gry do recenzji.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę