The Superior Spider-Man #4: Nie ma ucieczki

W tomiku zatytułowanym Nie ma ucieczki zamknięte są dwie oddzielne historie. Pierwsza z nich dotyczy wątku rozpoczętego jeszcze w serii Amazing Spider-Man. Na kartach tamtego cyklu, Spider-Zabójca zamordował żonę J. Jonaha Jamesona, za co teraz oczekuje na karę śmierci. Zanim jeszcze burmistrz Nowego Jorku zdoła zlikwidować Raft – więzienie dla superzłoczyńców – zamierza zamknąć tę sprawę i ukoić ducha, mszcząc się na oprawcy swej partnerki. Prosi przy tym o wsparcie Człowieka Pająka, by ten zainterweniował, gdyby coś poszło nie tak. Naturalnie, jak to bywa w komiksach, wszystko idzie nie tak i Doc Ock w skórze Petera Parkera musi zatrzymać Spider-Zabójcę, zanim ten ucieknie z więziennego kompleksu.

Pierwsza połowa albumu jest bardzo mocno nastawiona na akcję. Na krótką chwilę pieczę nad scenariuszem przejmuje tu Christos Gage. Jego sposób opowiadania historii wyraźnie różni się od Slotta, który jest głównym pisarzem Superior Spider-Mana. Żarty są nieco bardziej slapstickowe, a tempo opowieści nabiera odrobinę większej prędkości. Pisarz skupia się na tym, aby przedstawić Spideya jako planującego geniusza, który zawsze jest o jeden krok przed swoim przeciwnikiem. Można dopatrywać się tutaj przemiany zachodzącej w Octaviusie. Jego charakter przeistacza się w wybuchową mieszankę  wyrachowanego złoczyńcy i żartobliwego, myślącego o innych ludziach superbohatera, jakim był Parker. Do rysowania powraca Camuncoli i choć jego postacie nadal są niezwykle zaspane, to kreska wydaje się w tym tomie o wiele bardziej ekspresyjna, co może świadczyć o tym, że artysta lepiej czuje się w scenach wypełnionych akcją.

Na przełomie obu historii zamieszczonych w albumie dochodzi do ogromnego skoku w statusie Pajęczaka. Druga opowieść, która wyszła spod pióra Slotta, rozpoczyna się z przytupem. Spider-Man buduje armię i równa z ziemią Shadowland, po czym rozpoczyna pościg za Hobgoblinem. Jest to bardzo ważny element zwrotny, bowiem Octopus tworzy niemałą potęgę militarną wewnątrz Nowego Jorku. Mimo że wykorzystuje ją do czynienia dobra, to zbrojenie się na taką skalę nie może pozostać niezauważone, a z pewnością nie spodoba się wielu wpływowym osobom. Ponadto, jego tropem cały czas podąża detektyw Cooper. Dziewczyna podświadomie czuje, że nie jest to Spidey, który do tej pory był jej przyjacielem.

W drugiej opowieści zebranej w tomiku Nie ma ucieczki pojawia się również niespodziewanie Tiberius Stone, który ukrywa się od chwili zdemaskowania jego potajemnej pracy dla Kingpina. Aktualnie sprawia on wrażenie rozwścieczonego swoim położeniem nerda, który powoli toruje sobie drogę, by odpłacić wszystkim wrogom. Miejmy nadzieję, że jego wątek nie zaginie gdzieś po drodze.

Niestety, na kolejnych stronach coraz wyraźniej widać, że pewne postacie są aż nazbyt wrzucone w tło i brakuje im czasu, aby mogły jakkolwiek odnieść się do aktualnych wydarzeń. Anna Maria cały czas przewija się w życiu nowego Parkera i teoretycznie łączy ją z nim o wiele więcej, niż tylko koleżeństwo. Tymczasem widzimy ją jedynie przelotnie, w kilku panelach. Podobnie ma się sprawa z ekipą Horizon Labs. Napięcie pomiędzy Peterem a szefem firmy – Maksem Modellem – wyraźnie narasta, jednak scena, która nam to objaśnia, została została ściśnięta do zaledwie kilku paneli. Przydałby się chociaż jeden zeszyt, który skupiłby się tylko na życiu prywatnym bohatera.

Drugą połowę albumu ponownie rysuje Ramos. Jego styl można streścić słowami – świetne kadrowanie, inspirowana japońszczyzną kreska i krzywe oczy. Niestety, niedoskonałość w rysunkach Ramosa jest aż nazbyt wyraźna w kilku scenach.

Superior Spider-Man #4: Nie ma ucieczki to intrygujący zbiór zeszytów. O poszczególnych historiach trudno powiedzieć coś złego, jednak z perspektywy scenariusza jako całości, wydaje się, że nieco zbyt wiele uwagi poświęcamy samemu Spider-Manowi. Jakkolwiek dziwnie to nie brzmi. To naturalne, że Octopus potrzebował czasu w świetle reflektorów, aby czytelnik mógł zapoznać się z nowym lepszym Człowiekiem Pająkem. Niestety otrzymuje go nieco zbyt wiele, na czym cierpią niektóre postacie drugoplanowe.