» Recenzje » Wszystkie » The Rage

The Rage


wersja do druku

Podręcznik dla watahy

Redakcja: Joanna 'Ysabell' Filipczak

The Rage
The Rage to kolejna spóźniona publikacja – podręcznik gracza do nowego wilkołaka powinien wyjść znacznie szybciej. Ma sporo wspólnych treści z Lore of the Forsaken (opisy plemion, nowe listy darów, nowe fetysze), z tym tylko, że większość tych naprawdę istotnych opisana jest w The Rage dokładniej. Jest też pierwszym podręcznikiem, który solidnie opisuje trzy ważne rzeczy – różnice plemienne (inne postrzeganie Patronatów i Renown), społeczność wilkołaczą w obrębie settingu oraz granie watahą. Z racji tego trzeciego właśnie, powinien ukazać się zaraz po podstawce.


Forma podręcznika jest klasyczna dla tej linii wydawniczej. Z brzegów okładka jest brązowa, żeby oznaczyć, że to podręcznik do wilkołaka, z przodu zaś mamy dużego, uzbrojonego futrzaka. W sam raz, żeby podziałać na wyobraźnię graczy spragnionych nowych mocy. Sam podręcznik jest dość gruby, liczy aż 222 strony tekstu, na pierwszy rzut oka po brzegi wypchane treścią. Korekta jest dość porządna, choć mogłaby być lepsza – zdarza się znaleźć literówki, nieusunięty znak formatowania czy komentarz korekty, że w tym miejscu brakuje imienia w Pierwszym Języku. Tyle o formie, przejdźmy do treści.


Rozdziały nazwane są Blood, Meat i Bones. Klimatyczne, ale niewiele mówi. Na szczęście z nawiasach podano, czego dotyczą – pierwszy to Plemiona, drugi Zasady, zaś trzeci Setting.
Blood, któremu poświęcono pierwszą setkę stron książki, kolejno zajmuje się każdym z pięciu plemion. Wspomniany jest ich totem, dokładnie opisany plemienny zakaz, jego interpretacja oraz implikacje stosowania się do niego – tym razem wykonano to znacznie lepiej niż w Blood of the Wolf. Dokładnie opisano również światopogląd plemienia – począwszy od tego, jakiego typu wilkołaki przyciąga, przez typowe zachowania, po spojrzenie na watahy czy historię. Gdzieniegdzie dodano jeszcze smaczki wyjątkowe dla danego plemienia – rytuały inicjacji u Blood Talons czy pakty z duchami u Bone Shadows. Na kolejnych stronach scharakteryzowano każdy z Patronatów w obrębie danego plemienia, oraz typowe podejście do danego Renown. Opis każdego plemienia kończy chyba najlepiej przygotowana rzecz w rozdziale – Concepts of Soul, czyli spojrzenie na Harmonię i Primal Urge w danym plemieniu. Z tego podrozdziału dowiemy się przykładowo, czy dane wilkołaki cenią ‘świętych’, czy też może obawiają się ‘zdziczenia’. Podrozdział kończy kilka pomysłów na przygody.
Jednak na pięciu plemionach stanowiących trzon Wyklętych rozdział się nie kończy – następny, dość obszerny, kawałek podręcznika poświęcony jest tym, którzy do żadnego z plemion nie należą. W tej części opisano najczęstsze przyczyny tego stanu rzeczy (wygnanie, odrzucenie, niedopasowanie), nieformalne zasady inicjacji do społeczeństwa wygnańców, przykładowe archetypy oraz zasady panujące w tym środowisku. Podobnie jak dla Plemion Księżyca poruszono spojrzenie na Harmonię i Primal Urge a dodatkowo podano kilka drobnych pomysłów na wyróżnienie Ghost Wolves - łatwiejsze kontakty z innymi nadnaturalami (aż do poziomu przynależności do kręgu/koterii) czy ludzkim społeczeństwem. Na zakończenie dodano pomysł Szóstego Plemienia – poczynając od przedstawienia różnych konceptów, poprzez sugestie jak zrealizować ten pomysł w swojej kronice, po mechaniczne kwestie związane z plemieniem i jego rolą w wilkołaczym społeczeństwie. Zasugerowane trzy ‘gotowce’ nie zaskakują jednak oryginalnością – bezpieka, dyplomaci i fanatycy religijni – w dużym stopniu nakładają się na role istniejących już Patronatów, Plemion czy Lóż.


Kolejne rozdziały maja zbliżoną objętość około 60 stron. Drugi, Meat, poświęcony jest mechanice oraz zasadom, zarówno nowym jak i klasyfikacjom starych. Zaczyna się od opisu nowych Atutów i Wad, związanych z Patronatami, watahą i wilkołaczym społeczeństwem. Niektóre z nich służą tylko dodaniu klimatu (jak Moon Centered dający dodatkową turę Szału podczas pełni), inne są bardzo przydatne podczas rozgrywki (Ephemeral Reckoning, pozwalający wykryć rezonans okolicy). Następnie graczom zafundowano jedenaście nowych list Darów, z czego pięć przeznaczonych jest dla poszczególnych plemion. W dalszej części omówiono bardziej złożone rytuały (sezonowe oraz łowów), artefakty dwóch typów – przeklęte przedmioty i przedmioty opętane przez dusze zmarłych (wraz z przykładami) oraz nowe fetysze.
Jednak prawdziwe perełki z tego rozdziału, to elementy zdecydowanie mniej mechaniczne – ogólne omówienie Harmonii, poglądu na nią, symptomów utraty oraz część poświęcona watahom. Zwłaszcza ta druga zasługuje na uwagę. Wyjaśniono w niej wiele niejasności oraz podano parę pomysłów na to, jak wygląda tworzenie nowej watahy, dołączanie się do starej, organizacja i konflikty wewnątrz niej, relacje z totemem oraz mentalność. Ten kawałek rozdziału potrafi bardzo pomóc graczom w grze.
Ostatnim zaprezentowanym elementem są Pack Tactics – wyćwiczone i skomplikowane manewry, które wataha może wykonać razem, zgodnie z zasadą, że stanowi więcej niż sumę składowych. Dzięki zasadom konstrukcji taktyk, można opracować własne, wzorując się na podanych przykładach, które dotyczą niekoniecznie walki (np. taktyka Miłosierny Samarytanin, w której trzy wilkołaki poprzez inscenizowane starcie ułatwiają sobie wyciągniecie informacji od ‘uratowanej’ ofiary).
Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie pewne komplikacje związane z Darami. Niektóre z list są znacznie mocniejsze od pozostałych albo tych zaprezentowanych w podręczniku podstawowym. To jednak najmniejszy z problemów. Znacznie większym jest to, że niektóre z Darów dają lepsze efekty niż potężniejsze teoretycznie Dary z podręcznika podstawowego czy innych dodatków – zdecydowanie brakuje wyważenia. Inne Dary, jak przykładowo Alpha’s Howl, są źle skonstruowane – pozbawienie wszystkich słyszących wycie nadnaturalnych zdolności zbudowane na zasadzie resisted (pula zmniejszona o jeden współczynnik ofiary) ma tę wadę, że praktycznie zawsze wychodzi. Jakby tego było mało, przydatność niektórych Darów dla graczy jest znikoma – wiele ma wysokie wymagania (koszt 2 lub 3 Esencji oznacza, że postać musi mieć odpowiednio 4 lub 6 Primal Urge), przez co pojawią się raczej wśród NPCów, mimo nazwy podręcznika. Inne powielają moce już istniejących Darów lub są bardzo specyficzne.
Na szczęście wśród Darów znalazły się też porządnie opracowane, przydatne lub choćby dające interesujące możliwości fabularne (Hide the Curse z 5-tej kropki Blending, pozwalający na czas jednego dnia stać się zwykłym śmiertelnikiem).

Rozdział trzeci, Bones, oficjalnie poświęcony settingowi, tak naprawdę skupia się na lokalnych wilkołaczych sojuszach. Opisano w przybliżeniu jak działa taki sojusz, następnie zaś podano kilka przyczyn, dla których może się pojawić i dobrze funkcjonować (więzi plemienne, wspólny cel, równowaga sił) lub paść (instynkt watahy, wymaganie odpowiedzialności). Podane zostało kilka opcji, wraz z przykładami i kwestiami mechanicznymi, w jaki sposób taki sojusz może być rządzony – zaczynając od hegemonii jednej watahy, poprzez władzę pojedynczego wilkołaka aż do tak nietypowych pomysłów jak demokratyczne wybory czy rada duchów.
Pomysły wsparto odpowiednią mechaniką, służącą opisaniu terytorium pod kontrolą sojuszu. Jak sami autorzy zaznaczają, jest ona zbliżona do tej zaproponowanej w Territories, jednak w tym przypadku nacisk kładziony jest nie na poszczególne elementy składowe terytorium, zaś na ogólne jego działanie. Ciekawym konceptem fabularnym jest zasada, że terytorium Protektoratu w miarę rozwoju (w sensie większej ilości Atutów) zyskuje również Wady. W rozdziale tym przedstawiono również fetysze i rytuały, których działanie pomaga w utrzymaniu Protektoratu jako całości – przykładem może być mapa pokazująca położenie wilkołaków wchodzących w jego skład (oraz wrogów na terytorium Protektoratu) czy rytuał tworzący miejsce, gdzie wilkołaki mogą ze sobą porozmawiać, nie obawiając się tak bardzo, że ich gwałtowny temperament weźmie górę.
Rozdział kończy się Local Cultures, przeglądem informacjami jak zachowują się i sobie radzą wilkołaki na całym świecie. Warto przejrzeć ten kawałek z uwagi na ciekawe pomysły na przygody.

Pomimo potknięć The Rage to solidny i wartościowy podręcznik z rozbudowaną częścią mechaniczną, przydatnymi poradami i dużym potencjałem fabularnym. Porusza kluczowe aspekty gry w Wilkołaka, warto więc go kupić jako jeden z pierwszych dodatków – zaraz po The Pure.

Kup teraz:


Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
7.5
Ocena recenzenta
8.5
Ocena użytkowników
Średnia z 4 głosów
-
Twoja ocena
Mają na liście życzeń: 0
Mają w kolekcji: 3

Dodaj do swojej listy:
lista życzeń
kolekcja
Tytuł: The Rage
Linia wydawnicza: Werewolf
Autorzy: Aaron Dembski-Bowden, Jonathan McFarland, Aaron Dembski-Bowden, Jonathan McFarland, Adam Tinworth, Chuck Wendig i Stewart Wilson
Okładka: Michael Phillippi
Ilustracje: Abrar Ajmal, John Bridges, Jeff Holt, Brian LeBlanc, James Stowe
Wydawca oryginału: White Wolf
Data wydania oryginału: 2007
Liczba stron: 224
Oprawa: Twarda
ISBN-13: 978-1 -58846-338-8
Numer katalogowy: WW30001
Cena: $31.99 US



Czytaj również

The Pure
Czyli druga połowa podręcznika
- recenzja
Blasphemies
Bluźniercy & Heretycy
- recenzja
Predators
- recenzja
Shadows of Mexico
Niepozorny gigant
- recenzja
Damnation City
recenzja
- recenzja

Komentarze


Turel
   
Ocena:
0
Pyszności.

Teraz bardzo chciałbym zobaczyć rezencję Lodges: The Splintered na polterze. Głównie ze względu na tą słynną polską Lożę.
27-09-2007 23:00
Gruszczy
   
Ocena:
0
Ciesze się, że utrafiamy w gusta. Pomęczę Szczura o te Loże. Myślę, że prędzej czy później na pewno będą - mam wrażenie, że on nie spocznie, póki wszystkiego nie zrecenzuje, co wyszło.
27-09-2007 23:58
Szczur
    Najpierw
Ocena:
0
musiałbym zrecenzować The Faithfull ;) A oprócz tego czekają jeszcze pozycje do czarnej linii i wampira (do którego mamy najmniej recenzji chwiliwo).
Niemniej w takim wypadku postaram się przesunąć oba Lodges w kolejce tego co recenzuje :)
28-09-2007 01:07
Gruszczy
   
Ocena:
0
Wampir będzie za dwa tygodnie, powoli zaczniemy odrabiać straty na tym polu :-)
28-09-2007 02:23
MgFenrir
   
Ocena:
0
Mnie z kolei ciekawi podręcznik "Tales from the 13th Precinct" (mimo, że budzi we mnie skojarzenia z posterunkiem o numerze dzielnicy, ale mniejsza z tym). Chcę się przerzucić pomału na nwod i chcę wykorzystać ciekawe podręczniki tego systemu. Opłaca się inwestować w ten podręcznik czy nie, innymi słowy, kiedy będzie jego recenzja?
28-09-2007 11:15
Gruszczy
   
Ocena:
0
Możesz zajrzeć tutaj: http://wod.polter.pl/Swiat-Mroku-przeglad-linii-wydawniczej-c11428 - są tam dwie opinie o tym podręczniku. Będziemy powoli starać się uzupełniać bazę recenzji, Trzynasty posterunek jest oczywiście również w planach.
28-09-2007 12:27
Jakub_Bartoszewicz
   
Ocena:
0
Turel, polska loża rządzi. O ile dobrze pamiętam, pochodzi z miejscowości Mrok, a założył ją niejaki Vierzba. A wampiry to po polsku "vijesce". Skrzyczcie, jak coś pokręciłem.

A recka spoko.
28-09-2007 12:55
Gerard Heime
   
Ocena:
0
Nie Mrok, a Zmierzch :-) Ale brzmi równie śmiesznie.
I cały czas się zastanawiam, co to te wijeszcze ;P
28-09-2007 13:02
NoOne3
   
Ocena:
0
A czy ktoś jeszcze zauważył jak, zachęcający futrzak z okładki nienaturalnie trzyma te swoje... eee... kordelasy (?)
06-10-2007 11:01
Szczur
    @NoOne3
Ocena:
0
Szpanersko ;D
06-10-2007 12:22
~Bartosz 'Kastor Krieg' Chilicki

Użytkownik niezarejestrowany
   
Ocena:
0
Dlaczego nienaturalnie? Ostrzami w dół mu może być łatwiej walczyć na zasadzie "wbij - szarp - wbij - szarp". przy okazji, to ten Widmowy Wilk z ich opisu z podstawki, prawda?
08-10-2007 19:17

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.