Świat Dysku #1: Kolor magii

Powieść Terry'ego Pratchetta Kolor magii ukazała się w roku 1983, a do Polski wędrowała aż jedenaście lat. Pod koniec podstawówki była jedną z wielu książek, z którymi miałem styczność w trakcie rozwijania zainteresowań fantastyką, komiksem, grami fabularnymi. W tamtych czasach czytelnika porywało przede wszystkim nowe, jak na nasze warunki, podejście do tematu – pełne inteligentnego, angielskiego humoru. U jego podstaw leżał zawsze dowcip abstrakcyjny i niekonwencjonalna logika, którą z wielkim upodobaniem eksplorowaliśmy z kolegami, zagrywając się w przeznaczony na PC Discworld. I choć była to epoka modelu 386, a ekrany LCD nie pojawiały się nawet w filmach science-fiction, do dziś mam w pamięci magicznie kolorowe zakątki Ankh-Morpork, które odwiedzaliśmy razem z Rincewindem.

Jestem głęboko przekonany, iż o zapisaniu się w mojej pamięci obrazów ze Świata Dysku zadecydowały cudowne okładki Josha Kirby'ego. Moja przygoda z Pratchettem zakończyła się po kilku następnych tomach cyklu, lecz nigdy, będąc w księgarni, nie odmawiałem sobie dokładnego obejrzenia okładki nowego tomu przenoszącego w przezabawne, sunące na wielkim żółwiu uniwersum. Komiks Kolor magii autorstwa Scotta Rockwella i Stevena Rossa ukazał się pierwotnie w roku 1991, a do Polski wędrował aż szesnaście lat. Niestety, chyba już na samym początku procesu twórczego popełniono błąd, gdyż trudno przypuszczać, iż to upływ czasu sprawił, że magiczne kolory wyblakły.

Nie należę do czytelników, którzy, zasiadając do lektury adaptacji znanego utworu, wymagają spełnienia osobistych wyobrażeń i zaspokojenia przekonania o "swojej jedynie słusznej wizji". Ba, nie jestem nawet zagorzałym fanem Terry'ego Pratchetta, więc faktycznych lub tylko rzekomych niezgodności z jego pomysłami nie odbieram jako zamachu na świętość. Nie zmienia to faktu, iż tak radykalne odstąpienie od kojarzonych powszechnie ze Światem Dysku stylu i kolorystyki wywołuje niemałe zdumienie. Steven Ross zdecydował się bowiem na barwy – delikatnie mówiąc – stonowane, a konwencję niemalże realistyczną. Taki przeskok estetyczny w stosunku do grafik Kirby'ego po prostu szokuje.

Ta koncepcja mogłaby się jeszcze obronić, lecz Ross w wielu miejscach wyraźnie nie radzi sobie z komiksowym rzemiosłem. Widać to zwłaszcza tam, gdzie jeden bohater pojawia się w kilku kolejnych kadrach, a jego fizjonomia i sylwetka (przede wszystkim w przypadku kobiet) nie potrafią utrzymać spójności. Nie jest dobrze również z dynamiką przedstawiania akcji, a rysownik broni się wyłącznie na bardziej przestrzennych planszach, kiedy nie musi przejmować się powiązaniem poszczególnych scen i może skupić wyłącznie na atrakcyjnym ujęciu.

Scott Rockwell jako scenarzysta nie miał łatwego zadania. Zmagając się z ociekającymi ironią dialogami Pratchetta, musiał dbać przede wszystkim o to, by nie dać się przytłoczyć oryginałowi. I tam, gdzie umiejętnie pozwolił wybrzmieć tekstowi książki, odniósł sukces. Bezpretensjonalna naiwność Dwukwiata, czarny humor Śmierci czy kultowe, cierpkie puenty Rincewinda nie pozwalają zapomnieć, że znajdujemy się w świecie, w którym "na Bogów zwala się winę". Niestety, pisanie komiksu polega też na prowadzeniu narracji i takim wyborze pojedynczych gestów, deklaracji i wydarzeń, by płynnie łączyły się w logiczną całość. Ta sztuka Rockwellowi nie zawsze się udała, co w skrajnych przypadkach wywołuje wrażenie, iż historii dla osiągnięcia spójności zabrakło kadru.

Komiksowy Kolor magii zdecydowanie lepiej się czyta, niż ogląda, co w przypadku historii obrazkowej nie może stanowić atutu. Trudno zakładać, iż w kolejnych albumach (ukazały się jeszcze trzy) przyjęty styl graficzny radykalnie się zmieni. Chronologicznie w kolejce czeka Blask fantastyczny, lecz w tej chwili nie wiadomo jeszcze, czy wydawca podejmie się publikacji dalszych komiksów ze Świata Dysku. Dopóki taka decyzja nie zapadnie, dopóty nie dowiemy się, czy blask fantastyki nasyci magiczne kolory uniwersum Terry'ego Pratchetta.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę