Drugi tom zakończył się dramatyczną sceną konfrontacji. Fuji nie zdążyła nacieszyć się rozkwitającym romansem z panem Ogi. Odkryła, że jej wybranek jest związany z inną kobietą, irytująco doskonałą panią Tanaka. Co gorsza, konkurentka pracuje w tej samej firmie i jest doskonale świadoma konfliktu interesów. Rywalizacja miedzy Fuji i Tanaką jest osią fabuły trzeciego tomu. Bohaterki zostają partnerkami w ważnym projekcie: wspólna praca da im mnóstwo okazji do konfrontacji. Co więcej, do zespołu dołączy dwóch świeżych zawodników. Pojawienie się nowych bohaterów, scenarzysty i operatora, wróży dalsze uczuciowe komplikacje.
Autorka nie zapomina o znanych już postaciach drugiego planu. Rozbudowanie sylwetek bohaterów było jedną z najlepszych cech poprzedniego tomu. Czytelnicy zdążyli juz zżyć się z współpracownikami Fuji, poznać ich problemy i zainteresować się tajemnicami. Trzeci tom ujawnia nowe fakty dotyczące bohaterów i rozwija zarysowane wcześniej wątki. Na szczególną uwagę zasługuje związek Ishidy i Watanabe: aktywność dziewczyny, która zdobywa serce ukochanego, stanowi świetną przeciwwagę dla nadal nazbyt ślamazarnych poczynań Fuji.
Fabuła utrzymuje poziom wyznaczony przez pierwszą część serii. Podobnie jest z grafiką. Autorka pewnie wykorzystuje atuty swojego stylu: interesujące kadrowanie i rozplanowanie stron komiksu, precyzyjne operowanie detalem. Elementy o niewielkim znaczeniu nie zostają nawet wyodrębnione z tła, zaś rzeczy istotne natychmiast rzucają się w oczy i są narysowane z dużą dawką pietyzmu. Dotyczy to zarówno mimiki i stroju postaci, jak wyglądu otoczenia. Niestety, styl pani Okazaki posiada także wady, które również nie uległy zmianie od pierwszego tomu. Bohaterowie nadal mają anorektyczne sylwetki i groteskowo długie ramiona, a scenki super-deformed nie stały się ani trochę zabawniejsze i nadal nie pasują do reszty fabuły.
Mimo tego rysunek w Suppli pozostawia pozytywne wrażenia: jest wyrazisty, a przede wszystkim sprawdza się jako środek wyrazu dla treści. Jednym z najlepszych chwytów wykorzystywanych przez autorkę są starannie przemyślane obrazy pojawiające się w tle kadrów. Pozornie abstrakcyjne, przy uważnej lekturze ujawniają ukryte znaczenia. Stanowią również prawdziwą ucztę dla czytelników zainteresowanych kulturą Japonii, gdyż bardzo często wykorzystują tradycyjne motywy ikonograficzne.
Obrazy są bardzo ważnym środkiem wyrazu, ale na kartkach Suppli równie istotny jest tekst. Plansze są wypełnione dymkami i ramkami, w których zawarto nie tylko dialogi, ale i przemyślenia i monologi wewnętrzne bohaterów. Postaci próbują ująć swoje uczucia w słowa i tworzą z nich prywatne narracje, nawet jeśli nie umieją przekazać ich innym osobom. Tekst stanowi komentarz dla obrazów, wyjaśnia ich znaczenie, dopowiada, wchodzi z nimi w dialog.
Mogłoby się wydawać, że przy takim nasyceniu stron słowem wszystko zostanie dopowiedziane. Jednak, na szczęście, autorka nie wyręcza czytelnika i nie odbiera mu przyjemności samodzielnej interpretacji. Nieustająca narracja nie narzuca jedynie słusznej wykładni i nie odziera komiksu ze znaczeń, ale dodaje nowe i staje się narzędziem tworzenia wielopłaszczyznowej fabuły. Grafika i tekst wzajemnie się uzupełniają, tworząc razem złożoną sieć znaczeń. Czasami zagmatwaną i – jak uczucia bohaterów – wewnętrznie sprzeczną, lecz błyskotliwą i pełną poetyckich perełek.
Recenzja w serwisie Tanuki.pl
