Subkultury w systemach fantasy #1

Od autora…
Naszła mnie taka luźna myśl. W naszym świecie wiele jest rozmaitych subkultur i temu podobnych ruchów. Nigdy jednak jeszcze nie spotkałem się z czymś takim w settingach związanych z fantasy.

Sporą część czasu poświęciłem na rozważaniach: czym spowodowana jest owa tendencja? (a w zasadzie jej brak). Dwa argumenty przyświecały mi w tych rozważaniach, po pierwsze "subkultury nie pasują do fantasy klimatem", po drugie istotną rolę może odgrywać "zbyt niska liczebność i świadomość społeczeństw". Ciężko było polemizować z takimi argumentami, jednak podjąłem takową próbę. Całość była zrealizowana w ramach tworzenia mojego autorskiego settingu, ale po minimalnych modyfikacjach może nadawać się na przykład do D&D.

Słowem wstępu sprostowanie z mojej strony. Tematyka subkultur w fantasy jest mi obca, nie zagłębiałem się w to. Całość tej pracy wynika z przelania na papier luźnej refleksji. Całkiem prawdopodobne, że problem ten został już gdzieś podjęty i wykorzystany. Mimo to umieszczam tutaj swoje skromne wypociny i mam nadzieję, że dla niektórych czytelników, niżej zamieszczony tekst, stanowić będzie inspirację do scenariusza lub ktoś z Was postanowi wykorzystać (fragmentarycznie lub całościowo) efekty mojej pracy, jako urozmaicenie świata gry.

Pozdrawiam.
Nadarev.




Uznawani bardziej za odrębną społeczność niż organizację. Każdy może zostać włóczykijem, niezależnie od rasy i pochodzenia, kiedy jednak się na to decyduje, zrywa wszelkie więzi, jakie łączą go z narodem i krajanami.

Rekrutacja : Polega na indywidualnej decyzji, kiedy zamierzasz dołączyć do włóczykijów, po prostu to robisz, nie musisz nikomu się z tego zwierzać, nie przechodzisz inicjacji, nie uiszczasz żadnych opłat. Nikt też nie zakazuje ci powrotu do dawnego życia, jeśli żywot włóczykija ci zbrzydnie. W praktyce jednak rzadko kto rezygnuje z pełnej przygód tułaczki.

Struktura : Brak.

Idea : Wierzą w świat bez granic i podziałów. Aby dać świadectwo swoich poglądów, okazują swoisty rodzaj buntu. Nigdzie nie przynależą, nie angażują się w wojny, są poza wszystkim. Wędrują od miasta do miasta utrzymując się z ludzkiej uprzejmości i własnych umiejętności. Jedni snują opowieści w karczmach o swoich wędrówkach, inni zatrzymują się na jakiś czas, podejmując się prostych prac, by odłożyć trochę grosza.
Jednym słowem mają swoje sposoby, aby przeżyć i utrzymać się. Włóczykije manifestują swoje poglądy przez charakterystyczny dla nich styl bycia. Odznaczają się wielką tolerancją dla wszystkich stworzeń, olewają stereotypy, podejmują umiarkowaną walkę z systemem.
Nie płacą podatków, ponieważ nie uznają instytucji państwa, często wypowiadają się krytycznie wobec władz i funkcjonariuszy prawa, nie są jednak agresywni. Jeśli stawiają opór robią to w sposób bierny. Nie narzucają jednak swojej wizji całemu światu, toteż z tego powodu nie afiszują się ze swoimi poglądami. Jedyne czego pragną, to aby dano im święty spokój i pozwolono egzystować w wygodny i odpowiedni dla nich sposób.

Znaki szczególne : Mówi się, że włóczykij zawsze pozna włóczykija. Często noszą kij do podpierania się w podróży, masy tobołków z ekwipunkiem podróżnym i zapasami. Rzadko się golą, choć z reguły dbają o higienę. Duża część z nich nosi (jako „znak rozpoznawczy”) zieloną czapkę z czerwonym piórkiem. Znamienita większość członków tej społeczności ubiera się na zielono bądź brązowo, często elementem urozmaicającym ich garderobę są skóry. Nie mają jednak jednolitego symbolu, którym posługują się wszyscy. Jednoczy ich wspólna idea, nie znaki.

Odłamy : Obieżyszczury: można określić ich, jako nomadycznych żebraków. Bez grosza przy duszy i dachu nad głową wędrują od miasta do miasta zbierając datki pochodzące z kieszeni ludzi „dobrej woli”. Psują reputację włóczykijów gdyż często się za nich podają.

Liczebność : Nie sposób określić.

Wrogowie : Nie posiadają, chociaż wobec obieżyszczurów okazują skrajny brak szacunku, a władza często im się naprzykrza.

Ocena : Władza określa ich, jako darmozjadów i obiboków (w czym pomagają obieżyszczury), pospolita ludność jednak odnosi się do nich pozytywnie. Często są goszczeni za darmo lub za kilka opowieści z wielkiego świata. Strażnicy miejscy nie przepadają za ich towarzystwem, starają się im naprzykrzać na różnorakie sposoby. Podobnie szlachta (która łyka ze smakiem wszystko co mówi propaganda) okazuje im całkowity brak szacunku.

Cytat: "To nie jest tak, że nie mam domu, po prostu często zdarza mi się wychodzić na kilkumiesięczne spacery."




Ciężko nazwać ich organizacją, są raczej rodzajem subkultury do której przynależą głównie młodzi i rządni zmian osobnicy.



Rekrutacja : Członkowie Awangardy rekrutują kolejnych osobników przedstawiając im idee i przyłączając do "rodziny".

Struktura : Jest bardzo luźna. Grupy są zbudowane z osób połączonych jakimiś relacjami, najczęściej przyjaźnią lub przynajmniej koleżeństwem. Każda grupa ma swojego niepisanego lidera, który decyduje o tym jakie działania zostaną podjęte przez całą ekipę. Grupy często spotykają się ze sobą i niejednokrotnie współpracują. Nad tym wszystkim pieczę sprawuje osobnik, którego autorytet ewidentnie wybija się ponad innych. Członkowie organizacji w każdym mieście wybierają takiego osobnika. W kwestii jego wyboru kluczową rolę odgrywa charyzma, reputacja i osiągnięcia. Działania awangardy mają głównie charakter lokalny, chociaż liderzy okolicznych miast czasami kontaktują się ze sobą i podejmują wspólne działania. Wewnętrznie, grupy charakteryzują się dużym zróżnicowaniem, mowa o zwyczajach i tradycjach.

Idea : Zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany. Awangarda chce zmian! Członkowie tegoż ugrupowania widzą same negatywy w obecnym porządku rzeczy i chcą narzucić światu swój własny porządek. Często używają wielkich słów, budują wizję utopii, jaka może powstać, jeśli awangarda będzie o nią walczyć. Sprzeciwiają się systemowi na wszelkie możliwe sposoby odznaczając się przy tym agresją. Awangarda widzi lepsze jutro w obaleniu obecnych władz i systemów. Wspólnie członkowie tego ruchu chcą utworzyć świat miejscem, gdzie wszyscy będą sprzyjać sobie nawzajem. Odznaczają się sporą tolerancją dla wszystkich, którzy im nie zagrażają i nie szydzą z nich. Widzą świat jutra, jako niezależne od siebie skupiska ludzkie które działają wspólnie na ogólne dobro, nie kontrolują się nawzajem i nie zwalczają w wyścigu szczurów, gdyż każdemu należy się z życia dokładnie tyle, na ile zasłużył. Sprzeciwiają się rasizmowi, niewolnictwu i systemowi.

Znaki szczególne : Odważniejsi ubierają się i strzygą w krzykliwy oraz wyzywający sposób. W ubiorze przeważa mieszanka koloru czarnego i białego, gdzie jeden symbolizuje doczesność a drugi przyszłość. Duże znaczenie symboliczne ma też dla nich litera "A" osadzona w okręgu. "A" znaczy Awangarda, a okrąg symbolizuje niezależność grupy i odcięcie od wszystkiego, co jest poza nią.

Odłamy : Brak.

Liczebność : Setki.

Wrogowie : Szeroko rozumiany system, władza i jej przedstawiciele oraz "pionki", czy bardziej pogardliwie "psy" jak zwykli mawiać awangardziści. Zwalczają się też z innymi ruchami, które odnoszą się pozytywnie do systemu. Ich nemezis są Imperialiści, bojówki tych dwóch ruchów bardzo często uciekają się do przemocy wobec siebie.

Ocena : Mówi się, że jest teraz moda na awangardę. Dużo młodych pragnie dołączyć do ruchu, często nie zważając na jego ideę tylko na sam fakt przynależności do niej i bycia „fajnym”. Są oni jednak spławiani przez grupy awangardzistów w trybie natychmiastowym. Często te niezmordowane "młokosy" podszywają się pod awangardę przyjmując ich styl bycia i umierania się. Prawdziwi członkowie awangardy jednak tego nie tolerują. Awangardziści przemawiają do ludzi, pokazują, że można walczyć z systemem, który ich niewoli. Władze z początku fundowały tej grupie skrajną przemoc, teraz jednak z uwagi na opinię publiczną ograniczają swoje działania, aby uchronić się od fali protestów i zbędnych rozruchów.
Propaganda kreuje ich na agresywnych obiboków. Faktycznie, zdarza im się emanować agresją, toteż część ludzi odnosi się i wypowiada o owej grupie z dystansem.

Cytat : "Ktokolwiek kładzie na mnie rękę, aby mną rządzić, jest uzurpatorem i tyranem - uważam go za swego wroga" (P.J. Proudhon)

Red. MUNIEK