Silence 2012

Wszystkie rozważania na temat antologii Silence 2012 można skwitować słowami "kwestia gustu". Przecież są odbiorcy, którzy lubują się w dłuższych opowiadaniach, podczas gdy inni wolą jednak krótsze historie. Pewną przewagą tych bardziej rozbudowanych komiksów jest fakt, że autor może w bardziej szczegółowy sposób przedstawić swój koncept, ale ostatecznie wszystko zależy od twórcy. Istnieją wszak mistrzowie krótkich opowieści, którzy potrafią skondensować na niewielkiej przestrzeni kwintesencję swojego pomysłu, ale również i tacy artyści, którzy niemiłosiernie i beznadziejnie przeciągają swoje historie. Jedno jest pewne: podczas lektury Silence 2012 czytelnikowi nuda nie grozi. Po pierwsze - dlatego, że tom zawiera tylko krótkie formy komiksowe, po drugie - dlatego, że opublikowano w nim niemal dziewięćdziesiąt rozmaitych prac.

Silence 2012 jest znakomitym katalogiem, który prezentuje indywidualne możliwości autorów z całego świata. Tom stanowi przekrój stylistyczno-tematyczny, pokazujący to, co w komiksie niemym można osiągnąć. Swoje prace do konkursu zgłaszali zarówno profesjonaliści, jak i amatorzy. Rysownicy tworzący w klimatach cartoonowych (Maik Hasenbank w komiksie The Last Playboy), jak i twórcy specjalizujący się realistycznej szacie graficznej (Ticho762 i Bohumir Tabak w komiksie Oxygenius). Niewątpliwie nie wszystkie style trafią w gusta czytelników tej antologii, jednak nie sposób nie docenić jej różnorodności.

Każdy uczestnik konkursu miał tylko jedną szansę: mógł stworzyć jeden komiks, żeby przekonać jury do własnej pracy. Jedni decydowali się na formy humorystyczne (jak Sergey Gudkov w komiksie Chance), inni na opowieści filozoficzne (Dzian Baban, Vojtech i Jan Siller w komiksie The Oysters of Time), a jeszcze inni starali się opowiedzieć historie grozy (czego przykładem komiks Charon Mateusza Wiśniewskiego i Izabeli Dudzik). Znalazły się sceny z życia codziennego (jak u Miriam Katin w komiksie Der Rosenkavalier 67) i elementy fantastyczne (na przykład w komiksie Cal Jonathana Sauveboisa). Pojawiły się również komiksy absurdalne (Simething Dangerous Maji Starakiewicz) oraz eksperymentalne (Labyrint's Kids autorstwa Nel Suarez Lópe). W tym ujęciu antologia Silence 2012 staje się wędrówką wyobraźni po różnych światach.

Wielu autorów niemych komiksów zapisało się na kartach historii obrazkowego medium. Wyróżnić wypada prace Thomasa Otta (Cinema Panopticum, Exit, Numer 73304-23-4153-6-96-8 czy Nowożeńcy), Shauna Tana (Przybysz), Moebiusa (Arzach), Guy’a Delisle (Albert i Alina), a wśród polskich twórców Marka Turka (Nest i Bajabongo) i Tomka Tomaszewskiego (wszak jego Popman zawędrował na karty sławnej niemej antologii Comix 2000, która dziś osiąga ceny sięgające prawie 200 funtów!). Badacze i krytycy na całym świecie analizowali tę formę komiksu pod kątem teoretycznym i pod względem poziomu trudności tworzenia. Aby stworzyć komiks bez słów, trzeba doskonale znać poetykę tego medium oraz biegle posługiwać się jego językiem. Wielką zaletą komiksowych opowieści pozbawionych słów jest to, że bez względu na pochodzenie są one zrozumiałe dla twórcy i odbiorcy, którzy wywodzą się ze zbliżonych do siebie kręgów kulturowych i rozumieją ten sam system symboli. Dzięki temu Silence 2012 można polecić również czytelnikom zagranicznym.

Silence 2012 jest publikacją niebanalną. Siłą tego tomu jest różnorodność. Niektóre zawarte w nim prace zachwycą, inne - wręcz odrzucą. Jednocześnie z czystym sumieniem można polecić tę antologię każdemu. Bogactwo pomysłów oraz rozmaitość stylów gwarantuje, że coś odpowiedniego dla siebie znajdzie nawet największy sceptyk.