Atrakcyjna szata graficzna to tylko jeden z atutów tej pozycji. Bądź co bądź, znakomita większość pozycji traktujących o Kraku Kwitnącej Wiśni nadaje się co najwyżej jako inspiracja dla znacznie odbiegającego od historycznej Japonii Rokuganu. Czegoś takiego nie można powiedzieć o "Słowniku kultury Japonii", znakomitej pozycji autorstwa Jolanty Tubielewicz. Doskonale opracowane hasła nie przestawiają nam wszakże wizji Wysp w żadnym okresie historycznym i pozwalają z łatwością wybierać interesujące nas motywy - tak, jak to zrobili twórcy "Legendy".
Efektownej, rojącej się od barwnych fotografii formie sekunduje znakomicie przygotowania i zaprezentowana treść. Funkcjonalność słownika podkreśla doskonały dobór haseł, prezentujących bardzo szeroki przekrój przez kulturę Japonii, od czasów najdawniejszych, do współczesności. Gruntowne i wyczerpujące informacje na temat najważniejszych zjawisk kulturalnych uzupełniają wiadomości o trendach mniej znanych i biogramy najważniejszych japońskich twórców.
Hasła nie wykraczają jednak poza teren kultury i choć w drobiazgowy sposób prezentują zarówno sztukę, jak i rzemiosło, religię i filozofię, próżno szukać wśród nich życiorysów generałów czy opisów bitew. I tak, miłośnicy wojskowości czy sztuk walki mogą poczuć się nieco zawiedzeni, nie znajdując w słowniku informacji z fascynujących ich dziedzin. Jednak ten brak nie jest szczególnie dotkliwy - Japońska sztuka wojenna jest znakomicie opisana i nie brakuje na jej temat źródeł. Kultura to, zresztą, źródło inspiracji o ciekawsze, niż historia, pozwala bowiem przeszczepić charakterystyczne dla pierwowzoru Rokuganu motywy bez konieczności uciekania się do przenoszenia do Szmaragdowego Cesarstwa całych wątków fabularnych. "Legenda" ma wszakże własną historię, w której szukać należy usprawiedliwienia dla określonych motywów, zaczerpniętych z japońskiej tradycji.
Łatwość, z jaką poruszać się możemy po słownikowych hasłach, to kolejny atut tej pozycji. Minimalna ilość wiedzy o Japonii, bez której nie sposób w pełni korzystać z kompendium nie wykracza poza informacje, które wynieść można z podręcznika do "Legendy". Nie jest to więc hermetyczne wydawnictwo, przydatne wyłącznie specjalistom, poszukującym okazji doprecyzowania posiadanej już wiedzy. Osiemset haseł, składających się na słownik, zawiera znaczną ilość informacji przekrojowych, odsyłających dopiero do wiadomości szczegółowych. Powoduje to, że - gdy zaczniemy lekturę od ustępów zatytułowanych po polsku, jak "architektura" czy "malarstwo", a następnie czytając stosowne odniesienia - otrzymamy rodzaj podręcznika, przewodnika po kulturze Japonii. Rzecz jasna, taki sposób korzystania z tej pozycji jest nieco utrudniony, książka nie została bowiem podzielona na odrębne rozdziały dla początkujących i zaawansowanych.
