Remember Me

Do Remember Me podchodziłem bez większych emocji. Liczyłem tylko, że nowy tytuł Dotnod Entertainment okaże się być miłą niespodzianką i przyciągnie mnie do ekranu na kilka dobrych godzin, tak jak to było w przypadku ostatniej produkcji nad którą pieczę sprawował Capcom i z którą miałem do czynienia – Resident Evil 5. Czy i ta gra ma podobną moc?




Już na samym początku wita nas bardzo ciekawe i przyjemnie skonstruowane menu. Nie trudno się w nim połapać, a przy tym jest przyjemne dla oka. Od razu też dowiadujemy się, że gra nie ma żadnego trybu poza rozgrywką solową, co jednak można zrozumieć, gdyż sam gameplay jest podany w taki sposób, że trudno sobie wyobrazić sensowny multiplayer. Możemy jednak przeglądać materiały dodatkowe, które zdobywać będziemy w miarę postępów fabularnych oraz zobaczyć trójwymiarowe modele postaci z gry.

Najjaśniejszym punktem Remember Me jest fabuła. Rozgrywka rozpoczyna się w momencie, gdy bohaterka znajduje się w najpopularniejszym więzieniu świata – La Bastille – i zupełnie nie pamięta kim jest. Wtedy pomocną rękę wyciąga tajemniczy Edge. Opowiada o firmie Memorize, która sprawuje kontrole nad wspomnieniami wszystkich ludzi przy pomocy sensenów – małych czipów wszczepianych do głowy dających całkowity wgląd w pamięć posiadacza. Edge przypomina nam również o istnieniu dowodzonego przez siebie ruchu errorystów, który sprzeciwia się działaniom wcześniej wymienionej korporacji. Dowiadujemy się, że errorystką była także Nillin – do tego przynależała do grupyłowców pamięci, czyli ludzi, którzy pozyskali umiejętność modyfikacji cudzych wspomnień. Ruszamy więc wraz z nią do ponownej walki z korporacją Memorize, a także w poszukiwaniu własnej historii.

Historia jest przedstawiona w naprawdę ciekawy sposób. Niejednokrotnie gra potrafiła mnie zaskoczyć zwrotami akcji, co ostatnio nie często się u mnie zdarzało. Dodatkowo całość okraszona jest cyberpunkowym klimatem Neoparyża AD 2084, który dodatkowo podkręca świetnie dopasowana i oryginalna ścieżka dźwiękowa. Muzyka zdecydowanie łapie się to do mocnych punktów tego tytułu.

Z oprawą audio jest jednak związany pewien zgrzyt. Wszyscy w Neoparyżu zdają się mówić świetnie po angielsku i tylko w tym języku, ponieważ ani grama francuskiego tutaj nie uświadczymy. Dobrze, że mamy chociaż okazję zobaczyć wieżę Eiffela.



Graficzna strona produkcji dźwigana jest przez wysłużony już Unreal Engine 3. Wiek technologii daje o sobie znać i widoki nie powalają. Jedyny lepszy moment to w etap rozgrywany w trakcie soczystego deszczu – wyraźnie widać wtedy, jak woda spływa po twarzy bohaterki.

Pochwalić należy natomiast projektantów poziomów, ponieważ Neoparyż prezentuje się bardzo ciekawie. Wszechobecne drony i roboty, unowocześnione budynki czy też korytarze – wszystko to prezentuje się bardzo ładnie i idealnie komponuje się ze wspomnianym nastrojem.

Sama rozgrywka nie wygląda już tak kolorowo. Z czasem w przygody z Remember Me zaczyna się wkradać monotonność i nuda. Nawet mocne punkty gameplayu mogą się bardzo szybko znudzić – wyzwania są po prostu mało zróżnicowane.

Główną atrakcją i najlepszym elementem gry są fragmenty, w których remiksujemy pamięć wybranych osób. W ich trakcie oglądamy wspomnienie postaci i zapoznajemy się z jego przebiegiem. Następnie mamy możliwość przewijania pamięci – niczym kasety wideo – tak by wypatrzeć możliwość manipulowania przedmiotami. Naszym zadaniem jest przy pomocy tych drobnych poprawek sprawić, by postać zapamiętała ten fragment swojej historii w zupełnie inny sposób. Robi się to z ogromną przyjemnością i jedyną wadą tego fragmentu rozgrywki jest to, że występuje tylko cztery razy w trakcie całej przygody z Remember Me.

Do plusów zaliczyć należy także system walki, w którym dostajemy nieco swobody w składaniu kombinacji ofensywnych ruchów. Mamy z góry narzuconą kolejność ciosów w zależności od tego, czy są wyprowadzane ręką czy nogą. Ataki podzielone są jednak dodatkowo na presseny, czyli uderzenia o specjalnych właściwościach. Mamy więc cztery kategorie, wśród których znajdziemy powodujące największą ilość obrażeń czy też takie, które kosztem obrażeń przywracają życie. Jest to całkiem ciekawie skonstruowane i właśnie dzięki temu gracz może całkowicie samodzielnie ustalić właściwości swoich łańcuchów łączących ataki. Do tego dochodzą presseny specjalne. Po ich aktywacji Nillin nabiera dodatkowych właściwości i może wejść w tryb furii, stać się niewidzialna czy też przeprogramować robota w taki sposób, by walczył po naszej stronie.

Z czasem dostajemy do ręki również nowe narzędzie do walki (i nie tylko), czyli rękawicę o nazwie spamer. Dzięki niej możemy zadawać obrażenia przeciwnikom, którzy nie są w zasięgu pięści Nillin. Pełni również inne rozmaite funkcje – otwiera zamknięte drzwi czy też przesuwa przedmioty, które ciężko byłoby usunąć z drogi bez użycia sprzętu. Trzeba jednak korzystać z niego rozsądnie, gdyż spamer posiada limit baterii, która – mimo iż sama się regeneruje – szybko się zużywa.

Rozgrywka w głównej mierze składa się z etapów platformówkowych, w trakcie których wspinamy się po rozmaitych elementach zabudowy niczym bohaterowie gier z serii Assassin's Creed. Praca kamery często jednak szwankuje, przez co wyprawy po pionowych wzniesieniach stają się katorgą. Do tego wszystkiego dochodzi fakt, że poruszać możemy się wyłącznie jedyną słuszną trasą, z góry wyznaczoną przez twórców. Jeszcze bardziej przykre jest to, że ten element gameplayu występuje zdecydowanie najczęściej przez sześć epizodów ze wszystkich ośmiu.

Liniowość zresztą to największa bolączka Remember Me. Gdyby gra zrobiona została w podobny sposób do wcześniej wspomnianego dzieła Ubisoftu, zyskałaby ogromny atut. Tymczasem musimy kurczowo trzymać się wyznaczonej ścieżki. Od czasu do czasu możemy z niej lekko zboczyć, ale tylko i wyłącznie po to by odkryć rozmaite znajdźki na terenie mapy.



Czy Remember Me jest grą wartą uwagi? Moim zdaniem nie. Gdzie jest frajda z rozgrywki, skoro grając w tą grę aż chce się ziewać? Niestety, jest to jedna z tych gier, którą kupujesz, w którą grasz, a na sam koniec odkładasz ją na półkę, by zapomnieć na zawsze – nawet porządna fabuła nie ratuje produkcji Dotnod w tej kwestii. Jest to tytuł tylko dla zagorzałych fanów cyberpunku, którzy chcą spróbować coś nowego. Całej reszcie szczerze nie polecam.

Plusy:

• ciekawe menu
• bardzo dobra fabuła
• doskonale dopasowana ścieżka dźwiękowa
• genialna oprawa dźwiękowa
• świetnie zaprojektowane poziomy
• system walki i spamer

Minusy:

• brak francuskiego dubbingu
• średnia oprawa graficzna
• nużący gameplay
• słabo skonstruowane fragmenty platformowe
• brak chociażby odrobiny swobody

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę