Przenajświętsza Rzeczpospolita - Jacek Piekara

Obecna sytuacja polityczna budzi w społeczeństwie polskim bardzo wiele skrajnych emocji. Skrzynki mailowe są zasypywane mniej lub bardziej udanymi żartami z "reprezentantów narodu" zaś niektóre cytaty zaczęły aspirować do miana kultowych. Polskie wydawnictwa nie pozostały wobec tego tematu obojętne. Dzisiaj chciałbym przedstawić najnowszą pozycję wydawnictwa Red Horse.

Przenajświętsza Rzeczpospolita przedstawia wizję Polski za kilkadziesiąt lat. Jacek Piekara ukazuje nam kraj zżerany przez patologię. Jest to okrutna satyra na naszą ojczyznę, która pomimo całkowitego oddania się Kościołowi, a raczej ludziom podającym się za jego prawdziwych reprezentantów, wcale nie została zbawiona ani wzięta pod boską protekcję. Wręcz przeciwnie - w tej zapomnianej przez Boga krainie szerzy się moralna degeneracja, donosicielstwo i bezrozumne okrucieństwo. Jedyne, co reprezentują sobą politycy to całkowity brak kompetencji, chciwość i niepohamowana żądza władzy, ukryte pod płaszczykiem czegoś, co niezbyt odbiega od faszyzmu. Polska staje się w tej wizji własnością uprzywilejowanej kliki - koalicji postkomunistów i radykalnych włodarzy kościelnych. Nie łączy ich interes narodowy tylko chęć zysku kosztem ogłupiałego narodu. Cały układ zaczyna się sypać gdy w biednych okolicach Suwałk zostaje odkryte solidne złoże ropy. Rozpoczyna się bezpardonowa gra o niewyobrażalne bogactwo.

Pierwsze na co zwróciłem uwagę podczas lektury to bardzo mocne, czasem wręcz irytujące, przejaskrawienia jakich dopuszcza się autor rysując własną wizję mrocznej przyszłości. Po części jest to usprawiedliwione satyryczną konwencją - odnoszę jednak wrażenie, że zamiast przydawać postaci nazwisko Dymała, dużo lepiej byłoby go określić jako zwykłego Kowalskiego. Bohaterowie tej powieści są za bardzo sugestywni, aby wzmacniać wrażenie takimi oto nazwami.

Trzeba przyznać twórcy, iż pokazuje nieprzeciętną wprawę we wplątywaniu groteskowych elementów, tj. cały region przemieniony w obóz koncentracyjny, w całkiem realistyczną wizję przyszłości. Uzależniony od seksu, zdegenerowany kardynał przewodzi mającym realny wpływ na władzę Kościołem, zaś rosyjscy mafiosi-kanibale bronią ostatnich bastionów swojego kraju przed zalewem Islamu. Typowo satyryczne elementy wymieszano tutaj z poważnymi wątkami polityczno-społecznymi.

Ten, kto czytał wcześniejsze dokonania literackie autora, a w szczególności cykl o inkwizytorze Mordimerze Madderinie, na pewno zauważył skłonność pisarza do szczegółowego opisywania drastycznych scen. Nie inaczej jest i w tej powieści. Zabezpieczając się stosownym oznakowaniem na okładce powieści Piekara nie hamuje się przed opisywaniem pedofilii, przemocy, czy też zwykłego seksu.

Jacek Piekara jest uznanym pisarzem. Jest także człowiekiem. Obawiałem się, że przy tak specyficznej political fiction może mu się powinąć noga. Na szczęście pomyliłem się. Pomimo wszystkich wymienionych powyżej uwag książkę czyta się znakomicie. Treść jest smutna, szczególnie dla Polaka, niemniej tempo w jakim autor prowadzi narrację kwalifikuje ją do grona świetnych powieści sensacyjnych. Polecam!

Dziękujemy wydawnictwu Red Horse za udostępnienie książki do recenzji.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę