Podboje #2: Podstęp Hetytów

Wojenna pożoga ogarnęła pogranicze hetycko-scytyjskie. Hetyccy najeźdźcy zapuścili się w głąb terenów pozostających pod scytyjskim zwierzchnictwem, pozyskując przy tym cennych sojuszników i planując pułapkę mającą na celu unicestwienie wrogiej armii. Tymczasem Horda przeżywa kryzys, a od jego przezwyciężenia zależeć będzie jedność obrońców. Kompromis okaże się jednak kosztowny. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, iż przychylność losu stoi po stronie agresorów.

Podstęp Hetytów, bo taki nosi tytuł druga odsłona cyklu Podboje, kontynuuje wątki zapoczątkowane w otwierającym serię zeszycie Horda Żywych. Co więcej, Podstęp Hetytów to tak naprawdę przedłużone wprowadzenie, zupełnie jakby ilość przewidzianych w Hordzie Żywych plansz wymusiła na Runbergu przeniesienie niedokończonych pomysłów na karty kolejnego epizodu. Dopiero wraz z finiszem omawianego albumu czytelnik ma pełniejszy ogląd sytuacji, pogłębiając swoją wiedzę o strukturze wodzowskiej Scythów oraz poznając sekret ich sukcesu militarnego.

Niestety poza powyższym na kartach albumu nie dzieje się zbyt wiele. Niby scenariusz jest dynamiczny, odbiorcy otrzymują bardzo efektowną bitwę, poprzedzoną hetyckimi knowaniami, kolejnymi perturbacjami w obozie scytyjskim oraz odsłonięciem rąbka tajemnicy Atlantów, ale niewiele z tego faktu wynika. Historia nie wywołuje emocjonalnych turbulencji, a żaden z bohaterów nie jest w stanie zdobyć sympatii czytelnika. I gdyby nie oprawa graficzna, album wypadłby błyskawicznie z pamięci.

Należy wspomnieć również o załamaniu się pewnej konwencji obranej w poprzedniej części. Wydawałoby się, że Runberg będzie balansował na pograniczu wątków zaczerpniętych z historii – a przynajmniej mających w nich choćby minimalne oparcie – a pomysłami właściwymi dla fantastyki. Szala została jednak zdecydowanie przeważona na rzecz fantastyki i poza dosłownie kilkoma nazwami własnymi otoczka quasi historyczna została właściwie zarzucona. Czy to dobrze? Zdecydowanie nie, bowiem ta właśnie przyprawa – nawet jeśli ledwo wyczuwalna – decydowała o smaku potrawy. Teraz pozostała kolejna do kolekcji opowiastka fantasy.

Na całe szczęście jeden element ratuje ten zupełnie przeciętny fabularnie album. Jest nim oczywiście oprawa graficzna rewelacyjnego Francoisa Miville-Deschenesa. Absolutnie każdy kadr jest arcydziełem samym w sobie, narysowanym z pietyzmem, cudownie oddającym emocje targające bohaterami i tak samo udanie przedstawiającym drugi plan: architekturę i naturę. Pochwalić należy Egmont za bardzo dobrej jakości kredowy papier oraz wcale nie gorsze nasycenie kolorami. Pomarudzić w zasadzie można na brak sztywnej oprawy, wieńczącej ilustratorski majstersztyk.

Hordę Żywych przyjąłem ze sporym entuzjazmem, co nie było specjalnym problemem: interesujący pomysł oraz świetna oprawa graficzna dawała nadzieję, że kolejne epizody przyniosą wcale nie gorsze doznania. Niestety po euforii pozostał ledwie ślad, a zupełnie nijaka opowieść nakazuje raczej ostrożne wypatrywanie trzeciej części. Czy Runberg będzie w stanie czymś jeszcze zaskoczyć miłośników komiksu? Zobaczymy.

Dziękujemy wydawnictwu Egmont Polska za udostępnienie komiksu do recenzji.