Po drugiej stronie gwiazd - David Drake

Życie studenckie, prócz wielu innych rzeczy, obfituje na ogół w rozliczne przejażdżki autobusem. Nie będę ukrywał, że sporą ilość swojej "recenzenckiej roboty" odwalam właśnie podczas tych podróży, najczęściej zabierających mi więcej niż 1,5 godziny każdego dnia. W autobusie czytam zawsze, ale nie zawsze robię to z chęcią, bowiem od czasu do czasu zdarza się, że dana lektura jest po prostu zbyt wymagająca, by zapoznawać się z nią w zatłoczonym Solarisie (generalizując marki autobusowe). Od wielkiego dzwonu zdarza mi się jednak natrafić na powieść, która jest wręcz stworzona do takich warunków, jako że lekkością tematyki i porywającą akcją sprawia, że czytelnik najpierw zapomina o niewygodach, następnie zostaje pochłonięty bez reszty, by na koniec zorientować się, że przejechał swój przystanek, a ten konkretny przyspieszony autobus zatrzymuje się dopiero dwa kilometry dalej. Taką książką jest właśnie Po drugiej stronie gwiazd autorstwa Davida Drake'a.

Owa powieść to trzeci tom cyklu opowiadającego o przygodach porucznika Daniela Leary’ego i jego wspaniałej, niezniszczalnej załogi. Tym razem Daniel – wraz z nieodłączną Adele Mundy i całą czeredą nieokrzesanych marynarzy – zostaje niejako "sprzedany" w prywatne ręce, by zaraz potem dowiedzieć się, że czeka go wyprawa do miejsc, do których gwiazdoloty przylatują nie częściej niż raz na rok, a do tego najczęściej zupełnym przypadkiem, kiedy alternatywą jest jedynie śmierć głodowa. Jak łatwo się domyślić, owe miejsca nie mogłyby, w oczach Leary'ego, cieszyć się lepszymi referencjami, tak więc młody dowódca wyrusza pełen entuzjazmu i żądzy przygód. Jego chęci zostają przytemperowane już na samym początku, podczas niezbyt fortunnego spotkania z mało sympatycznym przedstawicielem miejscowej fauny, jednakowoż już wkrótce okazuje się, że ewentualna śmierć "z paszczy" tegoż to najmniejsze z zagrożeń, jakie czekają go na tym galaktycznym wygwizdowie.

To, rzecz jasna, zaledwie początek zarysu fabuły, która w zawrotnym tempie rozwija się na prawie 450 stronach Po drugiej stronie gwiazd. David Drake to weteran w dziedzinie space-opery, więc łatwo się domyśleć, że ani na chwilę nie pozwala odpocząć swoim bohaterom, a co za tym idzie – także czytelnikom. Akcja jest wartka, pomysły pisarza ciekawe (w tym tomie natykamy się nawet na wątek mistyczny, zręcznie maskujący prostotę następującego po jego rozwiązaniu ważnego dla fabuły wydarzenia), zaś rozdziały krótkie, co przy okazji lektury typowo rozrywkowej jest bardzo dużą zaletą (choćby w przypadku właśnie lektury "autobusowej" lub między zajęciami na uczelni lub w szkole).

Trzecia odsłona tej dynamicznej space-opery to również wyraźnie zarysowani bohaterowie, zawsze wpisujący się w klasyczne, świetnie działające w takich przypadkach schematy osobowościowe. Ciągle jednak nie uświadczymy w powieści – ku mojemu wielkiemu rozczarowaniu – ikonicznego archetypu głupawej kokietki, która pakowałaby załogę Księżniczki Cecile w najgorsze kłopoty. Od biedy można by podpiąć pod tą rolę Hrabinę – nową współwłaścicielkę okrętu dowodzonego przez Leary'ego – jednakowoż kobieta ta to raczej typowa herod-baba, szczwana jak lis i pomiatająca swoim mężem na prawo i lewo, choć kochająca go na swój sposób.

Po drugiej stronie gwiazd to obowiązkowa lektura dla wszystkich, którym podobały się poprzednie części cyklu. Po przeczytaniu Jak błyskawice nie czułem przemożnej chęci dalszego zapoznawania się z przygodami porucznika Leary'ego, ale teraz już kompletnie wpadłem w utkaną przez Davida Drake'a sieć, choć do tej pory raczej krzywiłem się po usłyszeniu terminu space-opera. Czekam na kolejne tomy sagi, natomiast Po drugiej stronie... przyznaję mocną piątkę. W swojej klasie ta książka to po prostu świetny zakup.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę