» Komnaty daimyo » Scenariusze » Nawet ryby zapłaczą

Nawet ryby zapłaczą


wersja do druku
To moja druga przygoda, którą spisałem, a którą wymyśliłem specjalnie na konkurs GRAMY!, na ConQuest 2003. Oczywiście tekst, który poniżej przedstawię to tylko zarys tego, co miało powstać. Historia powstawała podczas trzydniowego szału twórczego, w trakcie intensywnego słuchania muzyki w tonacji molowej, co wyeksponowało moje zamiłowanie do turpizmu. Przygoda skierowana jest do dojrzałych czytelników, od których oczekuję rozwagi podczas czytania i którzy potrafią podejść z dystansem do pewnych jego części. Dramat, który przedstawię opowiada o miłości i wierności bez granic, oraz o zemście, która spada gwałtownie i nieoczekiwanie jak tsunami, pochłaniając wszystko bez litości.

Tło
Nic nie dzieje się bez powodu. Każde zdarzenie, które, opowiadane, wywołuje mimowolne drgnienie powieki i drżenie rąk, ma swoje korzenie w czymś, co już się wydarzyło. Tak też jest i w tej historii. Wszystko zaczęło się na dwadzieścia lat przed właściwym czasem akcji, kiedy to młody, mężny i pełen ambicji Lew, Matsu Shoda, wspierany przez siły swego wuja, najechał Zamek Stu Ryb, należący do pomniejszego władyki z gałęzi rodu Soshi. Oblężenie trwało dość długo, ale w końcu lwim żołnierzom udało się przedrzeć przez kolejne partie murów i sforsować donżon. Pan dworu legł w bitwie, ale w ręce Shody wpadła jego córka, Soshi Ai, która, wraz z najbliższą strażą, do końca bitwy utrzymywała się w zamku.
Sprawy przyjęły zatem bardzo korzystny obrót, z jednym tylko małym szkopułem: agresja mogła wywołać złą reakcję na cesarskim dworze. Młody Lew, w którym buzowała gorąca krew jego przodków, postanowił zatem poślubić dziewczynę. Takie małżeństwo mogłoby wyciszyć całą sprawę, a skorpion, gdy odpowiednio pochwycić go za odwłok, może stać się interesującą zabawką. Niestety, plan się nie powiódł. Księżniczka na noc poślubną suto skropiła się wonnymi specyfikami, sprowadzonymi kiedyś dla jej matki przez Jednorożce i czekała w swoim pokoju na najwyższym piętrze donżonu na oblubieńca. Kiedy ten wszedł do komnaty, Ai jednym ruchem ręki przewróciła na siebie świecę i w okamgnieniu stanęła w płomieniach. Grube warstwy szat, przesiąknięte płonącymi perfumami, nie dały szansy na ratunek. Shoda widział nienawistne, wpatrzone w niego oczy dziewczyny, która nawet w momencie śmierci nie wydała z siebie głosu. Zrozpaczony wybiegł, zostawiając za sobą wieżę, co cała zdążyła zająć się ogniem. Do dziś zamek jest niższy o jedno piętro...
Dlaczego dziewczyna nie pociągnęła go za sobą? Przecież mogła schować w połach kimona nożyk lub choćby użyć wstążki do włosów! Ale przecież śmierć nie jest końcem istnienia, śmierć daje możliwość zadania większej zemsty. Dlaczego Shoda miałby zginąć teraz - próżny, krótkowzroczny, nie mający nic prócz życia do stracenia? Niech ogląda upadek swojej rodziny, niech dozna bólu, jaki sam w swej bezbrzeżnej lekkomyślności zadał! Ale na to trzeba czasu, którego dusze w zaświatach mają aż nadto.
Tymczasem Matsu Shoda wydoroślał, zmężniał, znalazł żonę, która, w osiem lat po powiciu syna, tragicznie zmarła. Niesmaczna sytuacja sprzed lat już dawno zatuszowana została innymi sposobami. Czasy się zmieniały, pojawili się nowi sojusznicy i nowi wrogowie. Tak oto nabrzmiał i pękł konflikt między Lwem a konkurującym z nim Jednorożcem, panem Todo Wusho.
Walka podjazdowa trwała już kilka miesięcy, przechylając szalę zwycięstwa to na jedną, to drugą stronę. W końcu Jednorożec, martwiąc się o swoje dość zasobne kopalnie kwarcu, zwrócił się do rodziny o pomoc. Otaku odpowiedzieli dość niechętnie, nie chcąc angażować się w pomniejsze graniczne utarczki. Jednakże żeby zadośćuczynić więzom krwi wysłali na pomoc kilka lekko uzbrojonych oddziałów pod dowództwem Otaku Poshanu. Pomoc, choć niewielka, przechyliła szalę na stronę dzieci Ki-Rin. Shoda wiedział, że w bezpośrednim starciu nie ma szans, ale za to może skutecznie bronić się w swoim zamku, który zdobył dzięki ogromnemu szczęściu. Brakowało mu tylko jakiegoś asa w rękawie, którego mógłby wykorzystać w kluczowym momencie. Dostarczył mu go jego wywiad - przyjął postać córki pana Todo Wusho, dziewczyny o imieniu Chunyun.

Historia jest przewrotna - akcja rozpoczyna się, kiedy latem, po dwudziestu latach, Zamek Stu Ryb jest znów oblegany, tym razem przez siły Jednorożców. Nie doszło jeszcze do żadnej poważniejszej bitwy, ponieważ Lwy są w posiadaniu zakładniczki. Obie strony wstrzymały wszystkie działania i czekają na ruch wroga. Tymczasem z misji dyplomatycznej na ziemiach Ide wraca Cesarska Swatka, pani Otomo Kisagarasu. Zobaczywszy na horyzoncie fioletowo - żółte proporce otaczające wieńcem błyszczący w zachodzącym słońcu zamek, postanowiła się wtrącić. Ponieważ poprzednie zadanie doprowadzenia do zawarcia wygodnego dla cesarza małżeństwa doszło do skutku, pełna energii i nowych pomysłów postanowiła zadziałać i tutaj, doprowadzając do bezkrwawego i ostatecznego rozwiązania problemu. A trzeba zauważyć, że usługi świadczone przez panią Kisagarasu mają niepowtarzalny charakter...

Bohaterowie niezależni dramatu

Matsu Shoda
Pan Zamku Stu Ryb przekroczył właśnie czterdziesty rok życia i już poważnie myśli o wtajemniczeniu swego jedynego syna w tajniki dobrego zarządzania domem i ziemiami. Łysiejący, lekko siwiejący, pulchny na twarzy pan skory jest do śmiechu, wstrząsającego jego obfitym już brzuszkiem, ale także i coraz częstszych stanów chmurności i melancholii. Czasami, kiedy w upalne wieczory podgrzewana sake szumi mu w głowie, jego twarz niespodziewanie ujawnia ukrytą zazwyczaj lubieżność. Uśmieszki i spojrzenia stają się bardziej dwuznaczne, a dowcip mniej wyszukany, w najgorszym wypadku dość sprośny. Co się jednak tak naprawdę kryje za tą jowialną maską - tego nie wie nikt. Nawet najbliżsi dworzanie i rodzina nie jest w stanie stwierdzić z pełną odpowiedzialnością, w jakim humorze jest dziś daimyo. Jednakże wszyscy zgadzają się co do tego, że za przymilnym i sympatycznym według obcych uśmiechem, często kryje się coś bardziej złowieszczego.
Otomo Kisagarasu trafiła tutaj na podatny grunt. Wykorzystując naturalne zamiłowanie pana Shoda do życiowego hazardu i używając trafnych pochlebstw, udało jej się wprowadzić w życie wszystkie swoje plany tak, by daimyo święcie wierzył, że to on jest ich autorem.

Zamek Stu Ryb


Przejęty od Skorpionów lata temu dom rodziny pana Matsu Shôda zawdzięcza swoją nazwę stu ceramicznym rybom, zdobiącym dachy kompleksu zamkowego. Zamek położony jest w dolinie, która klinem wcina się od zachodu w linię gór, osłaniających go od wschodu, północy i częściowo od południa. Od północnej strony płynie kilka drobnych strumyków, których część przepływa przez ogrody, tworząc tam jeziorko, miniaturowe wodospady i kilkanaście sadzawek pełnych karpi.

Magiczną funkcją stu ryb jest ochrona domu przed pożarami, co nawiązuje zresztą do działalności budowniczych. Architekci, pochodzący z klanu Skorpiona zadbali, żeby siedziba oparła się najczęściej spotykanej formie agresji podczas oblężenia: podpaleniu. Wszystkie dachy są bardzo spadziste, pokryte wypalaną i oblewaną lakierami dachówką i bardzo wysokie kosztem ścian o dość niewielkich, nisko położonych oknach. Ściany zaś pokryto specjalną zaprawą gipsową, wyjątkowo odporną na spalanie. Wystające na zewnątrz drewniane elementy konstrukcji zostały bądź obklejone gipsową masą, bądź obłożone blaszanymi, zdobionymi płytkami. Całość odznacza się również dużymi walorami estetycznymi, gdyż zamek, widoczny z daleka dzięki blaskowi dachówek i metalowych zdobień, pięknie wkomponowuje się swoją sylwetą w otaczający go pejzaż gór, porośniętych sosnowymi lasami.

Wnikliwy obserwator zauważy, że w donżonie brakuje szczytowego piętra, zamiast którego widać nieco niezręcznie zamknięty i przedłużony dach. Powodem tego stanu jest owa feralna noc sprzed dwudziestu lat. W zamkowej kronice widnieje zapisek, że wieża spłonęła podczas oblężenia. Jednakże w serce czytającego może wkraść się wątpliwość, czy aby na pewno skorpiońscy architekci wykazali się aż takim brakiem profesjonalizmu...


Otomo Kisagarasu

Starsza pani już niedługo dobiegnie sześćdziesiątego roku życia, kiedy to będzie musiała się wycofać z czynnego życia politycznego. Ten fakt zamiast wyciszyć ją i skłonić do refleksji nad minionym życiem, prowokuje do tym większych wysiłków nad wykonywanymi zadaniami. A te sławne są w całym Rokuganie - Kisagarasu jest autorką najpotworniejszych i najnieszczęśliwszych małżeństw w Cesarstwie. Uważa się, że żadna inna pojedyncza osoba nie wywołała tylu konfliktów i pomniejszych wojen.

Kisagarasu odczuwa perwersyjną rozkosz obserwując, jak jej ofiary wiją się i duszą w małżeństwach, których nigdy nie chciały, a których nie mogą uniknąć - w końcu nikt nie śmie się sprzeciwić wysłanniczce samego Cesarza. Ale nie zawsze tak było. Kiedyś Kisagarasu sama kochała i była kochana. Szczęśliwe życie u boku męża Skorpiona skończyła się, kiedy ten padł ofiarą spisku członków jej rodziny, którzy trzymając w rękach ogromną władzę, wprost uwielbiają podgryzać sobie nawzajem korzenie. Kisagarasu poczuła, jak ziemia osuwa jej się spod nóg. Po raz pierwszy została zupełnie sama, w świecie obcych jej ludzi. Wiedziała, że aby w nim przeżyć, musi być jeszcze bardziej bezwzględna od innych. Powróciła zatem do panieńskiego nazwiska i, oddając się służbie Cesarzowi, zdobyła status, dający jej sposobność do zemsty. Jedyną rzeczą, która się dla niej teraz liczy, jest wierność i lojalność, których nauczyła się od swojego ukochanego. Nie ma nic ponad to. Czas uczuć zakończył się wraz z gasnącym blaskiem w oczach jej męża.

Na chudej szyi, opiętej zbyt dużą ilością skóry, pod którą rysuje się cała gama żył i ścięgien, osadzona jest głowa w kształcie łebka strusia. Kopuła mlecznych, przerzedzonych włosów, najeżona jest niezliczoną ilością grzebieni. Na środku zmurszałej twarzy o skórze pomarszczonej i pożółkłej od niezdrowych bielideł, wyrasta duży, garbaty niczym ptasi dziób nos. Pod parą małych, zapadniętych i złośliwych oczu zwisają miękkie, brązowe poduszki worków. Spomiędzy spierzchniętych, pomarszczonych niczym suszone śliwki warg czasami wychylają się żółte, poprzedzielane szparami zęby. Drobne kiełki mają niemiły zwyczaj chwiania się w dziąsłach, kiedy pani mówi bądź śmieje się i produkują charakterystyczny smrodek, towarzyszący każdemu jaśnie oświeconemu słowu Cesarskiej Swatki. Korpusik staruszki, niekształtny niczym wór ryżu z osadzoną na nim niepewnie głową, zazwyczaj bywa mocno okutany w zwoje zielonego jedwabiu, haftowanego w lilie i przepasany różowym pasem o geometrycznym deseniu.

To ona jest autorką diabolicznego pomysłu na pogodzenie Jednorożców z Matsu. Plan, choć dość kontrowersyjny, a mimo to z pozoru rozsądny i skuteczny, jest w istocie majstersztykiem wykonanym w ulubiony przez panią Otomo sposób.

Od autora: postać Kisagarasu zaczerpnięta została z "Zimowego Dworu: Kyuden Kakita". A ponieważ prowadzę "L5K" w czasach sprzed Przewrotu Skorpiona, dostosowałem historię tej bohaterki do wcześniejszej wizji świata.

Todo Chunyun

Shite tego dramatu. To wokół niej rozegra się główny wątek historii. Całkiem niedawno dziewczyna została porwana przez agentów pana Shoda i osadzona w celi w piwnicach zamku. Zabrana od rodziny i narzeczonego, spędza długie, samotne godziny płacząc wśród wilgoci i zapachu szczurów...

Chunyun przejdzie pewną zmianę podczas przygody, co będzie można zaobserwować na bieżąco. Tymczasem na samym początku przygody jest porzucona w ciasnym loszku, brudna, śmierdząca i odrapana. Nawet się nie spodziewa, co kilka pięter wyżej przygotowuje pewna wiedźma i jakie będą tego niej konsekwencje.

Urodziła się osiemnaście lat temu i dorastała na ukwieconych wzgórzach leżących na ziemiach jej ojca. Jako jedyna dziedziczka jego dóbr i wiedzy wtajemniczona została w sekrety wytopu szkła, które jest specjalnością jej rodziny. Nawet wśród Jednorożców za niezwykle rzadkie i ekskluzywne uchodzą niewielkie arcydzieła rodu Todo: kolorowe, przepuszczające dużo światła szybki, delikatna, drobna biżuteria, oraz niewielkie i misternie wykonane naczynia, o które zabijają się Soshi, Yogo i Kuni. Chunyun, spadkobierczyni rodzinnej fabryczki jest cennym nabytkiem dla jej przyszłego męża. Dlatego też po kilkuletnim pobieraniu nauk w szkole Ide, została zaręczona z jednym z dyplomatów tego rodu. Niezwykłe jest to, że między młodymi zakwitła najprawdziwsza szczera i namiętna miłość. Kiedy Chunyun wróciła do domu, żeby wraz z dworem przygotować się na zaślubiny, trafiła akurat w sam środek konfliktu. Stacjonując wraz ze świtą dwa dni drogi od posiadłości ojca, została napadnięta i uprowadzona przez agentów pana Shoda.

Od autora: Chunyun może być Bohaterką graczy, choć zmieni to nieco koncepcję samej przygody i będzie wymagało dodatkowych przygotowań ze strony MG. Bardzo ważne będzie to, żeby o pewnych sprawach informować graczy na osobności - nie wszystkie informacje powinny być znane innym od razu.

Bohaterowie graczy

Matsu Yuzo

Jedyny syn i dziedzic pana Shoda. Wysoki, postawny, przyjemny w obyciu, o czole lekko pobrużdżonym zmarszczkami głębokiego zamyślenia. W wieku ośmiu lat, tuż po śmierci matki, która zginęła w fatalnym wypadku na murach zamku, został wysłany do szkoły szermierki Akodo. Tam, z dala od domu i rodziny uczył się podstaw pod pilnym okiem mistrzów. Gdy przeszedł gempukku, od razu został wzięty pod skrzydła przez najbardziej doświadczonych nauczycieli i wkrótce doceniono także jego bystrość umysłu, oraz zmysł strategiczny, co zaowocowało zaproszeniem do spróbowania swych sił na zajęciach w Akademii Wojennej. Jednakże niebawem, po przekroczeniu dziewiętnastego roku życia, został wezwany przez ojca do domu. Pan Shoda pragnął nadrobić ten długi czas, kiedy nie miał zbyt dobrego kontaktu z synem, pojawiającym się w zamku okazjonalnie i przygotować go na przejęcie pieczy nad włościami. Yuzo milcząc, cierpi z powodu braku intelektualnych wyzwań i regularnych lekcji, do których się przyzwyczaił. Bardzo szanuje swego ojca, jednakże okresy rozłąki stworzyły pewien dystans między nimi. Yuzo potrafi, często dość krytycznie, ocenić postępowanie ojca, choć wszelkie wnioski i krytykę zostawia wyłącznie dla siebie. Wierzy, że one pomogą mu kiedyś nie popełniać tych samych błędów i stać się jeszcze lepszym panem.

Matsu Anru

Jedyny przyjaciel i wierny towarzysz Yuzo. Jeszcze kilka lat temu obaj chłopcy razem trenowali walkę mieczem na dziedzińcu wspólnej szkoły, lecz potem ich drogi na pewien czas się rozeszły. Anru, który przewyższał większość swoich rówieśników talentem, jak i urodą, stał się sławny w kręgach dworskich. Był często zapraszany przez różne osobistości, które czuły się zaszczycone wizytą młodego i przystojnego, doskonale zapowiadającego się talentu. Napełniony dumą Anru postanowił spróbować swego szczęścia w stolicy. Nie spodziewał się ogromu Otosan Uchi, ani też nie domyślał się, jakie skomplikowane zależności panują w stołecznym świecie. Tutaj konkurencja była ogromna, a wejście do samego Pałacu Cesarskiego mogło być jedynie pięknym snem. Jednakże znaleźli się ludzie, którzy chcieli ugościć nieznajomego samuraja, podróżującego z ziem Lwa. Wtedy też, podczas jednego z bankietów, na którym młodzi wojownicy starali się oczarować swoich potencjalnych pracodawców, to Anru został bezgranicznie oczarowany i schwytany w pułapkę bezinteresownej miłości przez dziewczynę z klanu Lisa.

Okazało się jednak, że progi stolicy są wyższe, niż gdziekolwiek indziej i zwykły przyjezdny musi reprezentować sobą więcej aniżeli inni. Anru postanowił odbyć podróż po kraju, w trakcie której wziął udział w wielu pojedynkach, żeby zdobyć sobie rozgłos i sławę, które złoży w darze wybrance swego serca. Tak też się stało: wędrówka trwała półtora roku, przepełniona była wyzwaniami i niebezpieczeństwami, po której to Anru udał się po raz wtóry do Otosan Uchi. Gdy pełen zapału, miłości i nadziei wszedł do ogrodu ukochanej, zastał ją pod drzewem wiśni... piastującą dwójkę maleńkich bliźniąt. Świat w jednej chwili runął jak potłuczone lustro, wbijające się ostrzami w biedne serce.

Ból był nie do zniesienia. Anru stał się ryzykantem i hulaką. Szukał zaczepki tak, jakby miał nadzieję, że wreszcie trafi na lepszego od siebie, który zakończy jego cierpienie. Na szczęście przyszedł czas refleksji, kiedy to myśl o dawnym przyjacielu, jedynym powierniku tajemnic, jawiła się jako ostatnia deska ratunku. Anru najpierw udał się do szkoły Akodo, gdzie go skierowano do Zamku Stu Ryb. Tam też odnalazł swego dawnego towarzysza i wciąż próbuje wyleczyć swe rany.

Ikoma Rinobi

Nadworny pisarz pana Shoda. Nieco starszy od Yuzo, pobierał nauki w artystycznej szkole poezji Kakita. Został sprowadzony do Zamku Stu Ryb, aby swoim nazwiskiem, a także samą obecnością, jako nadworny pisarz, podnieść prestiż prowincjonalnego odłamu rodu Matsu. Pochlebia mu szacunek, jakim darzą go inne Lwy na dworze, chociaż sam do swojego talentu jest nastawiony bardzo sceptycznie. Powodem tego były wydarzenia, które rozegrały się trzy lata temu. Rinobi zapałał wtedy gorącą miłością do jednej z mieszkających niedaleko jego akademii Żurawic. Całe godziny spędzał w cieniu bujnych chryzantem, pisząc miłosny poemat dla oblubienicy. Opisywał swoje uczucie, swój zachwyt nad jej pięknem, swoje obietnice, które miał spełnić, jeśli ona spojrzy na niego łaskawym wzrokiem. Po skończeniu dzieła udał się do czarnookiej piękności, by ją oczarować swym kunsztem. Ona wzięła zwój w ręce, rozwinęła go i... wybuchnęła śmiechem. Rzuciła mu prezent prosto w twarz, twierdząc, że to musi być jakiś gorzki żart. W nieskrywanej złości wykrzyczała mu, że jest beztalenciem, zakochanym nie w niej, ale w sobie, zachwycającym się nie nią, ale sobą i swoją miłością. To była gorzka nauczka.

Tego wieczoru Rinobi przejrzał swoje dotychczasowe dzieła, z których większość spłonęła w ognisku. Aż za dobrze widział braki, przedęcie, tani decor, którym mógł zachwycić tylko tych o niewyrobionym smaku. Wiedział, że sztuki, których nauczył się w akademii pomagają mu zdobyć zwolenników swojej twórczości, ale był także świadom, że jego dzieła pozbawione są artystycznego polotu. Wtedy też postanowił zakończyć naukę i wrócić do domu, gdzie otrzymał zaproszenie na dwór Stu Ryb. Praca, którą tam wykonuje jest dla niego niezwykle nużąca, boi się podjąć jakiekolwiek wyzwanie, przeczuwając nieuchronną porażkę. Czasami na prośbę pana Shoda przygotowuje prezentację poezji, lecz znając jej marność i widząc zachwyt w oczach Lwów, traci szacunek dla swoich słuchaczy. A to go jeszcze bardziej zniechęca do podźwignięcia się z niemocy twórczej.

Koi Getsuko

Dwórka i szpieg Otomo Kisagarasu. Jak każda dama, używająca tego nazwiska jest kurtyzaną, jednakże o tyle pechową, że wybraną przez panią Kisagarasu do osobistej świty. Od tej pory jest jej oczami i uszami we wszystkich miejscach, gdzie Cesarska Swatka postanawia sprawić piekło.

Jako mała dziewczynka została sprzedana przez rodziców - biedaków do domu publicznego, gdzie cieszyła się popularnością ze względu na ładną twarz i wrodzony wdzięk. Z jednej strony było to szczęście, gdyż jako cenny towar bywała traktowana lepiej niż inne dziewczęta. Z drugiej jednak strony liczba klientów oraz ich zachcianki (dom nie cieszył się zbyt dużą renomą), odcisnęły na dziewczynie niezatarte piętno. Do dziś często budzi się z płaczem i wciąż boryka się ze swoimi ukrytymi kompleksami. Zmianę przyniosło zainteresowanie, jakim obdarzyła ją rodzina Karpich Dam. Jeden z wynajętych naganiaczy wyłowił z tłumu prostytutek młodą, atrakcyjną dziewczynę, której postanowił dać szansę. Getsuko dość szybko została przysposobiona przez Koi do nowego zawodu, przemieniając się z podlotka - amatorki w wyspecjalizowaną w zaspokajaniu męskich pragnień yujo.

Pierwszą poważną misją, jaką Getsuko miała wykonać, było uwiedzenie i wdanie się w łaskę szlachcica z klanu Żurawia. Zadanie wydawało się łatwe, jednakże Getsuko dała się ponieść myśli o prowadzeniu nowego życia. Udało jej się zauroczyć mężczyznę, ale sama wpadła w macki miłości. wszystkie jej umiejętności okazały się zawodne wobec uczucia. Przy Żurawiu czerwieniła się jak mała dziewczynka w towarzystwie kolegów starszego brata, zaczynała się jąkać, rozlewała herbatę. Szczytem braku profesjonalizmu było wyznanie jej ukochanemu miłości. To był błąd - on wpadł we wściekłość, krzyczał, że powinna znać swoje miejsce, a na końcu pobił. Następnego dnia wróciła do Domu Trzech Karpi, gdzie po raz wtóry została ukarana. Zalana łzami, cała w sińcach i obolała postanowiła, że już nigdy nikogo nie pokocha, a każde rodzące się uczucie zdepcze w zarodku. Tak właśnie miało być. To był jeden z elementów treningu - ostateczny i najważniejszy. Poczynania Getsuko były wciąż obserwowane przez panią Otomo Kisagarasu, która w dziewczynie widziała swoją przyszłą dwórkę i zausznicę. Musiała się tylko przekonać, że jej nowy nabytek będzie równie pozbawiony skrupułów i cyniczny, jak ona sama. Eksperyment, jak zwykle, powiódł się. Starsza pani ma niezwykłe wyczucie w dziedzinie ludzkich charakterów.

Koi


"Rodzina" Koi jest jednym z najbardziej gorzkich dowcipów Otomo. Przewrotnie "koi" oznacza "karpia", który znajduje się na szyldach sieci "Domów "Trzech Karpi", oraz "miłość, jaką odczuwają dzieci do swoich rodziców".

W rzeczywistości Koi są grupą yujo, ekskluzywnych prostytutek, którym dopisało wątpliwe szczęście bycia sponsorowanymi przez Otomo. W zamian za przeniesienie się do kontrolowanej przez nich dzielnicy, wikt, opierunek i opiekę lekarską kurtyzany stają się w pełni oddanymi agentkami Domu Cesarskiego. Rywalizując z drugą największą siatką szpiegowską - Shosuro, Koi ponad chwilowy dostęp do łóżka i gabinetu swych ofiar przedkładają dogłębną infiltrację dworu i wtopienie się w jego tło. Nie są chwilowymi zabawkami wielmożów, ale wrastają w ich świat, doskonale spełniając swoje zadanie, nawet będąc zapomnianymi.

Dzięki latom nauk i starań, Koi nauczyły się unikalnej maya, Sztuki Miłości, którą być może jako jedyne opanowały też gejsze, sponsorowane przez Shosuro. Ponieważ kurtyzany zazwyczaj są adoptowane przez rodzinę, a nie rodzą się w niej, nie mając odpowiedniego przygotowania potrzebują dużo więcej czasu i doświadczenia, żeby przejść kolejne etapy nauki. Sama sztuka ma jak do tej pory dwa stopnie wtajemniczenia.

1. Dotyk Rozkoszy - używająca tej mocy jest w stanie za pomocą dotyku wywołać u swej ofiary niewysłowioną rozkosz, lub makabryczny ból. Najczęściej wykorzystywana jest ta pierwsza opcja, druga natomiast przydaje się w sytuacjach zagrożenia lub wobec wyjątkowo perwersyjnych jednostek.

2. Pasja - sztuka ta pozwala wywołać w ofierze na krótki czas wielką miłość lub skrajną nienawiść. Uczucie jest wszechogarniające i przez kilka chwil ofiara podporządkowuje mu wszystkie swoje czyny, myśli i słowa.


Ide Naketa

Dworzanin pani Otomo i narzeczony Chunyun. Poznał Chunyun, kiedy ta podjęła naukę w szkole dyplomacji. Od razu poczuł sympatię do dziewczyny, co wkrótce przerodziło się w miłość. Dlatego też starał się o jej względy. Dopiero po jakimś czasie dowiedział się o pochodzeniu panienki Todo i o jej majątku - samo uczucie było bezinteresowne. Naketa jest młodym mężczyzną, który jeszcze nigdy nie zaznał miłości kobiety, poza tą, którą otrzymał od Chunyun. Jego matka umarła dosyć wcześnie z powodu choroby płuc, a żadna inna partnerka jego ojca, czy piastunka nie mogła dać mu tyle ciepła, ile potrzebował. Stał się nieśmiały i zamknięty w sobie. Dopiero studia w szkole Ide otworzyły go na ludzi. Całą swoją niezwerbalizowaną potrzebę czułości przelał na pracowitość. Teraz zaś, kiedy czuł się najszczęśliwszym człowiekiem w cesarstwie, wydarzyło się nieszczęście. Po tym jak swatki zakończyły swoją pracę i małżeństwo było zaaranżowane, Chunyun wyjechała do domu. Po porwaniu, które nastąpiło podczas jej podróży, Naketa dostał rozpaczliwy list od pana Shoda. Wezwał pod broń swoich krewnych i ich oddziały i ruszył na pomoc przyszłemu teściowi. Zrozpaczony dotarł wraz ze wsparciem do Zamku Stu Ryb na dzień przed przybyciem Kisagarasu. Cesarska Swatka, podczas nocy spędzonej w obozowym namiocie na dyskusjach z Jednorożcami, wymyśliła sposób pokojowego rozwiązania sytuacji. Naketa został wcielony do jej świty, i jako dworzanin miał być wprowadzony na dwór pana Shoda. Pani Otomo nie tłumaczyła tego, co ma zamiar zrobić później, niemniej jednak wykluczyła rozwiązanie siłowe. Pouczyła młodego dyplomatę, że jako jej towarzysz nie musi się z niczego tłumaczyć przed nikim prócz niej samej. Do publicznej wiadomości może jedynie podać swoje imię i przynależność klanową, reszta nie powinna się liczyć. Naketa bezwarunkowo przystał na tę propozycję. Wie, jaką złą sławą cieszy się Kisagarasu, jednakże sytuacja wymaga największych poświęceń, nawet zaciągania długów wdzięczności u Otomo.

Akt I: Słońce wstaje dla zakochanych.

Wyzwanie: Jest ranek dnia pierwszego. Promienie słońca, przedzierające się przez poranny, świeży opar błyszczą na stu rybach zdobiących szczyty dumnych dachów zamku. Ze strażnic przy bramach wjazdowych odzywają się trąby, obwieszczające przyjazd ważnego gościa. Wrota, nieużywane przez bardzo długi czas stają otworem przed wjeżdżającym pochodem. Na główny dziedziniec, gdzie już czekają czujne staże, wbiegają domownicy, pospiesznie zakładając na siebie płaszcze. Wizyta jest niespodziewana, zwłaszcza o tak wczesnej porze, kiedy zamek jeszcze nie zaczął w pełni funkcjonować. Po ceremoniale powitania wszyscy gromadzą się w głównej sali reprezentacyjnej zamku, gdzie spożywają wspólne śniadanie. Jest to moment, kiedy gracze mają okazję, żeby się poznać.
Koncentracja: Podczas posiłku pani Otomo rozmawia z panem Shoda o ewentualnych możliwościach zakończenia konfliktu. Korzystając z okazji przedstawia swój projekt rozwiązania sytuacji. Panu Matsu bardzo podoba się ten pomysł i z radością się do niego przychyla. Po zakończeniu jedzenia prosi o uwagę i ogłasza, że oblężenie wkrótce się skończy. Przebywająca na dworze Chunyun jest jeszcze panną, zatem wszyscy kawalerowie (akurat są nimi męscy BG) są zobowiązani stanąć w konkury o jej rękę. Żeby małżeństwo nie było unieważnione z powodu postawienia zarzutu przymusu, Chunyun ma wolną rękę w wyborze partnera. W praktyce jest troszkę inaczej - choć teoretycznie w konkury mogą stanąć wszyscy, którzy zjawią się na dworze, jasnym jest, że Jednorożce nie zostaną wpuszczone do zamku. Dlatego właśnie Kisagarasu zabrała ze sobą Naketę.
Uderzenie: Jest to najważniejsze zadanie w tej przygodzie - małżeństwo z Chunyun każdemu da wymierne korzyści. Yuzo, Anru i Rinobi zdobędą wpływy w klanie Jednorożca, zwłaszcza Yuzo, który zaspokoi tym ambicje ojca. Z kolei Naketa ostatecznie zdobędzie rękę Chunyun. Choć okoliczności nie są romantyczne, zrobi wszystko, żeby uwolnić dziewczynę. Inną rzeczą jest to, że nie będąc związanym z klanem Lwa, nie dokona fuzji domów i nie zakończy konfliktu. Tutaj Kisagarasu zdecydowanie postanowiła, że wybór Chunyun jest ostateczny i niepodważalny. Jeżeli wybrany zostanie Yuzo, pan Shoda jest zobowiązany uszanować godność Cesarskiej Swatki i w ramach podziękowania za udzielenie pomocy ma zrezygnować na zawsze z pretensji do rodziny Todo.

Zmoknięty wróbel przysiadł na gałęzi.
Wyzwanie: Pan Shoda każe strażnikom przyprowadzić do sali Chunyun, żeby poinformować ją o powziętej decyzji i żeby przedstawić dziewczynę przyszłym konkurentom.
Koncentracja: Napięcie rośnie, kiedy odsuwa się papierowy ekran za którym staje... żywy obraz nędzy i rozpaczy. Wylęknione stworzenie z lękiem wodzi wzrokiem po zebranych, delikatnie zasłaniając rękawem brzydki siniak, szpecący policzek. Ubrana jest niezwykle, i jak na rokugańskie warunki - nieestetycznie. Zamiast klasycznego kimona ma spódnicę, kubraczek i maleńkie, czerwone buciki haftowane w kwiatuszki. Wyglądałaby nawet intrygująco, gdyby to wszystko nie było brudne, wilgotne i poszarpane. Gdzieniegdzie, na jej prześwitującym spod dziur ciele widać drobne, szpecące zadrapania. Oczywistym jest fakt, że do momentu, kiedy nie okazała się użyteczną, Chunyun była traktowana bardzo obcesowo.
Uderzenie: Pierwsze wrażenie, jakie Chunyun wywrze na bohaterach powinno być dość negatywne. Wygląda nieestetycznie, jej strupy i siniaki wzbudzają odrazę, a dziwny strój wywołuje tylko śmieszki na sali. Na tym etapie postaci trzech Lwów powinny podejść do zadania dość analitycznie - należy ocenić ile można zyskać, a ile stracić na małżeństwie. Oczywiście najlepiej będzie, jeżeli każdy dojdzie do wniosku, że zagryzając zęby można spokojnie wyjść na swoje.

Zmoknięty wróbel otrząsa pióra.
Wyzwanie: Podczas najbliższego posiłku Chunyun oznajmia, w jaki sposób będą przebiegały konkury i ogłosi pierwszą konkurencję.
Koncentracja: Kisagarasu nie jest w ciemię bita i wie, jakie wrażenie na zebranych wywarła dziewczyna. Obawia się, że zmniejsza ona drastycznie wartość "towaru". Dlatego też przed kolejnym wystąpieniem Chunyun dwoi się i troi, by ta wyglądała jak najwspanialej. Wszystkiemu towarzyszy Getsuko. Bez słowa sprzeciwu musi przemywać ranki Jednorożca śmierdzącymi, ziołowymi specyfikami, rozczesywać jej skołtunione włosy, a w końcu i pożyczyć swoje najlepsze stroje. Jest to dobry moment, by Koi poznała trochę kulisy działania dworu i by nawiązała kontakt z zakładniczką.
Uderzenie: Chunyun pojawia się przed oczami konkurentów zmieniona: jest ubrana w eleganckie, niebieskie kimono z namalowanymi na nim źdźbłami traw, na których przysiadły cykady. Na ciemnożółtym obi ręka artysty wyhaftowała pejzaż z Górą Siedmiu Gromów w tle. Niedawno - barbarzynka, teraz wygląda jak inkarnacja przecudnej Benten. Wszyscy są pod wrażeniem, a w serca mężczyzn wkrada się myśl, że ślub z nią nie musi być aż tak przykrym obowiązkiem.

MG ma zupełną swobodę w określaniu liczby i treści konkurencji. Powinny być one dość nietypowe i wymagające od graczy pogłówkowania i wrażliwości, a przede wszystkim będące wyrazem łagodnej i delikatnej natury Jednorożca. Dziewczyna rozpoznaje Naketę i zakłada już na początku, że to on wygra zawody. Upatruje jednak w całej sytuacji świetną okazję do rozrywki i poznania zwyczajów przedstawicieli innych klanów. Tłumaczy to jej pogodny nastrój i pozytywne usposobienie wobec wszystkich.
Wydarzenia opisane pod WKU można potraktować dość dowolnie i przekształcić je zgodnie z kierunkiem rozwoju fabuły czy własnych preferencji, zwłaszcza w ostatniej części, która jest raczej moją propozycją niż wskazówką do przeprowadzenia przygody.

Kwiaty wiosennej mandarynki,...

Wieczorną porą, tuż przed zachodem słońca, pani Kisagarasu oznajmia chęć odbycia przechadzki po zamkowych murach w towarzystwie części swojej świty. Lwy odradzają jej to w obawie przed jakąś zagubioną strzałą. Starucha jedynie rzuca ostrzegawcze spojrzenie, gaszące wszelki opór i zakłada na głowę czerwony lekki hełm. Rozkazuje Nakecie, by cały czas trzymał się blisko niej. Za każdym razem, gdy mija jakiś posterunek lub oddział strażników, rzuca kąśliwą uwagę na temat braku karności, lenistwa, czy niechlujnego noszenia uzbrojenia. Eskortujący ją bushi Matsu płonąc ze wstydu i nie mogąc zripostować jej uwag całą swoją agresję przelewają na towarzyszącego jej Naketę. Wiążą go rozmową na temat jego pochodzenia i związków z konfliktem. Sytuacja staje się co najmniej niezręczna i Naketa musi użyć całej swej błyskotliwości, żeby nie zdradzić swoich atutów. Kisagarasu, z początku zupełnie obojętna na rozpoczętą dyskusję, przerwie ją w kulminacyjnym momencie, gdy jej dworzanin będzie już zupełnie przyparty do muru. Kiedy słońce w połowie schowane jest za horyzontem, a niebo płonie żółcią i purpurą, pochód dociera do mało osłoniętego fragmentów muru. Widać przechadzające się pod nim patrole Jednorożców. Stara pani podchodzi do jego krawędzi i niebezpiecznie się przez nią przechyla, jakby chciała się lepiej rozejrzeć. Yojimbo i dworzanie, którzy się rzucili, żeby ją ustrzec przed spadnięciem widzą, jak grupa wojowników na dole gwałtownie się cofa na sam widok ściągniętej twarzy staruszki. W najmężniejszym sercu mieszka lęk.

...owoce letniej truskawki,...

Ikoma Rinobi zostaje wezwany do gabinetu pana Shoda, który zleca mu spisywanie historii konkurów dla potomnych. Pragnie czegoś patetycznego, pisanego najlepiej wierszem. Rinobi w ten sposób będzie miał utrudnione zadanie podczas starania się o rękę Chunyun, co zresztą wcale nie przeszkadza panu Matsu. Oprócz wypełniania zadań dziewczyny musi poświęcić trochę czasu pracy, której szczerze nienawidzi. Wie, że jeśli tekst będzie zbyt poetycki czy opisowy, zleceniodawcę go nie zrozumie i poeta będzie musiał jeszcze bardziej obniżyć poziom. Sama myśl o tym, co napisze, wywołuje u niego najwyższy wstręt. Smutne jest życie człowieka, którego opuściło natchnienie.

...liście jesiennego klonu,...

Pewnego razu, Getsuko napotyka Anru w jednej z tych bardzo rzadkich chwil, kiedy nie jest on oblegany przez tłum rozentuzjazmowanych dwórek. Właściwie to wpada na niego w dość wąskim korytarzu. W tym momencie po raz pierwszy ma okazję spojrzeć mu prosto twarz. Ku swojemu najwyższemu zaskoczeniu i przerażeniu w szlachetnych rysach młodzieńca widzi te, które należały do jej dawnego kochanka z klanu Żurawia. Z oczami pełnymi łez ucieka, by ukryć wstyd i wzruszenie. Odebrała już w życiu gorzką lekcję, która pozbawiła jej złudzeń co do tego, kim jest i ile znaczy dla kasty samurajów.

Tej nocy, wyrwana z najgłębszego snu, Getsuko czuje na twarzy czyjś cuchnący oddech. Otwiera oczy i ku swojemu przerażeniu w świetle księżyca widzi pomarszczoną twarz Otomo Kisagarasu, która pochyla się i całuje ją w usta. Dziewczyna zrywa się drżąca i zgorszona, a starucha w złości rzuca się na nią i szczypiąc ją boleśnie w szyję syczy "Obudź kogoś krzykiem, a jesteś skończona...". Po chwili pełna satysfakcji oprawczyni przestaje i idzie spać. Rany się goją, hańba boli zawsze.

...igły zimowej sosny...

Anru, na którego podczas narodzin bogini Benten spojrzała i uśmiechnęła się, jest obiektem adoracji ze strony wszystkich dwórek Kisagarasu. Kiedy fakt ten zostaje zauważony przez członkinie dworu Lwa, one, uznając smak dziewczyn ze stolicy za jak najbardziej światowy, przyłączają się do zalotów. Od tej chwili Anru nie może przejść korytarzem zamku, nie będąc w jakiś sposób zaczepionym przez rozentuzjazmowane szlachcianki, "przypadkiem" odsłaniające nadgarstki, czy patrzące zalotnie zza wachlarzy. Fakt ten nie jest dla niego przyjemny. Oprócz tego, że czuje się wciąż obserwowany i osaczony rozumie, że zainteresowanie tak licznej grupy pań zmniejsza jego atrakcyjność dla Chunyun. Przecież jak można wystąpić z deklamacją poezji, kiedy jest się pewnym, że pochwały i oklaski dwórek na pewno zagłuszą słowa uznania ze strony Chunyun. Stara się więc znaleźć taki prezent dla dziewczyny, który świadczyłby o jego zainteresowaniu nawet, gdyby bezpośrednio nie mógł go wykazać przez otaczający go wianuszek dziewcząt, którym z kurtuazji musi poświęcić trochę czasu. Postanawia więc złapać jakiegoś śpiewającego ptaszka, którego zamknie w bambusowej klatce i wręczy nadobnej Todo. Piękno ciała i piękno duszy powinny iść w parze.

...w blasku noworocznych lampionów.

Yuzo aż nazbyt dobrze wie, jak nieatrakcyjnym jest jego dwór dla Chunyun. Wprawdzie nosi bardzo dostojne nazwisko, jednak prawda jest taka, że gdyby jego ojciec lub któryś z dziadów wykazał odrobinę więcej zaangażowania i inicjatywy, bez problemu zyskałby nowe, zaszczytne miano i oficjalne prawo do noszenia własnego monu. A ponieważ tak się nie stało, status tej gałęzi rodu jest dużo niższy nawet od małego rodu Todo. Dlatego też Yuzo przez cały czas stara się pokazać swoją rodzinę od jak najlepszej strony i bez względu na osobiste zaangażowanie w konkury przez cały czas będzie dbał o jak najlepszy wizerunek domu w oczach Chunyun. Księżyc świeci tylko odbitym światłem.

Akt II: Wąż zakradł się do ogrodu.

Wyzwanie: Po kolejnej konkurencji, kiedy Chunyun kokieteryjnie ogłasza przewagę któregoś z uczestników, zdarza się wypadek. Nagle dziewczyna upada na podłogę i w bólu wypręża w łuk, a potem zwija się w kłębek. Dwórki Kisagarasu natychmiast otaczają ją zwartym, jedwabnym murem, stara pani podbiega najpierw do niej, a po chwili pospiesznie wyprasza wszystkich z sali. Ktoś zauważa szkarłatną plamę na brzegu rękawa, którym Chunyun zasłoniła usta.
Koncentracja: Dwór aż huczy od domysłów. Jakaś dziewczyna, która słyszała wiele plotek z Otosan Uchi mówi o "smoczym moście" - histerii, która dość często dotyka cesarskie Żurawie. Zdarza się, że chora osoba podczas ataku przygryza sobie język i broczy krwią z ust, co wbrew pozorom wróży pomyślność dworowi. Po chwili rozchodzi się wiadomość, że Chunyun zapadła na "modną" chorobę.
Uderzenie: Kisagarasu ma doświadczenie jako akuszerka, przyjęła na świat niejednego księcia krwi i uchroniła od wyklęcia przez rodzinę niejedną księżniczkę. Teraz też jest w stanie podać diagnozę. Kiedy Chunyun odzyskuje przytomność, stara pani odbywa z nią rozmowę, po której zostaje zwołane zebranie. Jednorożec przebiera się w czyste ubranie. Występuje przed zgromadzonymi blada i piękna, ubrana w granatowy jedwab z zielonymi wężami. Oznajmia wszystkim, że już jutro powie, kto jest jej wybrankiem.

Zapach wody morskiej,...

Do Ide Nakety przychodzi służąca i oznajmia mu, że panienka Chunyun chciałaby się z nim widzieć. Kiedy Naketa wchodzi do komnaty, zastaje ją w grobowym nastroju. Dziewczyna bez zbędnych wstępów informuje go, że jego konkurencja była zbyt silna. Głupie zauroczenie, jakiego doznała wcześniej mogło doprowadzić do splamienia honoru rodziny i utraty wielkiego prestiżu, jaki daje małżonek z wielkiego rodu Lwa. Żegna się z nim w kilku suchych słowach i przeprasza za wcześniejsze, niegodne zachowanie, kiedy dała mu nadzieję na małżeństwo, którą teraz jest zmuszona rozwiać. Obowiązek ponad uczucie.

...szum podgrzewanej sake,...

Za każdym razem, kiedy Rinobi spogląda na Chunyun, jego serce bije szybciej. Kiedy wieczorami siada do pisania, pędzel sam tańczy po papierze, a słowa płyną jak potok. Z czasem dokument traci swój charakter kroniki zamkowej, a zamienia się w prawdziwy poemat... Pierwsze strony, które były prowadzone jako dziennik wydarzeń, Rinobi niszczy, uznając je za niegodne tematu. Następnie z najgłębszych zakamarków swojej szafy wyjmuje stary, doskonałej jakości papier, który lepiej się będzie nadawał do dzieła. Szlachetne słowa płyną ze szlachetnego serca.

...widok spienionej herbaty,...

Przez cały czas Getsuko obserwuje wszystkie wydarzenia z dwóch punktów widzenia: jest bezpośrednią uczestniczką wydarzeń na dworze oraz ma ciągły dostęp do komnat sypialnych Kisagarasu i Chunyun. Z tą ostatnią wiele razy rozmawiała i darzy ją sympatią. Jednakże od czasu ataku choroby, między nimi pojawił się dziwny dystans. Wprawdzie Getsuko, jak i żadna z dwórek, nie była obecna przy rozmowie między chorą a Kisagarasu, ale w atmosferze wciąż unosi się coś gęstego. Ostatnio zauważyła, że Chunyun przychylniejszym wzrokiem patrzy na Anru. Boi się, że z tego może wyjść coś niedobrego, dlatego też podczas najbliższego spotkania z Chunyun sam na sam rozpoczyna delikatnie konwersację, na jaką mogą sobie pozwolić tylko rówieśnice, podczas której stara się nakreślić obraz Anru, jako osoby próżnej, atrakcyjnej tylko fizycznie, o chwiejnym charakterze i słabym poczuciu honoru. Zwróci zaś uwagę na skromność i oddanie Nakety, kontrastując je mimowolnie z zuchwalstwem i interesownością Yuzo. Przy najbliższej okazji prosi także samego Anru o zdystansowanie się wobec konkurów - dla jego własnego dobra. Warto pielęgnować stare sny.

...lepkość soku ze śliwek,...

Anru nie rozumie zachowania Getsuko i nie wie, jak zareagować. Najwyraźniej dziewczyna zauważyła jego wahanie, gdyż listownie poprosi go o spotkanie w Komnacie Sosen, która w letniej porze nie jest odwiedzana. Tam przywita go w najpyszniejszym stroju yujo, jaki młodzieniec kiedykolwiek widział. Ze swojej strony zrobi wszystko, co tylko będzie w jej mocy, aby go uwieść i uchronić przed wciąż niezrozumiałym, a tym bardziej przerażającym dla niej niebezpieczeństwem. Od Anru zależy, czy da się oczarować tajemnym urokom delikatnej Koi. Jest ona wcieleniem wszystkiego za czym tęsknił, przy jednoczesnej wątpliwej kondycji społecznej. Namiętność i rozsądek.

...smak zwycięstwa.

Cały dwór drży w oczekiwaniu na zakończenie konkurów i decyzję Chunyun. Każdy ma swój własny typ co do tego, który z konkurentów wygra. Plotki płynnie rozchodzą się wśród dworzan, dotyczą głównie rzekomych, tajnych spotkań dziewczyny i starających się o jej rękę, przychylnych spojrzeń, którymi miałaby obdarzać swoich faworytów, czy w końcu fantazji na temat jej zasłabnięcia, określanego jako "bardzo dziewczęce". W końcu oczekiwaniom staje się zadość. Wieczorem Chunyun ze śmiertelną powagą oznajmia, że jej wybrankiem i małżonkiem zostanie... dziedzic Zamku Stu Ryb, Matsu Yuzo.

Akt III: Złożony wachlarz.

Wyzwanie: Następnego dnia wieczorem ma się odbyć ceremonia zaślubin. Pan Matsu Shoda już wcześniej poczynił w tym kierunku pewne przygotowania, dzięki czemu wszystko przebiega sprawnie i bez potknięć.
Koncentracja: To ostatnie momenty, kiedy można porozmawiać Z Todo Chunyun, zanim zostanie panią Matsu. Getsuko jako jedyna ma okazję zastać narzeczoną Yuzo, kiedy ta jest sama. Dziewczyna jak dziecko obejmuje Koi i wyszlochuje olbrzymie łzy w jej pierś. Niestety, nie można się dowiedzieć, co się stało. Po tym spontanicznym i nieprzyzwoitym wybuchu Chunyun ociera oczy i do końca dnia będzie stateczna i poważna, jak przystało na pannę młodą. Znamiennym faktem, który zauważyli chyba wszyscy dworzanie jest to, że Kisagarasu po raz pierwszy chodzi nieskrępowanie uśmiechnięta. Niestety, nie jest to uśmiech, na który się odpowiada równie sympatycznym grymasem, a taki, który wywołuje ciarki u dołu pleców.
Uderzenie: Jeżeli nic nie stanęło na przeszkodzie, ceremonia rozpoczyna się wczesnym wieczorem. Żeby wszystko przebiegło zgodnie z obyczajem, na dworze pojawiają się emisariusze Jednorożca. Wśród nich zabrakło jednak rodziny panny młodej, co jest wyrazem milczącej dezaprobaty wobec jej wyboru. Śliczna Chunyun ubrana w czerwień ukrytą pod bielą wraz ze swym wybrankiem okrążają po trzykroć ceremonialny słup. On mówi: "Och, cóż piękna kobieta!", ona mu odrzeka "Och, cóż za piękny mężczyzna!". Po trzykroć się piją sake z trzech, kolejno coraz większych czarek. Od tej pory są małżeństwem.

Do dopełnienia ceremoniału brakuje jeszcze nocy poślubnej. Tuż przed nią, pan Shoda ucina sobie krótką męską rozmowę ze swoim synem. Bez skrępowania mówi o tym, jak atrakcyjną dziewczyną jest Chunyun, a zważywszy na wypitą tego dnia sake nie przebiera w słowach. Na koniec zachęca syna do tego, by ruszył zdobyć swój zamek, gdyż sam już mu przetarł szlak. Mówi to z bardzo lubieżnym uśmieszkiem na nieco pijanej twarzy, przez co Yuzo zastanawia się, czy to aby na pewno była aluzja do dawnego podbicia Zamku Stu Ryb przez jego ojca...

Usłyszcie mój ból.

Nadchodzi ta najważniejsza noc, kiedy dziewczyna zamienia się w kobietę. Yuzo czeka w małżeńskiej sypialni, oświetlonej dwoma niskimi lampionami. Denerwuje się, gdyż podejrzewa, że za którąś z papierowych ścian przebywają jego ojciec i cesarska swatka, pilnujący, żeby małżeństwo na pewno zostało skonsumowane. Speszenie ustępuje, gdy do pokoju wchodzi Chunyun, odziana jedynie w lekką jedwabną narzutkę, która zgrabnie zsuwa się z jej ramion, odsłaniając kark. Z dokładnie pobieloną twarzą i wąskimi, karminowymi wargami wygląda jak zwiewne bóstwo. Delikatnie zdejmuje okrycie ze swego męża, a potem obracając się do niego tyłem, także i z siebie. Na jej plecach Yuzo widzi pięknie wykaligrafowane tuszem słowa zaklęć, mających zapewnić małżeństwu szczęście i dostatek. W ciągu następnych minut, ciągnących się w nieskończoność, Chunyun otwiera przed kochankiem kolejne nieba. W pewnym momencie odwraca się do niego przodem i pochyla nad jego twarzą. W miejscu, gdzie przed chwilą znajdowała się płocha rusałka, teraz jest wcielenie bólu i złości o zaciętych, pomarszczonych ustach i oczach pełnych nienawiści. Mówi szeptem, bardzo szybko, jej głos jest urywany, a oddech płytki.- Twoja rodzina potraktowała mnie jak wór łajna. Byłam zamknięta w ciemności, wilgoci i zimnie, za towarzyszy miałam szczury. To one dały mi mój podarunek weselny dla ciebie. Twój ojciec zbezcześcił mnie wczorajszej nocy, więc pewnie to szczęście stanie się również jego udziałem. To z waszej winy moje ciało drąży gorączka, która już niedługo ukradnie mi także oddech. Pociesza mnie jednak myśl, że nie odejdę z tego świata sama. - kiedy Chunyun wypowiadała ostatnie słowa, z jej ust popłynęła strużka krwi. W tym momencie ciałem Yuzo wstrząsnął dreszcz najwyższej rozkoszy, a przez jego lędźwie przeszedł chłód śmierci.

Zgaście świece.

Od dnia ślubu Chunyun przestała ukrywać oznaki swojej choroby. Wkrótce stało się jasne, że jej małżonek, a także teść cierpią z tego samego powodu, co ona. Dlatego też przez pewien czas nikt nie opuszczał nie obleganego już zamku, aby można było wykluczyć epidemię. Dziewczyna snuła się wąskimi korytarzami niczym cień bez śladu uśmiechu na coraz bardziej przezroczystej twarzy. Oczy miała puste, coraz bardziej zmęczone. Słabła, męczona złym kaszlem. Na dzień przed jej śmiercią ktoś widział, jak wyjęła z klatki ptaszka, ofiarowanego jej podczas jednej z konkurencji. Powiedziała: "jesteś wolny", lecz zamiast go wypuścić z rąk, złamała mu kark. Przez kilka chwil wpatrywała się w stygnące ciałko bez słowa, jakby czekała na to, że wstanie, że w końcu odleci...

Wierność i samotność.

Kiedy Yuzo i Chunyun zostali sami podczas poślubnej nocy, za papierową ścianą ich komnaty w absolutnej ciszy siedziała Kisagarasu, kurczowo trzymająca za rękę Naketę. Kiedy mężczyzna usłyszał jadowite słowa swej ukochanej, musiał zatkać swoje usta ręką, żeby nie krzyczeć. Stara kobieta tylko patrzyła na niego, a jej twarz nie wyrażała żadnych uczuć. Dopiero później powiedziała mu:

- Teraz znasz smak wierności. Ona do końca będzie kochać ciebie i tylko ciebie. Ale przyjdzie jej zapłacić za tę miłość najwyższą cenę, jaką jest samotność. Mam nadzieję, że potrafisz godnie przyjąć ten dar.

Kiedy orszak Kisagarasu opuścił Zamek Stu Ryb, był w nim także Naketa. Nie miał po co wracać na swoje ziemie, nikt tam na niego nie czekał. Wiedział, że jego dusza jest wyjałowiona, że nie będzie potrafił pokochać już nikogo. Zrozumiał lekcję cesarskiej swatki i bał się goryczy, która go teraz przepełniała, jak ją kiedyś. Dlatego też podążył do stolicy, gdzie poddał się ceremonii kastracji. Został eunuchem na usługach Kisagarasu, dzięki czemu szybko zyskał zaufanie rodu Otomo. Wkrótce do jego głównych zadań zaliczono opiekę nad pannami Koi. Będąc odpowiedzialnym za stołeczny Dom Trzech Karpi, wyszukiwał dziewczyny, które warte były inwestowania przez dom. Kiedy jednak te zachłystywały się komfortem, jaki je nagle otaczał, Naketa szybko sprowadzał je z powrotem na ziemię. Wiedział, że to będzie boleć, ale zaoszczędzi im cierpienia w przyszłości. Tak nakazywała mu lojalność wobec nich, której nauczył się już dawno temu.

Świt malowany czerwienią.

Poemat był prawie skończony. Napisany najdostojniejszymi słowami, najbardziej eleganckimi znakami, na najdroższym papierze. Pozostało tylko zakończenie. Rinobi wiedział, że będzie to poemat doskonały. Dlatego też ostatnie słowa musiały być naniesione w najgodniejszy sposób. Kiedy słońce podniosło oblicze znad widnokręgu, wziął leżący obok niego nóż i otworzył nim żyłę na lewej ręce. Krew czerwona jak jej piękne usta wypełniła po brzegi kamienną miseczkę. Kiedy stawiał ostatnie słowa dzieła, czuł jak jego puls zwalnia i cichnie. Odłożył z godnością pędzel i zwinął zapisany zwój, uważając, by nie splamić go czerwienią. Gasł. Znalazł swoją miłość. Odnalazł natchnienie. Odnalazł też siebie. Nie było czego żałować.

Jedno spojrzenie, jeden rzut oka wystarczał, by potwierdzić to, co dla wszystkich i tak było już oczywiste. Rinobi stworzył dzieło absolutne. Doskonałe. Świat nie powinien czegoś takiego widzieć. Świat nigdy nie będzie na to gotowy. Starannie zamknięty zwój z honorem położono na stosie pogrzebowym. Spłonął wraz ze swym autorem, tak jak być powinno.

Ból i ciemności.

Wydarzenia ostatniego miesiąca załamały Getsuko. Czara goryczy, z której codziennie musiała pić przelała się. Pewnej nocy, kiedy w jej komnacie nie było nikogo, odwiązała ze swoich szat jeden ze sznurków, przywiązała go do belki stropowej i na nim skończyła żywot. Jeszcze przed oczami miała twarz mężczyzny, który ją odrzucił, a którego mogła pokochać. Chyba że stało się inaczej...

Na wiosnę wschodzi trawa.

Po tragedii w Zamku Stu Ryb Anru czuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek. Pustka w sercu dawała o sobie znać tym mocniej, im lepiej przypominał sobie chwile, jakie spędził w objęciach pięknej yujo. Kilka miesięcy później, kiedy stał się cieniem siebie samego, strażnicy ogłosili przybycie kogoś ze stolicy. To była ona, piękna Getsuko, którą tak często wspominał, lecz jakby zmieniona. Powiedziała, że dokonała ceremonii i zerwała z dawnym życiem. Porzuciła swoje nazwisko, zmieniła imię. Od teraz nazywa się Senko, które to miano pochodzi od życia, rozwijającego się pod jej sercem.

Odnalezione słowa.

Początkowo Yuzo był załamany. Tyle zła spadło na niego w ciągu tak krótkiego czasu. Zawiódł go ojciec, zawiodła go też jego żona. Na początku bał się tego, co go czeka. Dopiero śmierć Chunyun zmieniła jego spojrzenie na świat. Kiedy iskra życia zgasła w jej oczach, spojrzał za okno, gdzie po niebie latały motyle. Wtedy to po raz pierwszy od kilku dni uśmiechnął się. Przez kilka ostatnich dni życia nauczył się czerpać z życia tyle radości, ile tylko można było odczuwać. Stał się pogodny, rozmowny, chętnie mówił, ale i słuchał innych. Przełamał także stary zwyczaj klanu Lwa i otworzył zawsze zapieczętowany w rodzinnej świątyni zwój "Drogi" Shinsei. Powiadają, że kiedy rano znaleziono jego zimne ciało, miał oczy otwarte, a jego jasne oblicze zdobił przepiękny uśmiech.

Epilog.

Matsu Shoda przeżył swojego syna. Nie dano mu dużo więcej czasu, jednak dość, by mógł się przyjrzeć, jak jego ród wygasa, jak kruszeje wszystko, na co pracował przez całe swoje życie. Kiedy czuł, że umiera, przy jego posłaniu uklęknęła Soshi Ai i patrzyła na niego smutnym wzrokiem. Shoda ujął ją za rękę i zapytał: "Czy teraz mi wybaczysz?".

Tak kończy się moja opowieść.

W noc bez księżyca
Nad nieszczęściem kochanków
Sto ryb płakało.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Komentarze


beneq
    Kilka słów...
Ocena:
0
Brawo!

Naprawde podoba mi się. Nie żałuje czasu, który poświęciłem na przeczytanie tej kobyły. Przygoda wydaje się całkiem grywalna jednak nie sposób jednoznacznie określić tego elementu póki nie sprawdzi się on w praktyce. Oczywiście nie omieszkam sprawdzić :).

Stylistyka tekstu- nie mam zarzutów. Prolog bardzo mi się podobał. Szczególnie haiku kończące opowieść!

Jezcze raz BRAWO! :D

22-11-2006 15:58

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.