» Blog » Mów jak korporacyjny kapitan:
03-04-2012 23:25

Mów jak korporacyjny kapitan:

W działach: Savage Worlds, Nemezis, RPG | Odsłony: 28

Tekst ten powstał jako ramka do fanowskiego dodatku do Nemezis, który pisze sobie w zaciszu domowym. W trakcie pisania rozrósł mi się nieco nadmiernie. Co więcej, do ogólnej koncepcji pasuje mi jak pięść do nosa. Niestety wydaje się, że ramka ta nie do końca pasowałaby też do ogólnego klimatu Nemezis. Tak więc z ostatecznej wersji prawdopodobnie go usunę. Jako, że jest dość długi postanowiłem umieścić go na blogasku, żeby się nie marnował. Może komuś przyda się jako inspiracja / materiał do autorki.


Kosmos jest rozległym miejscem, pełnym różnego rodzaju ciał niebieskim. Mimo, że większość ludzi koncentruje się na planetach terraformowanych tak, by były w stanie podtrzymać ziemskie życie warunki takie nie należą do dominujących. Infinity prowadzi swoje interesy na większości z nich. Poniżej znajduje się krótki leksykon najczęściej spotykanych w galaktyce obiektów i zjawisk:


Burza magnetyczna:

Nagły wzrost promieniowania elektromagnetycznego spowodowana zmianami zachodzącymi w aktywności lokalnej gwiazdy. Burze pojawiają się co jakiś czas, ich częstotliwość i siła zależą od wielkości gwiazdy, zwykle też nieodczuwalne na planetach posiadających atmosferę.

Znaczenie gospodarcze: Niektóre, ekstremalnie silne burze są wstanie przebić się przez atmosferę i zniszczyć sieć przesyłową oraz urządzenia elektryczne znajdujące się na powierzchni globu paraliżując całe kontynenty oraz stwarzając zagrożenie dla zdrowia ludzi poddanych cyborgizacjom. Generalnie burze magnetyczne zdarzają się w każdym układzie, ale te zagrażające planetom rzadkością, zwykle mają miejsce raz na kilkaset lat, choć istnieją systemy, gdzie zdarzają się co kilka tygodni lub nawet pogrążone w sztormach permanentnych. Tworzenie zaawansowanej infrastruktury na tego typu planetach, czy choćby budowa działającej sieci elektrycznej jest bardzo utrudniona. Większość często nawiedzanych przez nie planet utrzymuje więc z konieczności bardzo niski poziom cywilizacyjny.

W przestrzeni kosmicznej burze stanowią zjawisko bardzo pospolite. Mimo, że większość statków jest przed nimi zabezpieczona zakłócają działanie sensorów oraz komunikacji czyniąc pozostające w przestrzeni jednostki niemymi i ślepymi.


Gazowy olbrzym:

To typ planety nie posiadającej stałej powierzchni. Składa się w bogatego w złoża skalistego jądra oraz atmosfery ukształtowanej z gazów. Pod wpływem dużej masy własnej gazy w niższych partiach atmosfery przyjmują postać płynną lub nawet stałą. W atmosferze występują prądy powietrzne i wiatry, częstokroć przyjmując postać trwających eonami burz rozciągających się na obszarach kilkukrotnie większych od całościowej powierzchni Ziemi.

Znaczenie gospodarcze: jądro planety gazowej jest zwykle porównywalne masą z superziemia, w całości składa się też z pierwiastków o wyjątkowym znaczeniu dla gospodarki. Niestety z racji na panujące na tego typu światach warunki jego eksploatacja jest kosztowna i trudna. Ciężar atmosfery jest tak duży, że zdolny jest zgnieść na miazgę nawet kosmiczny pancernik. Samo jądro zwykle otoczone jest grubą na setki kilometrów warstwą metalicznego wodoru. Mimo to przy zastosowaniu wyrafinowanych i kosztownych urządzeń możliwa jest eksploatacja złóż, jak ma to miejsce na przykład na Dis. Korzyści z niej potęguje jeszcze fakt, że gazowe olbrzymy zwykle posiadają liczne satelity, często osiągające rozmiar planet, a nawet klasyfikowane jako superziemie.

Z uwagi na warunki naturalne terrformowanie gazowego olbrzyma nie jest możliwe. Jednak z uwagi na specyfikę znajdujące się na powierzchni tego typu planet ośrodki górnicze okazały się dość odporne na ataki Hordy.


Granica lodu:

Odległość od gwiazdy, po przekroczeniu której docierające do obiektów promieniowanie jest na tyle słabe, że pod wpływem naturalnego ochłodzenia substancje występujące na Ziemi pod postacią gazów (np. woda, azot, wodór, tlen) zaczynają samorzutnie zamarzać.

Znaczenie gospodarcze: po przekroczeniu granicy lodu systemy podtrzymywania życia statków automatycznie zaczynają wydajniej pracować. Jego awaria w trakcie dłuższego rejsu doprowadzić może do zamarznięcia załogi, a następnie zmiany atmosfery statku w azotowy szron. Proces jest długi, jednak panująca na pokładzie temperatura spada poniżej zera już po kilku dniach. Terraformowanie planet znajdujących się za Granicą Lodu jest niemożliwe. Nadal jednak prowadzona jest kolonizacja, ludność skupia się jednak głównie w górniczo-przemysłowych habitatach oraz w ośrodkach stoczniowych zwykle zależnych od dostaw żywności z zewnątrz.

 

Granica ognia:

Dystans od gwiazdy, poniżej którego promieniowanie staje się na tyle silne, że ziemskie metale samorzutnie ulegają stopieniu lub wręcz parują.

Znaczenie gospodarcze: zasadniczo pozbawiony specjalnego systemu podtrzymywania życia statek jest w stanie przetrwać zaledwie kilka godzin po przekroczeniu Granicy Ognia. W prawdzie celem stopienia powłoki wykonanej z żelaza jednostka musiałaby przebywać blisko gwiazdy przynajmniej przez kilka lat, jednak już po kilku godzinach statek nagrzewa się na tyle, by pozbawić życia załogę.

Stworzenie jednostek zdolnych przetrwać poza Granicą Ognia jest kosztowne, lecz możliwe. Stacje kosmiczne i statki-matki tego rodzaju czasem wykorzystywane w charakterze fortec gwiezdnych, baz wypadowych oraz jako kryjówki dla różnego rodzaju, nielegalnej działalności.

Warunki panujące poza Granicą Ogniową wystarczająco ekstremalne, by Horda napotkała poważne trudności w operowaniu w nich. Jednocześnie wystarczają, by powstrzymać proces terraformacji czy kolonizacji na dużą skalę. Tworzenie habitatów, nawet o rozmiarach dużych miast nadal jest możliwe, choć rzadko znajduje ekonomiczne uzasadnienie.


Kometa:

Utworzony z lodu i zestalonych gazów obiekt krążący wokół gwiazdy co jakiś czas pojawiające się w jej bliskim sąsiedztwie. W wyniku jej ogrzewania w trakcie zbliżenia tworzy warkocz gazów.

Znaczenie gospodarcze: Komety jako takie posiadają niewielką wartość. Mimo, że z powierzchni planet obserwowane tylko nieliczne pojedynczą gwiazdę otacza ich zwykle kilka tysięcy, tak więc obiekty tego typu pojawiają się w okolicach słońca co najmniej kilka razy do roku. Większość z nich nie jest jednak dostrzegalna gołym okiem. Z tego też powodu statki kosmiczne chcące niezauważenie podejść do centrum układu często kryją się w ich warkoczach.


Księżyc:

Każdy, naturalny obiekt okrążający planetoidę, planetę lub planetę karłowatą po orbicie. Księżyce zwykle ciałami skalistymi lub lodowymi, mają też różną wielkość: od porównywalnych do planetoid po rozmiar zbliżony do superziemi. Największy, znany księżyc okrążający ognistego superolbrzyma nazwanego Molochem samemu stanowi gazowego giganta i posiada trzynaście własnych satelitów w tym dwa obiekty klasy superziemii.

Jeśli księżyc jest obiektem porównywalnym wielkością do głównego ciała układu mówi się oobiekcie podwójnym.

Znaczenie gospodarcze: podobne do innych obiektów zbliżonej wielkości. Księżyce gazowych gigantów położonych blisko słońc często posiadają warunki wystarczające, by dało się je terraformować. Z uwagi jednak że obieg ciała niebieskiego tego typu wokół jego planety waha się między 10 a 300 godzinami, podczas których przez znaczny czas pozostaje w cieniu większego ciała klimat na jego powierzchni jest zwykle bardzo ostry, a cykl dobowy odbiega znacząco od ziemskiej normy. Życie w tego typu warunkach jest często uciążliwe dla ludzi o ziemskim fenotypie.


Lodowy olbrzym:

Poprawnie: gazowy gigant podtypu neptunowego. Planeta gazowa położona poza Granicą Lodu. Panująca nań niska temperatura spowodowała zamarznięcie atmosfery i stworzonej z płynnych gazów powłoki w wyniku czego przybrały one postać śniegu. Ciała takie mają zbliżoną masę do gazowych gigantów lecz znacznie mniejszy rozmiar. Większa część ich powierzchni składa się z zmarzniętego wodoru i innych gazów.

Znaczenie gospodarcze: jak gazowych olbrzymów. Zasadniczo panujące na ich powierzchni warunki łatwiejsze do kontroli, niż te na planetach gazowych. Eksploatacja złóż z jądra nadal jest bardzo trudna. Materia tworząca skorupę planety w warunkach ziemskich ma postać gazu i w kontakcie z obiektem o temperaturze ludzkiego ciała rozpręża się gwałtownie. Nawet niewielkie ilości lodu azotowego pod dotykiem człowieka lub rozgrzanego skafandra kosmicznego eksplodują z mocą granatów. Podobne efekty przynosi ostrzał powierzchni przy użyciu większości typów broni. Działające pod powierzchnią siły geotermalne lub ogrzanie jej przez promienie słoneczne prowadzi często do powstania zjawisk kryogejzerów powodujących wyrzucenie płynnego gazu na wysokość nawet kilkuset kilometrów, co może stanowić zagrożenie dla statków kosmicznych. Krogejzery mogą być też powodowane sztucznie przez siły Obrony Planetarnej ogrzewające powierzchnię planety za pomocą ładunków zapalających (np. mieszanki zestalonego wodoru z tlenem) lub ciężkiej broni laserowej.

Z racji na panujące na planetach tego typu warunki działania zaczepne wobec zamieszkującej je ludności bardzo trudne. Ulokowane zwykle głęboko pod powłoką lodową osiedla w stanie relatywnie łatwo się bronić nawet przed atakiem Hordy.

 

Meteoryt:

Przemierzający kosmos, naturalny obiekt skalny, metaliczny lub lodowy o masie do jednej tony i średnicy do jednego metra.

Znaczenie gospodarcze: Zderzenie z meteorytem w przestrzeni kosmicznej spowodować może znaczące szkody. Ciała tego rodzaju przyciągane przez pola magnetyczne planet bombardując je codziennie w dużych ilościach. Na światach nie posiadających gęstej atmosfery lub wręcz jej pozbawionych docierają one do powierzchni stwarzając zagrożenie zarówno dla ludzi jak i infrastruktury, dlatego zaleca się lokowanie jej pod ziemią.

Zwrócić należy uwagę na fakt, że pojawienie się rojów meteorytów na niebie jest zjawiskiem powszechnym i ma naturę cykliczną. Obrona Planetarna nie monitoruje więc ich, co umożliwia ukrycie się niewielkiego statku w takiej chmurze i lądowanie na powierzchni planety pod jej osłoną. Manewr taki jest niebezpieczny i wymaga dużej koordynacji, a brak ostrożności może zakończyć się śmiertelną w skutkach katastrofą. Mimo to wykorzystywany jest często przez przemytników i żołnierzy sił specjalnych celem niezauważonego zbliżenia się do powierzchni globu.

 

Mgławica neutronowa:

Obłok kosmicznego gazu i pyłu powstały w wyniku eksplozji supernowej. Obiekty tego typu w galaktyce bardzo rzadkie, a ich życie jest bardzo (w skali gwiezdnej) krótkie i nie przekracza kilku milionów lat. Mgławica tego typu rozszerza się stale ulegając stopniowemu rozproszeniu. Jej znaczna część ulega też zapadnięciu ku jądrze mgławicy, które zwykle tworzy albo czarna dziura albo inny obiekt o wielkiej sile grawitacyjnej w rodzaju gwiazdy neutronowej.

Znaczenie ekonomiczne: wybuch supernowej oznacza wyrzucenie w przestrzeń utworzonych w jej jądrze pierwiastków chemicznych. Z tego też powodu mgławice neutronowe, mimo że ekstremalnie rzadkie też ekstremalnie bogate w złoża mineralne przyciągając korporacje, gildie górnicze orazposzukiwaczy złota. Duża ilość pyłu kosmicznego powoduje, że przeczesywanie terenu jest trudne, same mgławice rozprzestrzeniają się natomiast na gigantycznym obszarze. Z łatwością mogą się więc w nich ukrywać piraci atakujący placówki górnicze i transporty.

Mgławice neutronowe obiektem ekstremalnie rzadkim. Statystycznie w Drodze Mlecznej jedna przypada na miliard gwiazd.

 

Nowa klasyczna:

Specyficzny układ gwiazd złożony z tzw. Gwiazdy Ciągu Głównego i Białego Karła czyli bliskiej wypalenia gwiazdy. Połączenie to sprawia, że siłą przyciągania karła pochłania materię gwiazdy ciągu głównego. Gdy tej zbierze się wystarczająco dużo na karle dochodzi do reakcji jądrowej w wyniku której eksploduje i zaczyna on intensywnie świecić. Po upływie określonego czasu nowa materia wypala się i karzeł ponownie gaśnie do momentu ponownego zebrania odpowiedniej masy. Zjawisko trwa od 20 do 80 dni. Eksplozje nowych powtarzają się cyklicznie w tempie od kilkuset do kilku lat.

Znaczenie ekonomiczne: wybuchy klasycznych nowych doprowadzają do wyrzucenia w kosmos wielkich ilości pierwiastków powstałych w jądrze białego karła. Powoduje to, że jego otoczenie jest bardzo atrakcyjne pod względem górniczym, podobnie jak pozostałości po supernowych. Jednocześnie duże zapylenie tego typu gwiazd powoduje, że loty w tego typu przestrzeni niebezpieczne, a chmury gazu i kosmicznego pyłu mogą stanowić schronienie dla piratów i innych zagrożeń. Cykliczna natura eksplozji karła sprawia, że należy pogodzić się z zagrożeniem zniszczenia habitatów pojawiającym się co jakiś czas. Większość Nowych eksploatowana jest więc przez lokalne plemiona o charakterze koczowniczym, całe życie spędzających na gotowych do ucieczki statkach pokoleniowych. Ludy te znane jako kupcy, jednak zmuszone do migracji przez zagrożenie eksplozją często okresowo zmieniają się w kosmicznych piratów i grabieżców łupiących sąsiednie układy. Znane też z zazdrości z jaką chronią swoich terytoriów przed przybyszami z zewnątrz, w szczególności przed korporacjami.

 

Obiekt lodowy:

Planeta lub księżyc istniejący za Granicą Lodu. Składa się najczęściej ze stosunkowo niedużego jądra skalnego oraz pokrywy lodowej, najczęściej powstałej z wody. Pod zewnętrzną, grubą na kilka kilometrów skorupą promieniowanie cieplne z jądra oraz siły pływowe powodują, że woda przyjmuje płynna postać. Jej temperatura jest na tyle wysoka, by podtrzymać (ograniczone) życie organiczne.

Znaczenie ekonomiczne: Poniżej warstwy płynnej wody zwykle znajdują się duże zasoby naturalne, których eksploatacja jest stosunkowo łatwa. Obiekty tego typu stanowią więc dobrą podstawę dla kolonii górniczych. Zwykle budowane one pod warstwą lodową, gdzie temperatura jest stosunkowo wysoka, a przetrwanie łatwe.

 

Obłok molekularny:

Nazywany też mgławicą to chmura międzygwiezdnego gazu. Jeśli obłok jest wystarczająco duży zapada się w siebie zapalając się i tworząc nową gwiazdę. Im obłok większy, tym zjawisko jest szybsze: zajmuje od kilkuset tysięcy do kilku milionów lat. Mniejsze, lżejsze obłoki nie w stanie przekształcić się w gwiazdy.

Znaczenie gospodarcze: Obłoki molekularne składają się głównie z wodoru i jako takie nie posiadają żadnego znaczenia gospodarczego. Jednocześnie chmury gazu znacząco ograniczają widoczność oraz skuteczność sensorów statków co w połączeniu z ogromnym rozmiarem mgławic powoduje, że często służą za schronienie przemytnikom, statkom pirackim oraz obsługującym je, nielegalnym stacjom kosmicznym.

 

Ognisty olbrzym:

Krewniak giganta gazowego znajdujący się bardzo blisko słońca. Większość z nich znajduje się na mniejszej odległości od gwiazdy, niż Merkury. Niewielki dystans sprawia, że atmosfera planety rozpala się do wielkiej temperatury.

Znaczenie gospodarcze: Większość tego typu planet, mimo obfitości zasobów zarówno na ich powierzchni jak i na powierzchni ich księżyców posiada bardzo małe znaczenie gospodarcze. Z racji na ekstremalne warunki eksploatacja złóż jest bardzo trudna i kosztowna, podobnie jak wymiana handlowa z ich ewentualnymi mieszkańcami. Jednakże niektóre z nich zostały skolonizowane. Większość istniejących na nich habitató to schronienia mające (jakoby) być odporne na ataki Hordy. Faktycznie jak do tej pory żadna planeta tego typu nie została zdobyta inaczej niż na skutek zdrady lub osobistej interwencji jednego z Mrocznych Bóstw.


Planeta karłowata:

Duża planetoida o kulistym kształcie, zbyt mała jednak, by mogła zostać uznana za pełnoprawną planetę. Posiada zwykle powierzchnię skalistą lub lodową oraz przyciąganie rzędu kilku procent ziemskiego. Powierzchnia jest wystarczająca by zmieścić państwo wielkości USA lub Rosji. Planety karłowate w kosmosie powszechne. W samym Układzie Słonecznym mogło istnieć ich nawet 50.

Znaczenie gospodarcze: Z racji swojej wielkości planty karłowate dysponują znacznie większymi zasobami kopalnymi niż planetoidy. Niewielkie przyciąganie sprawia natomiast, że obiekty tego typu posiadają małą prędkość ucieczki. Dzięki temu duże statki kosmiczne mogą z łatwością opuszczać ich orbitę. Wraz z własnymi zasobami mineralnymi czyni to z nich idealne miejsce do lokowania przemysłu stoczniowego.

 

Planeta oceaniczna:

Krewniak Obiektu Lodowego położony w Strefie Zamieszkiwalnej. Wysoka temperatura doprowadziła do stopienia się lodu na całym globie poza obszarami podbiegunowymi. Jako, że woda stanowi większą część masy planety doprowadza to do powstania oceanów pokrywających całą powierzchnię.

Warunki panujące na tego typu globach należą do dość ekstremalnych. Brak lądów, siły pływowe i bezwładności powodują powstanie bardzo silnych burz na powierzchni. Typowym zjawiskiem gigantyczne tsunami osiągające wielkość wieżowców, zdolne kilkukrotnie okrążyć planetę, nim ulegną rozproszeniu. Mimo to ciała niebieskie tego typu dość często zamieszkane przez ludzi.

Znaczenie gospodarcze: Mimo, że planety tego typu składają się w większości z wody nie jest to jedyny występujący na nich związek chemiczny. Przeciwnie: okolice skalistego jądra obfitują w substancje o znaczeniu gospodarczym. Ich eksploatacja jest stosunkowo łatwa, wymaga jedynie wykorzystania głębinowych łodzi podwodnych. Budowa habitatów, czy to w okolicy czapy lodowej, czy to pod postacią pływających lub podwodnych miast również jest relatywnie łatwa. Niestety większość tego typu światów nie nadaje się do zamieszkania dla ludzi typu ziemskiego. Wymieszanie się wody z substancjami ciężkimi z okolic jądra doprowadza bowiem często do powstania takich zjawisk, jak pokrywające całą planetę oceany kwasu siarkowego albo związków trujących. Mimo to niemal każdy świat tego typu posiada naturalną atmosferę bogatą w tlen, a wiele z nich jest w stanie zapewnić zamieszkanie zmodyfikowanym genetycznie ludziom.

Terraformowanie tych planet, których wody nie trujące dla życia w ziemskiej postaci zazwyczaj jest bardzo proste i sprowadza się do wpuszczenia do nich planktonu, a następnie introdukowania coraz bardziej skomplikowanych form życia. Z tego powodu były one pierwszymi, terraformowanymi światami. Także i dziś koszt ich przystosowania do wygodnego zamieszkania jest jedynie ułamkiem sum niezbędnych do przystosowania do życia planety skalistej. Większość tego typu światów stanowi importerów żywności, głównie ryb pochodzących z ogólnoplanetarnych farm morskich.


Planeta skalista:

Planeta posiadająca metaliczne jądro oraz skalną lub skalno-lodową powłokę. W przeszłości ciała niebieskie tego typu nazywane byłytypem ziemskimjednak z czasem utarło się, że w ten sposób określa się jedynie te z nich, które posiadają życie na poziomie zbliżonym do kolebki ludzkości. Planetami skalistymi nazywa się natomiast obiekty „martwe”. Zasadniczo istnieją dwa typy planet tego rodzaju. Pierwszy przypomina swoją budową Ziemię, Marsa lub Wenus i powstaje w okolicach gwiazd bogatych w tlen. Ich powierzchnia ukształtowana jest z krzemu i spotyka się na nich duże ilości wody. Drugi typ planet powstał w okolicach gwiazd bogatych w węgiel. Powierzchnia składa się w znacznej mierze z grafitu, który na stosunkowo niewielkiej głębokości przechodzi w skałę diamentową.

Znaczenie gospodarcze: w odróżnieniu od większości innych ciał niebieskich na planetach skalistych (poza typem merkuriańskim i wenusiańskim) panują warunki dość przyjazne życiu. W efekcie możliwa jest ich terraformacja, a budowa habitatów nie pociąga za sobą dużego kosztu. Planety tego typu mają duże zasoby naturalne, które jednak ulokowane blisko jądra. Jednakże aktywność tektoniczna sprawia często, że przedostają się one blisko powierzchni, dzięki czemu ich eksploatacja nie jest trudna. W większości przypadków światy takie, o ile tylko znajdują się w strefie zamieszkiwalnej poddawane procesowi terraformacji służąc za domy dla milionów ludzi.

Szacuje się, że obecnie 80% ludzkości zamieszkuje planety skaliste.

 

Planeta samotna:

Planeta (głównie ciało skaliste, lodowe lub lodowy olbrzym) nie krążąca wokół żadnej gwiazdy.

Znaczenie gospodarcze: Podobnie jak ich krewniacy posiadający swoje słońca planety samotne mogą być eksploatowane górniczo. Jednakże ich oddalenie od zamieszkanych układów sprawia często, że zarówno transport urobku jak i siły roboczej (poza wyjątkami) nie mają uzasadnienia ekonomicznego. Położone w różnych częściach przestrzeni stanowią jednak dogodne miejsca do założenia baz zaopatrzeniowych, przeładunkowych i innego rodzajukosmicznych stacji benzynowych. Bliskość do wielu układów sprawia, że często stanowią punkty strategiczne, na których swe bazy umieszczają floty wojenne lub duże grupy pirackie.

Planety tego typu trudne do obserwacji nawet za pomocą współczesnych środków w efekcie wiele z nich jest nieoznaczonych na mapach lub znane tylko nielicznym pionierom i kartografom. Stanowią one doskonałą kryjówkę dla wszelkiej, nielegalnej działalności.

Co ciekawe niektóre, zbudowane na nich kolonie zostały przeoczone nawet przez Wija Pustki i Hordę. Prawdopodobnie nawet w sektorach całkowicie opanowanych przez Mrocznych Bogów wciąż znajdują się niewielkie enklawy uchodźców ulokowane właśnie na tego typu ciałach niebieskich.

Jeśli jest to prawdą zapewne one bardzo trudne do znalezienia. Ze względów bezpieczeństwa ulokowane one zapewne pod ziemią, nie utrzymują ze sobą kontaktu i nie używają żadnych, możliwych do namierzenia za pomocą środków rozpoznania elektronicznego metod komunikacji.


Planetoida:

Niewielkiej wielkości obiekt unoszący się w przestrzeni, posiadający stałą powierzchnię skalną lub lodową. Zwykle posiada nieregularny kształt. Planetoidy zjawiskiem powszechnym. W samym Układzie Słonecznym istniało ich niemal 600 tysięcy. Ich powierzchnia zwykle wystarczy by zmieścić obiekt wielkości od miasta do państwa średniej wielkości. Niektóre, większe planetoidy mogą posiadać też własne księżyce.

Znaczenie gospodarcze: planetoidy niekiedy posiadają złoża w ilości wystarczającej do eksploatacji. Na wielu z nich ulokowano więc kopalnie. Nie wszystkie z nich czynne, wiele z nich opuszczono gdy wydobycie przestało być opłacalne. Stanowią też dobre miejsce do ulokowania baz surowcowych, paliwowych, nadajnikowych i obserwacyjnych oraz tajnych placówek naukowych. Z tego powodu często wykorzystywane przez siły zbrojne, ekstremistów i piratów. Większość dryfujących w kosmosie planetoid jednak nie została nigdy zbadana lub zasiedlona.

 

Protoplaneta i dysk protoplanetarny:

Dysk protoplanetarny to chmura gazu otaczająca młodą gwiazdę, z którego to gazu wkrótce utworzyć mają się planety. Protoplaneta to natomiast obłok tego gazu krążący po orbicie wokół nieco starszej gwiazdy stanowiący planetę w formie przed-niemowlęcej.

Znaczenie gospodarcze: Dysk protoplanetarny oraz same porotoplanety składają się z pierwiastków, które z czasem wejdą w skład ciał niebieskich. W trakcie normalnej ewolucji planety najcięższe z nich zapadną się ku jądru danego ciała niebieskiego, co sprawi, że ich eksploatacja stanie się bardzo trudna. W wymienionych obiektach cały czas unoszą się w stanie wolnym, dzięki czemu ich eksploatacja jest łatwa i niemal nie wymaga specjalistycznego sprzętu. Z tego też powodu obiekty tego typu stanowią często obiekt zainteresowania firm górniczych orazposzukiwaczy złota.

Duża ilość pyłu międzygwiezdnego i okruchów skalnych w tego typu obiektach sprawia, że nawigacja w nich jest trudna, a sensory nie działają prawidłowo. Często więc używane jako kryjówki dla wszelkiego rodzaju nielegalnej działalności. Bliskość intratnej działalności wydobywczej sprawia, że szczególnie często przyciągają piratów.

 

Satelita (sztuczny):

Bezzałogowy aparat wyprodukowany ręką ludzką okrążający dowolne ciało niebieskie.

Zastosowanie gospodarcze: Satelity posiadają różnego rodzaju przeznaczenie. Wśród najpopularniejszych należy wymienić: prowadzenie badań kartograficznych, obserwację i nadzór pogody, obserwację i nadzór populacji oraz wybranych osób, rolę stacji bazowych dla urządzeń telekomunikacyjnych i nawigacyjnych, boi nawigacyjnych dla statków kosmicznych, funkcje militarne: szpiegowsko-wywiadowcze oraz zaczepne, jak rażenie zbliżających się do orbity statków lub celów planetarnych zarówno bronią precyzyjną jak i powierzchniową.

 

Stacja kosmiczna:

Umieszczona w przestrzeni kosmicznej konstrukcja zdolna do podtrzymania życia ludzkiego, lecz nie posiadająca własnych silników (poza silnikami korekcyjnymi) i niezdolna do wykonywania samodzielnych lotów międzyplanetarnych lub międzygwiezdnych.

Znaczenie gospodarcze: Stacje kosmiczne posiadają różne kształty i rozmiary: od przerobionych statków kosmicznych po gigantyczne konstrukcje będące (ludnymi) miastami na własnych prawach. Współcześnie stacje wykorzystywane do kilku celów: główne przeznaczenie to ich funkcja militarno-handlowa. Stacje pełnią funkcję portów przeładunkowych orazpunktów tankowaniadla statków zbyt dużych by lądować na planetach orazstacji benzynowychprzy dłuższych szlakach. Jako takie stanowią bardzo ważny element sieci komunikacyjnej oplatającej galaktykę. Z tego powodu stanowią też częsty cel ataków podczas wojen, pirackich rajdów oraz najazdów Hordy.

Stacje, w szczególności duże często posiadają charakter podobny do dawnychmiast portowychutrzymując się z przeróżnych usług świadczonych załogom statków kosmicznych: począwszy od zapewniania napraw i paliwa, po wszelkiego rodzaju rozrywki. Panuje w nich duży ruch i przewijają się przez nie różne osoby: kupcy, biznemseni, paserzy, pracownicy korporacji, podróżni, turyści, marynarze, wojskowi, rzesze drobnych cwaniaczków, piratów, przemytników i gangsterów. Stacje kosmiczne, zwłaszcza te ludne, z wielotysięczną załogą posiadają często zasłużenie złą sławę i współczynnik przestępczości porównywalne z najgorszymi slumsami Ash.

Mniej istotne stacje to często obiekty więzienne i badawcze. Zwykle służą one do przetrzymywania skazańców lub prowadzenia eksperymentów zbyt niebezpiecznych (lub nielegalnych) by sprowadzać je na powierzchnię ludnych planet.

 

Statek-matka:

Stacja kosmiczna, najczęściej duża, często egzystująca na prawachg miasta stacja kosmiczna zdolna do wykonywania samodzielnych lotów międzygwiezdnych oraz zapewnienia zaplecza dużym statkom w rodzaju Lotniskowców lub ciężkich frachtowców.

Znaczenie gospodarcze: Statkimatki wykorzystywane są, podobnie jak stacje do zapewnienia zaplecza logistycznego dla dużych flot okrętów. Zwykle wykorzystywane są gdy nie ma możliwości oparcia się o stacje kosmiczne lub nawet infrastrukturę planetarną. Najczęściej służą jako oparcie dla zakrojonych na dużą skalę operacji terraformacji w bezludnych systemach, prowadzenia operacji górniczych na dużą skalę w niezamieszkanych układach lub inwazji planetarnych. Jako takie postrzegane jako broń sensu stricte ofensywna. Duże, kosztowne, trudne w utrzymaniu i niepopularne polityczne stosunkowo rzadkim widokiem. Jednak od momentu wybuchu wojny z Hordą ich liczba rośnie. Używane głównie w operacjach mających za zadanie przenieść walkę na tereny zajęte przez wrogów ludzkości.

Statki Zakonne cyborgów często klasyfikowane właśnie jako matki.

 

Strefa zamieszkiwalna:

Strefa wokół gwiazdy, w której możliwe jest przetrwanie wody w stanie ciekłym.

Znaczenie gospodarcze: Warunki panujące w tym obszarze powodują, że możliwe jest terraformowanie planet i zmienienie je w miejsca dogodne do osiedlenia się ludzi. Szacuje się, że, mimo położone w niej ciała niebieskie stanowią mniej, niż 0,01% odkrytych przez ludzi obiektów 50% populacji zamieszkującej galaktykę żyje w Strefach Zamieszkiwalnych różnych gwiazd.

 

Superziemia

Planeta skalista o rozmiarach 2 do 10 razy większych od Ziemi, niezależnie czy zdatna do podtrzymania życia czy nie. Z racji na zwiększoną masę tego typu światy zwykle posiadają znacząco większe przyciąganie od macierzystej planety ludzkości, a panujące na nich warunki fizyczne poważnie się różnią. Atmosfera może być znacznie gęstsza i w swych dolnych partiach przyjmuje często płynną postać. Występują weń też takie substancje jak supergorąca woda i supergorący lud (tzn. woda, która w ziemskich warunkach powinna przyjąć postać pary, ale z uwagi na wysokie ciśnienie pozostaje skroplona lub wręcz przybiera postać ciała stałego).

Znaczenie gospodarcze: Wysokie przyciąganie tego typu planet sprawia, że życie ludzi na ich powierzchni jest znacząco utrudnione lub wręcz niemożliwe. Mimo to charakterystyka tego typu światów niewiele różni się od innych planet skalistych. Mniejsze z nich więc często kolonizowane, w szczególności przez genetycznie zmodyfikowane rasy przystosowane do panujących nań warunków. Na niektórych światach osadnictwo przyjmuje postać odizolowanych ośrodków miejskich wyposażonych w odciążniki antygrawitacyjne umożliwiające przetrwanie i zdrowy rozwój ludzi typu ziemskiego. Na większych jak np. na świecie Kilimandżaro osadnictwo ma miejsce głównie powyżej wysokości płynnej atmosfery, na szczytach gór, niekiedy ściętych przy pomocy ładunków nuklearnych lub w unoszących się dzięki antygrawitacji miastach podobnych do tych znanych z Bariz. Na mniejszych planetach, rzędu 2 do 3 mas Ziemi możliwa jest kolonizacja całej powierzchni lądowej planety, jednakże silne przyciąganie nie pozwala nań na zdrowy rozwój nie-optymalizowanych genetycznie pod kontem lokalnego środowiska ludzi.

 

Typ merkuriański:

Planeta skalista bliska gwiazdy. Zwykle pozbawiona atmosfery wywianej przez wiatr słoneczny. Z racji dużej ilości docierającego doń promieniowania cieplnego ciała tego typu wykazują duże wahania temperatury: w dzień powierzchnia przekracza temperaturę topnienia ołowiu, w nocy wychładza się do poziomu bliskiemu zeru absolutnemu.

Znaczenie gospodarcze: Podobne zwykłym planetom skalistym. Ekstremalne zmiany temperaturowe powodują jednak, że lądowanie statków na planecie jest możliwe jedynie w nocy. Podobnie statkom pozostającym na orbicie zaleca się trzymanie cienia planety. Jeśli kolonizacja jest prowadzona, to mieszkańcy albo zamieszkują ruchome miasta zawieszone na poduszkach antygrawitacyjnych poruszające się tak, by zawsze pozostawać w strefie nocy, albo podziemne tunele.

Obecnie coraz więcej planet typu merkuriańskiego jest zasiedlanych. Panujące nań, ekstremalne warunki sprawiają, że wydają się dobrym miejscem do odparcia najazdów Hordy.

 

Typ marsjański

Klasyczny typ planety skalistej: pozbawiony atmosfery lub posiadającą atmosferę o składzie odmiennym od ziemskiego obiekt powstały głównie ze skał. Temperatura powierzchni waha się między -100 stopniami, a zerem. Na planetach o gęstrzej atmosferze wahania cieplne mniejsze.

Znaczenie gospodarcze: Jeśli planeta znajduje się w Strefie Zamieszkiwalnej i znajduje się nań woda w dowolnej postaci proces terraformowania tego typu świata jest prosty i dość szybko udaje się osiągnąć warunki podobne do ziemskich. W przeciwnym wypadku świat pozostaje martwy. Mimo to warunki na globach typu marsjańskiego sprzyjają budowie habitatów, więc planety tego typu mogą być z łatwością kolonizowane i posłużyć jako podstawa dla kopalni i obsługujących je habitatów.

 

Typ wenusjański

Planeta skalista charakteryzująca się gęstą atmosferą o składzie odmiennym od ziemskiego, zwykle niesprzyjającym życiu pod jakąkolwiek postacią. Zwykle powierzchnia przykryta jest w całości przez ciężkie chmury różnych związków. Za typowy ich składnik uważa się kwas siarkowy. Chmury tego typu zdolne do wytwarzania piorunów. Częstotliwość wyładowań elektrycznych jest niższa od ziemskiej, jednak one na tyle silne i rozległe, by dało się je zauważyć z orbity. Wysokie ciśnienie sprawia, że atmosfera w dolnych partiach przechodzić może lecz nie musi w płyn. Planety wenusiańskie, w odróżnieniu od marsjańskich charakteryzują się często dużą aktywnością tektoniczną. To oraz wysokie ciśnienie sprawiają, że temperatura ich powierzchni, nawet pomimo że często znajdują się dalej od swych słońc, niż np. ciała typu merkuriańskiego jest bardzo wysoka i często przez całą dobę przekracza temperaturę topnienia żelaza.

Znaczenie gospodarcze: Z racji na trudne warunki planety tego typu kolonizowano jedynie w wypadku wykrycia nań naprawdę znaczących złóż. Trudne warunki zewnętrzne sprawiały, że habitaty zakładano pod ziemią. Od czasu zniszczenia Ziemi zainteresowanie nimi wzrosło znacząco. Trudne warunki sprawiły, że wiele z nich wytypowano jako dogodne miejsca do lokowania fortyfikacji, zwłaszcza systemów podziemnych miast-schronów do obrony przed Hordą. Mimo bardzo trudnych warunków bytowych i niewielkiej populacji, jaką tego typu światy w stanie pomieścić tego typu schronienia okazały się skuteczne. Do tej pory nie odnotowano przypadku zdobycia tego typu planety inaczej niż na skutek zdrady lub bezpośredniej interwencji któregoś z Mrocznych Bogów. Na planecie typu Wenusjańskiego warunki zwykle bowiem na tyle ciężkie, by w kilka godzin zabić lądującego na jej powierzchni Krakena.

 

Typ wulkaniczny

Młoda planeta typu skalistego, jeszcze nieuformowana. Zwykle większa od swoich dojrzałych krewniaków. Pod wpływem zachodzących w jej powierzchni zjawisk nuklearnych jej powierzchnia jest bardzo gorąca i albo w całości płynna, albo pokryta relatywnie kruchą warstwą zakrzepłej magmy. Aktywność wulkaniczna jest na porządku dziennym.

Znaczenie gospodarcze: proces zapadania się ciężkich substancji ku jądru planetarnemu na tego typu światach dopiero zachodzi, przez coprzynajmniej w teoriiich wydobycie jest stosunkowo proste. Znaleźć nań można w szczególności izotopy promieniotwórcze. Dlatego też podejmowane na nie ekspedycje górnicze. Tworzenie trwałych kolonii jest jednak trudne, a statki wydobywcze mogą z łatwością zostać zniszczone wskutek np. erupcji wulkanu lub samorzutnego wybuchu jądrowego zachodzącego na powierzchni planety. Dlatego też ich eksploatacja, mimo że intratna prowadzona jest zwykle rękoma wolnych strzelców lub skazańców.

 

Typ ziemski:

Typem ziemskimw przeszłości nazywano każdą planetę skalistą. Obecnie nazwa ta zarezerowana jest jedynie dla światów zdolnych do podtrzymania życia w formie podobnej do ziemskiej, posiadające identyczną z ziemską atmosferę i bardzo zbliżoną siłę przyciągania. Klimat większości z nich nie jest pełną analogią ziemskiego, jednak na większości obszarów planety dominują formy znane z Ziemi. Planeta typu ziemskiego może więc być w całości być pokryta pustynią lub półpustynią, przypominać Ziemię z okresu zlodowaceń lub wręcz w większości być pokryta czapą polarną, albo odwrotnie: dominować mogą nań strefy klimatu tropikalnego lub subkontynentalnego. Zwykle od 25 do 90% powierzchni tego typu planet pokrywają morza. Występuje na nich kilka lub kilkanaście płyt kontynentalnych które czasem przyjmują postać jednego superkontynentu przypominającego prehistoryczną Pangeę. Aktywność wulkaniczna i sejsmiczna jest wyższa lub niższa od ziemskiej, jednak utrzymuje się na poziomie, który umożliwia trwałą kolonizację.

Znaczenie gospodarcze: Większość planet typu ziemskiego to terraformowane światy typu marsjańskiego. Planety tego typu łatwe do zasiedlenia: literalnie wystarczy, by koloniści zbudowali sobie domy. Dzięki temu nawet te oferujące niezbyt atrakcyjne warunki, jak światy pustynne czy częściowo arktyczne w stanie podtrzymać populacje liczące miliardy ludzi. Dzięki temu stanowią doskonałą bazę do zakładania przemysłu oraz najlepsze, najbardziej obfitujące w klientów rynki zbytu. Sprzyjający klimat (w porównaniu z pustką kosmosu każdy klimat jest sprzyjający) sprawia, że stanowią też doskonałych producentów żywności.

Typowy model gospodarczy galaktyki opiera się o trzy typy kolonii: górniczo-hutniczych, znajdujące się na globach niezdolnych do podtrzymania życia, przemysłu ciężkiego i stoczniowego, lokowane z racji małego przyciągania na planetoidach i planetach karłowatych dostarczającego dużych statków i ciężkiego sprzętu górniczego (np. wiertaków głębinowych zdolnych do ekstrakcji dóbr z płaszcza planety lub jej jądra) oraz stanowiących serce układu kolonii na planetach typu ziemskiego, stanowiących konsumentów produkcji wyżej wymienionych dóbr oraz jednocześnie bazę populacyjną, dostawców żywności, bazy dla przemysłu lekkiego jak produkcja elektroniki czy leków oraz bazy edukacyjnej dla specjalistów w rodzaju lekarzy czy pilotów statków kosmicznych.

Celem wielu mieszkańców kosmicznych habitatów jest uzbieranie na tyle dużych sum, by w przyszłości móc osiedlić się na planecie typu ziemskiego o sprzyjającym klimacie i dożyć późnej starości dzięki odsetkom zgromadzonym na koncie bankowym. W przeszłości większość tego typu osób osiedlało się na Cor.

Należy pamiętać, że większość światów typu ziemskiego w przeszłości stanowiła planty marsjańskie i jako takie nie w stanie podtrzymać warunków zdatnych do życia bez wzniesionej ludzką ręką infrastruktury. W przypadku jej braku stopniowo lecz nieubłaganie powracają do swego naturalnego stanu.

 

Typy pseudoziemskie:

To planety które poddano terraformacji (lub posiadające naturalną biosferę) na których jednak nie udało się stworzyć warunków analogicznych do tych panujących na Ziemi. Mimo to panują nań warunki zdolne do podtrzymania życia. Przyczyny takiej sytuacji mogą być różne. Wśród najczęstszych należy wymienić:

- Wysokie przyciąganie: Ludzie w stanie przetrwać na planetach o przyciąganiu do 5 razy większym od ziemskiego. Inne, pochodzące z Ziemii stworzenia w warunkach do 10 razy większych, a bakterie i pierwotniaki w 20-30 razy większym od ziemskiego. Jednak tego typu światy tworzą liczne problemy. Wysokie ciśnienie stanowi poważne zagrożenia dla ludzkiego zdrowia i życia, większość dużych zwierząt natomiast ginie pod własnym ciężarem. Roślinność także nie rośnie wysoko. Problem stanowi budowa maszyn latających, większość pojazdów lądowych zapada się w grunt, a oderwanie się od powierzchni tego typu świata standardowym statkiem kosmicznym jest poważnym wyzwaniem. Atmosfera jest gęsta i wilgotna, w niższych partiach może przyjmować postać superprzegrzanych cieczy. Nawet na tych o niskim przyciąganiu woda morska osiąga temperatury rzędu 100-120 stopni Celsjusza i mimo tego nie paruje. Lokalne oceany często nie w stanie podtrzymać życia, a otaczająca je mgła jest w stanie udusić lub wręcz ugotować człowieka. Wilgotność powietrza jest wysoka, zamglenie często stanowi problem, a tworzące się krople wody mogą powodować dotkliwe poparzenia.

Większość żywych organizmów jest raczej niewielka, a żyjący na ich powierzchni ludzie dla mieszkańców innych planet zdają się karłami.

- Niskie przyciąganie: Życie możliwe jest na planetach posiadających przyciąganie o wartości do 1/2 ziemskiej. Te o słabszym bardzo szybko tracą atmosferę wywiewaną stopniowo przez wiatr słoneczny. Atmosfera tego typu światów zwykle posiada niskie ciśnienie i jest dość rzadka, co ciągnie za sobą liczne konsekwencje opisane w oddzielnym punkcie. Niewielkie przyciąganie sprawia, że życie rozwija się dość bujnie, rośliny, zwierzęta i ludzie przyjmują bardzo duże rozmiary, a ich budowa jest tyczkowata. Częstokroć doprowadza to do wad rozwojowych, które sprawiają, że po przeprowadzce na planety o większej sile ciążenia ich kości łamią się pod własnym ciężarem. Dominującą fauną zwykle różnego rodzaju zwierzęta latające, szybujące, jak lotokoty lub poruszające się długimi susami. Wększość z nich na planetach o większym ciążeniu nie byłaby w stanie oderwać się od powierzchni ziemi. Woda na tego typu światach wrze i paruje w temperaturze znacznie niższej niż na Ziemi, dlatego też często spotykane jest zamglenie. Zdarza się, że oceany i jeziora wrzą, a mimo to możliwa jest w nich bezpieczna kąpiel. Z drugiej strony woda zamarza też w niższej temperaturze, dlatego też coś, co wydaje się dobrym miejscem do pływania może mieć temperaturę -10 do -20 stopni.

- Dłuższy dzień: czy raczej: dłuższa ekspozycja na promieniowanie słoneczne powodująca, że temperatura na powierzchni planety jest wyższa. Powoduje to wzmożony proces parowania móż i oceanów przesycający atmosferę wilgocią. Na tego typu planetach ludzie czują się jak w saunie, otoczeni zewsząd parą wodną. Temperatura powietrza wynosi zwykle od 40 do 80 stopni w dzień i 20-40 w nocy. Mimo, że dzienna temperatura wystarczy by zabić człowieka o ziemskim fenotypie lokalne życie może być bardzo obfite. Odpowiednio dostosowane rośliny, dzięki obfitości światła i wilgoci mogą rosnąć w tych warunkach bardzo bujnie i szybko. Zwierzęta natomiast większość dnia spędzają pod ziemią, zagrzebane w norach, by wychodzić nocą. Przeważają gatunki zmiennocieplne, jak gady czy płazy, potrzebują one bowiem mniej żywności od stałocieplnych, ponadto w mniejszym stopniu muszą one martwić się o zachodzące wokół nich zmiany temperatury. Mogą osiągać gigantyczne rozmiary podobne np. do ziemskich dinozaurów czy płazów kopalnych.

- Krótszy dzień: A raczej ekspozycja na słońce. Powoduje ona, że większość docierającego za dnia do planety światłą słonecznego wypromieniowuje w kosmos, a temperatura spada na noc grubo poniżej zera. Większość żywych istot zamiera, by obudzić się rano, zwykle ciepłe. Rośliny i zwierzęta posiadają dostosowania do tych warunków, zwykle jednak mają niewiele pigmentu chroniącego je przed promieniowaniem ultrafioletowym. Podobnie zdarza się u ludzi.

Warto pamiętać że tak naprawdę znaczenie ma ekspozycja planety na działanie słońca, a nie długość doby. Bywają więc światy obracające się tak szybko, że słońce wschodzi nań co 30 minut, nie mające czasu by powierzchnia ochłodziła się i bardzo gorące. Bywają też planety na których noc i dzień trwają po 48 lub więcej godzin. Wówczas w dzień temperatura rośnie do skrajnych wartości, a w nocy spada do poziomu arktycznego.

- Rozrzedzoną atmosferę: Planeta tego typu cechuje się rzadszą od Ziemi atmosferą, czy to na skutek niższego przyciągania czy też wywiewania jej przez wiatr słoneczny. Powoduje to szereg problemów: do planety dociera więcej promieniowania ultrafioletowego, niż do Ziemi, w efekcie czego lądy często mają uboższe życia lub wręcz wysterylizowane z niego. Bogate biosfery zdarzają się wyłącznie na brzegach oceanów i w ich głębinach. Meteoryty, zamiast spalić się w atmosferze docierają do niej często pod postacią niszczycielskich deszczy. Ciśnienie jest niższe, przez co woda wrze i zamarza w temperaturach dużo niższych niż na Ziemii. Problem stanowi tlen. Jego zawartość w powietrzu jest porównywalna do zawartości wysoko w górach, przez co nieprzystopowani ludzie mogą mieć problemy z oddychaniem lub zapaść na chorobę wysokogórską. Na dużych wysokościach np. na zboczach nawet relatywnie niskich gór gęstość atmosfery spada do tego stopnia, że oddychanie bez aparatu tlenowego przestaje być możliwe.

- Obecność związków trujących lub radioaktywność skał: zwykle chodzi o siarkowodór lub amoniak, dzięki którym wszystko na planecie śmierdzi zgniłymi jajami lub moczem. Związki takie bardzo poważnie ograniczają możliwości rozwoju życia, a długotrwałe ich wdychanie powoduje choroby u niezoptymalizowanych zwierząt i ludzi. Jednak jeśli ich stężenie nie jest wysokie możliwe jest rozwinięcie się organizmów częściowo nań odpornych. Mimo to planety tego typu są bardzo niegościnne. Zdarzają się na nich takie zjawiska atmosferyczne jak deszcze kwasu czy żrące mgły.

Wysokie promieniowanie jest okolicznością mniej ekstremalną, ludzie mogą przeżyć nawet kilkakrotnie większe od ziemskiego. Jednak jego obecność powoduje liczne choroby i nieprzewidywalne mutacje genetyczne.

- Wysokie zachmurzenie: Gęste chmury, zwłaszcza uformowane z wody powodują wzrost ciśnienia na planecie oraz ogrzewanie się jej atmosfery. Jeśli przykrywają cały świat powodują gigantyczny w skutkach efekt cieplarniany. Duża wilgotność oraz dwutlenku węgla w chmurach powoduje też zmiany w rozroście roślin. Te przyrastać mogą w tempie nawet 100-300 centymetrów na dobę. Co więcej ciężka pokrywa chmur stanowi problem dla satelitów i statków kosmicznych, przez co komunikacja z planetą i obserwacja jej powierzchni bardzo często utrudnione.

- Wysoką aktywność sejsmiczną i wulkaniczną: Jest następstwem aktywnego jądra. Planety takie stanowią teren trudny do kolonizacji. Co jakiś czas wstrząsane kolejnymi wybuchami i zalewane falami tsunami nie nadają się do budowy trwałych osiedli i nie w stanie podtrzymać istnienia większej populacji ludzjueh. Jeśli były terraformowane często ich klimat jest niepewny. Silne wstrząsy w stanie uszkodzić bowiem nawet terraformery, podobnie jak wybuchy wulkanów. Korporacje raczej nie skłonne do inwestowania w drogi sprzęt górniczy, który może zostać zniszczony podczas erupcji. W rezultacie jeśli na planecie istnieją ludzcy mieszkańcy, to zwykle to jakiegoś rodzaju koczownicy, których poziom techniczny zwykle znacząco ustępuje typowemu dla galaktyki.

Znaczenie gospodarcze: Warunki życia panujące na planetach typu pseudoziemskiego zwykle niesprzyjające dla ludzi typu ziemskiego i porównać je można jedynie do najbardziej ekstremalnych miejsc na innych planetach. Trudnośćią przeżycia dla niezoptymalizowanego genetycznie człowieka przypominają strefę arktyczną, wysokogórską lub pustynną. Mimo to podtrzymanie na ich powierzchni egzystencji większej populacji jest łatwiejsze, niż na planetach całkowicie niezdatnych do życia. Wymaga jednak od ich mieszkańców daleko idących zmian w nawykach i przyzwyczajeniach. W wielu wypadkach trudne warunki panujące na tego typu planetach wymagają od kolonistów dostawania się za pomocą inżynierii genetycznej lub też powodują powstanie samorzutnych dostosowań ewolucyjnych. Mimo, że lokalne warunki często skrajnie niedogodne dla ludzi spoza planety lokalne populacje często zdolne do osiągnięcia liczebności porównywalnej do liczebności dużo przyjaźniejszych światów.

 

Wrak:

Opuszczony przez załogę statek lub stacja kosmiczna albo nie wykonujący już swych funkcji pojazd bezzałogowy. Mimo, że ludzkość podróżuje w gwiazdy stosunkowo krótko wraki często spotykanymi obiektami w przestrzeni kosmicznej. Stanowią statki porzucone na skutek awarii, zniszczone w trakcie działań wojennych i napaści oraz okręty zbyt wyeksploatowane lub starych typów których koszt złomowania przewyższył wartość. Te ostatnie często bywają zwyczajnie wyrzucane. Jako, że w próżni nie zachodzą zjawiska w rodzaju korozji wraki w stanie unosić się w przestrzeni przez setki tysięcy lat w niezmienionej formie.

Znaczenie gospodarcze: Zdarza się, że statki tego typu nadal posiadają oryginalny ładunek, często więc poszukiwane przez łowców skarbów. Jako, że wiele okrętów mimo uszkodzonego napędu wciąż posiada sprawne systemy podtrzymywania życia niektóre wraki służą za schronienie dla dzikich lokatorów. Zwykle to różnego rodzaju wyrzutki, zbiegli przestępcy oraz komuny osób o poglądach nieakceptowanych na planetach, jak różnego rodzaju narkomanii czy kultyści.

Komentarze


leto_ii
   
Ocena:
0
nie nie, pliiizzz, tak długie i ciekawe teksty dawajcie też w PDFie :)
04-04-2012 09:01
Maestro
    +
Ocena:
0
Bardzo fajne zebranie informacji.
Dobra robota!
Jedna uwaga: kawałki materii przemierzające Kosmos to meteory. MeteoRYTEM zostaje toto jak spadnie.
Może kilka słów uzupełnienia o planetach "ziemskich" z dwoma słońcami i o czerwonych karłach (większość gwiazd w Galaktyce) z potencjalnie blisko leżącymi planetami z synchronizowana orbitą (na jednej półkuli wieczny dzień, na innej noc a pomiędzy potężne burze).

Tak, godne PDFa ;-)
04-04-2012 11:29
Salantor
   
Ocena:
0
Jak zwykle brak czasu na przeczytanie, ale polecanka leci. Walnij do PDF-a, to zgarnę na dysk do kolekcji :]
04-04-2012 12:39

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.