Manual of Exalted Powers: Otchłanniki

Listopad to okres kojarzony ze zmarłymi. Polska tradycja sprawia, że w miesiącu tym obchodzimy szereg poświęconym im świąt: Halołyn, Wszystkich Świętych czy Dzień Niepodległości to tylko część z nich. Zważywszy na stworzony przez owe uroczystości i porę roku klimat postanowiłem poczytać sobie podręcznik o umarlakach. Czyli Manual of the Exalted Powers: Abyssals. Natychmiast po zakończeniu lektury napisałem też jego recenzję, która ukaże się na Tanuki: Czytelnia. W recenzji tej swoim zwyczajem marudzę, narzekam, krytykuje i wytykam paluchami, by na końcu stwierdzić, że mimo karygodnych wad podręcznik jest niestety dobry…

Recenzja trafiła do kolejki, poprzedza ją około 50 artykułów, tak więc ukaże się za jakieś pół roku.

W międzyczasie mogę więc dać urlop krytycyzmowi, wypuścić z klatki wewnętrznego fanboja i podzielić się prywatnymi i osobistymi odczuciami na temat systemu, których nie umieszczałbym w recenzji.

Jeżu kolczasty! Ale jedwabisty podręcznik!

Czy wiecie, że Abyssale moją moc pozwalającą wywołać zawał serca u każdego, kto nie zgadza się z ich opinią? I inną, która pozwala im przelać poprzednią na pismo? Świetnie by się z czymś takim pisało na forach! Albo jeszcze lepiej: mogą napisać taką notkę, która sprawia, że wszyscy, którzy ją przeczytają się wkurzają z automatu. No po prostu ubertrolle! Co więcej, obie te zdolności można połączyć w kombo! Chciałbym tak umieć… Mógłbym wtedy zabić kogoś tak, jak Darth Vader, albo jeszcze lepiej, po prostu wysyłając mu priva. Przeczytałby, wkurzył się i dostał zawału... Super, nie?

Fajny jest też pierwszy komiks i motyw strzelania z katapulty paczkowanymi szkieletami. Paczka spada, rozwala się i wyskakują truposze… Muszę tak kiedyś zrobić na sesji i zobaczyć miny graczy.

Podobały mi się też Charmy z drzewka Ride, pozwalające przywołać sobie upiornego konia z zaświatów i napakować go takimi mutacjami, jakimi tylko się chce. Skrzydełka jak u nietopyrza, gigantyzm, gorejące oczka, nienaturalnie czarna sierść, zianie ogniem…

Ogólnie pomysł z mirrorami też jest fajowy i taki true… Większość mocy Abyssali działa tak, jak te Solarów z podstawki, z tym, że zamiast dodawać odwagi, inspirować i oświecać sieją strach i zuo i mrockness i darkness i klymat. Ogólnie zresztą cały podręcznik jest taki mroczny i gotycki i emo… Jak niektóre, starodawne wynurzenia o Wampirze: Maskaradzie, tylko bardziej… Dużo, dużo bardziej… Po prostu coś do grania po czarnej mszy.

Co jeszcze jest fajne… Kościane mechy są fajne. Zasady zszywania zombie z różnych elementów („Lego: Kostnica! Zbuduj sobie takie zwłoki, o jakich zawsze marzyłeś”) też są niczego sobie.

Podoba mi się jeszcze podejście do takich tematów, jak przemoc, zabójstwa, narkotyki, seks, niewolnictwo, rasizm, nietolerancja… Zwykle autorzy zachodnich podręczników do RPG podchodzą do tych zagadnień jak do jeża i starając się ich w żaden sposób nie poruszać, zamiast tego udając, że ich nie ma. Tak więc, jeśli mamy do czynienia z podręcznikiem o złych postaciach, to możemy być pewni, że owi źli nie piją, nie palą i nie narkotyzują się, zachowują zawsze kulturę osobistą, zabijają tylko białych nie-Żydów i broń borze jodłowo-świerkowy nie gwałcą... Abyssale natomiast już na początku podręcznika atakują gołymi cyckami, do których dochodzą odcięte głowy, rączki i nóżki oraz całe góry rozmaitych zwyrodnień opisanych w tekście. Jestem już dawno dorosły, od jakiegoś czasu po studiach, a mimo to wolałbym, żeby moja mama nie znalazła tej książki...

Następny podręcznik, za który się zabiorę to Manual of Exalted Powers: Sidereals. Ciekaw jestem, czym zaskoczy mnie książka o astrologicznych biurokratach ninja? Jak wynika z leksykonu na początku książki Sidereale robią audyty... Strzeżcie się, bo mój kosmiczny ninja sprawdzi wam papiery!