Księga jesiennych demonów – Jarosław Grzędowicz

Nie ulega żadnym wątpliwościom, że Jarosław Grzędowicz jest obecnie "na topie". Dwie jego powieści i jedno opowiadanie zdobyły już w sumie trzy prestiżowe nagrody Zajdla oraz kilka pomniejszych wyróżnień, co przełożyło się na spory sukces komercyjny. Korzystając z tej fali, lubelskie wydawnictwo Fabryka Słów zdecydowało się przypomnieć jego pierwsze dzieło wydane w formie książkowej, a mianowicie zbiór opowiadań, Księga jesiennych demonów, którego pierwsze wydanie ukazało się w 2003 roku i do dziś jest przez wiele osób uważane za największe dokonanie literackie Grzędowicza. Zdecydowałem się przekonać, czy to jest prawdą, sięgając po tę pozycję.

Już pierwszy rzut oka na okładkę i tytuł, sugeruje nam, że mamy do czynienia z literaturą grozy. Mylą się jednak ci, którzy w Księdze... widzą zbiór opowieści o obwieszonych amuletami egzorcystach, walczących z wysłannikami Lucyfera. Są to historie zwykłych ludzi (i pewnej wiedźmy), żyjących we współczesnej Polsce, którym przytrafiły się przeróżne nieszczęścia na zawsze zmieniające ich życia. Nieszczęścia te zawsze mają nadnaturalne przyczyny, choć niekoniecznie związane są z siłami piekielnymi.

Mimo faktu, że każde opowiadanie obdarzone jest w miarę ciekawą i spójną fabułą, główną zaletą tego zbioru pozostaje coś innego. Delektując się treścią, byłem wprost urzeczony poetyckimi wizjami rzeczywistości, które autor roztaczał z wielką wprawą. Grzędowicz niezwykle umiejętnie w oryginalny sposób przekazuje swoje przemyślenia dotyczące różnorakich problemów naszego świata. Przemyśleń, które z pewnością mogą się stać punktami wyjścia do naszych własnych refleksji. Dla miłośników pozycji, które dają coś więcej, niż tylko miło spędzony wieczór, jest to więc lektura obowiązkowa.

Wgłębiając się coraz bardziej w Księgę..., mój zachwyt budzili również bohaterowie, a dokładniej ich portrety psychologiczne. Sposób, w jaki autor opisał każdą ważniejszą postać, budzi respekt. Każdy z bohaterów jest tak przekonująco i wyczerpująco opisany, iż względem żadnego z nich nie można przejść obojętnie. Jest to o tyle ważne, że Grzędowicz, w życiorysach oraz działaniach tychże osób, umieścił w przekonujący sposób swoje refleksje.

Styl, jakim została napisana ta pozycja, jest wprost wyśmienity. Grzędowicz sprawnie manewruje piórem, co szczególnie uwidacznia się w opisach. Są one bardzo plastyczne, a do tego precyzyjnie dostosowane do akcji: tam, gdzie powinna zwalniać, zwalniała, gdzie przyspieszać, tam przyspieszała itd. Ani na moment nie czułem zwyczajnego znużenia. Rzadko zdarza się trafiać na autora z tak znakomicie opanowanym warsztatem pisarskim.

Z kolei korekcie powinny należeć się baty za wykonaną robotę. Ilość literówek czy błędów interpunkcyjnych jest wprost porażająca i chwilami mało co nie odbierały one przyjemności z lektury. Znając standardy Fabryki Słów jestem zdziwiony. Zdziwiony tym bardziej, że to jest już drugie wydanie, więc chyba był czas na przeprowadzenie profesjonalnej korekty?

Reasumując, Księga jesiennych demonów jest wspaniale napisanym, bardzo ambitnym zbiorem opowiadań. Odradzam go czytelnikom lubującym się w pozycjach, które przede wszystkim mają za zadanie dostarczać rozrywki. Jednak każdy, kto ma ochotę do własnych przemyśleń, a do tego chce poznać zapadające w pamięć lekko sentymentalne historie, nie może względem niej przejść obojętnie.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę