» Recenzje » Królewski skrytobójca

Królewski skrytobójca

Królewski skrytobójca
Królewski skrytobójca to drugi tom bardzo popularnej Trylogii skrytobójcy autorstwa Robin Hobb. Spragnieni powrotu Bastarda czytelnicy z pewnością ucieszą się z tego, że powieść jest znacznie dłuższa niż świetny Uczeń skrytobójcy. Warto jednak postawić pytanie: czy to na pewno stanowi jej zaletę?

Walka ze spiskiem księcia Władczego w Królestwie Górskim doprowadziła Bastarda Rycerskiego na skraj śmierci. Musi radzić sobie nie tylko ze zrujnowanym zdrowiem, ale także z nieustannie nękającymi go wątpliwościami. Gdyby nie Brus, pewnie nigdy nie wróciłby do służby. Obowiązki w Koziej Twierdzy jednak wzywają – Bastard powraca do księcia Szczerego, aby raz jeszcze podjąć się roli królewskiego skrytobójcy.

Omówienie Królewskiego skrytobójcy warto zacząć od banalnego, aczkolwiek bardzo ważnego dla lektury spostrzeżenia: drugi tom trylogii to wyjątkowo obszerna książka. Nic by z tego nie wynikało – w końcu od dawien dawna powstają książki króciutkie i opasłe tomiszcza – gdyby nie to, że w recenzowanej powieści ważnych dla fabuły cyklu wydarzeń jest zdecydowanie mniej niż w poprzedniej. Bastard długo dochodzi do siebie po zamieszaniu w Królestwie Górskim, nieustannie mocując się ze swoim przyrodzonym czarnowidztwem, aby któregoś dnia wyruszyć z powrotem do Koziej Twierdzy. Wraca do jedynego miejsca, które mógłby nazwać domem – i tu fabuła się zatrzymuje. Szkarłatne okręty wciąż krążą w pobliżu, bohaterowie wspominają o walce z nimi, ale robią niewiele. Od tego momentu mało się dzieje, a wszystko sprawia wrażenie zapychaczy mających odwrócić uwagę czytelnika między niezłym początkiem i kipiącym wydarzeniami finałem. Hobb rozwija wyjątkowo irytujący wątek romantyczny (połączenie niezdecydowania jego bohaterów i ciągłego podkreślania dzielącej kochanków tajemnicy daje wyjątkowo marny efekt), poświęca sporo miejsca dużo ciekawszemu opisowi dopasowywania się nowej królowej do obyczajów Koziej Twierdzy i nieustannie powraca do Władczego, ale trudno oprzeć się wrażeniu, że to wszystko po prostu mało ważne.

No właśnie – Władczy. Już w recenzji Ucznia skrytobójcy zwracałem uwagę na to, że jest jednowymiarowy i przewidywalny. W Królewskim skrytobójcy nie zmienia się to nawet na jotę: wciąż knuje i intryguje, a choć próbuje przejąć tron brutalnie i bez odrobiny polotu, nikt poza Bastardem nie dostrzega jego diaboliczności. Szkoda, że główny zły całego cyklu jest tak banalny – gdzie mu do Galadana z Fionavarskiego gobelinu!

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę

Czy te poważne wady oznaczają, że lekturę drugiego tomu Trylogii skrytobójcy można sobie spokojnie odpuścić? Nie, w żadnym wypadku! Po pierwsze: wciąż jest w sadze co najmniej kilku bohaterów, których losy naprawdę warto śledzić. Wątki Szczerego, Brusa czy Ślepuna są ciekawe i potrafią wciągnąć. Wynika to między innymi z faktu, że cały Królewski skrytobójca – łącznie z fragmentami tych słabszych wątków – jest świetnie napisany. Hobb doskonale operuje piórem, jej opisy nie nużą, lecz fascynują, a dialogi zawsze płyną wartko.

Królewski skrytobójca jest powieścią, której lektura daje sporo satysfakcji, choć skłonność autorki do sztucznego wydłużania niewartych tego fragmentów momentami przypomina innego klasyka fantasy, Stevena Eriksona. Mam nadzieję, że w Wyprawie skrytobójcy Hobb zadba o to, aby fabułę wypełnić intrygującymi zwrotami akcji, a Szkarłatne okręty okażą się rzeczywistym zagrożeniem, które wpłynie na działania bohaterów.

Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę
7.5
Ocena recenzenta
6.5
Ocena użytkowników
Średnia z 1 głosów
-
Twoja ocena
Tytuł: Królewski skrytobójca (Royal Assassin)
Cykl: Trylogia skrytobójcy
Tom: 2
Autor: Robin Hobb
Tłumaczenie: Agnieszka Ciepłowska
Wydawca: MAG
Data wydania: 17 października 2014
Liczba stron: 640
Oprawa: twarda
ISBN-13: 978-83-7480-451-6
Cena: 49 zł



Czytaj również

Francuski łącznik #1
Czyli co we Francji piszczy
Wyprawa Błazna
U Bastarda nic nowego
- recenzja
Wyprawa Błazna
- fragment
Skrytobójca Błazna
Okruchy życia w fantastycznym wydaniu
- recenzja
Wywiad z Robin Hobb
Każdy jest bohaterem swej własnej historii

Komentarze


Agrafka
   
Ocena:
0

Czytałam tylko pierwszą część, ale noszę się z zamiarem kupna trylogii. Myślę, że warto. Jeżeli drugi tom ma chociaż połowę klimatu pierwszego to i tak będzie jedna z najlepszych książek z klimatu Fantasy.

27-03-2015 16:20
TO~
   
Ocena:
+1

Cała trylogia ma niezwykły nastrój, mimo że czasem zdarzy się potknięcie. Czytałem lata temu i bardzo dobrze wspominam. Natomiast "Złotoskóry" mi się nie podobał. A żeby było jeszcze radośniej - "Kupcy i ich żywostatki" stoją na półce od czasu wydania ich przez MAG i czekają na swoją kolej. Od lat :)

27-03-2015 16:29
Agrafka
   
Ocena:
+1

O dziwo mnie też żadna inna z jej serii nie przekonała.

27-03-2015 16:32
Asthariel
   
Ocena:
0

Niektórzy powiadają, że Żywostatki są najlepszą serią Hobb, po prostu trudniej jest "wsiąknąć".

27-03-2015 16:55
Agrafka
   
Ocena:
0

Bez wątpienia zaletą Skrytobójcy jest to, że wchodzi bardzo lekko i bardzo łatwo jest się zaangażować i poczuć immersję.

27-03-2015 17:01
TO~
   
Ocena:
0

Właśnie dzięki Wam uświadomiłem sobie przed chwilą, że najprawdopodobniej nigdy nie przeczytam "Statków". Kurzy się toto na półce od czasu kiedy zostało wydane, jest tyle rzeczy które mam w kolejce do przeczytania, do tego Kindle rozleniwia straszliwie jeśli chodzi o komfort czytania i wolę ebooki.

Damn :)

27-03-2015 17:26

Komentowanie dostępne jest po zalogowaniu.