Kozure Okami. Samotny Wilk i Szczenię #2

Wyzwanie

Koła wózka pozostawiają głębsze ślady na traktach i coraz więcej plotek krąży po przydrożnych herbaciarniach o Samotnym Wilku i Szczenięciu. To demon! Wkroczył na meifumado - ścieżkę śmierci i zdrady, po której stąpają mordercy! – mówią jedni. A słyszeliście o jego szczenięciu? Bestia z najgłębszych czeluści piekieł! Też zabijać potrafi z wprawą godną kata – dodają inni. Ile w tym prawdy?

Koncentracja

Na kartach kolejnych opowiadań o Samotnym Wilku mistrzowski duet Kazuo Koike i Goseki Kojima stara się odpowiedzieć na to pytanie. Po wydarzeniach z pierwszego tomu wiemy już, kim jest Kozure Okami oraz jego syn, Daigoro, i dokąd pchają swój wózek. Jednakże, by dotrzeć do celu swej wędrówki, Wilk musi odrzucić to, z czym na ową wędrówkę wyruszył. Musi stać się Bezbramną Bramą i zabić inkarnację Buddy, a dokonując tego, osiągnąć idealny stan skupienia ciała i umysłu. Nie przychodzi mu to jednak bez trudu: autorzy ukazują, iż Wilk jest tylko człowiekiem. Tym, co odróżnia go od innych, jest nieustanne dążenie do perfekcji we wszystkich dziedzinach życia. Z każdym obrotem kół wózka rośnie także rola Szczenięcia. Czas nie stoi przecież w miejscu, a chłopiec jest już na tyle duży, by od czasu do czasu opuszczać wózek i kroczyć u boku ojca. Dlatego też przyjdzie mu grać „pierwszą katanę” w opisywanych przygodach, a są one przedstawione doskonale zarówno pod względem fabularnym jak i graficznym.

Autorzy konsekwentnie trzymają się wytyczonej w pierwszym tomie konwencji, a także tematyki. W każdym z pięciu składających się na tom drugi opowiadań, czytelnik zapoznaje się z nieco innymi jej aspektami. Opowieści poruszają problemy kodeksu bushido, wojen klanowych, politycznych rozgrywek między kastą kapłanów a władzą czy też sposobu prowadzenia śledztwa policyjnego. Nad całością dominuje zaś nieustanna walka i kolejne próby honoru. Ilustrator dba o dobre rozplanowanie kadru. Nie ma tutaj miejsca na jasne lub ciemne plamy: jeśli jakiś szczegół jest ważny dla dalszego rozwoju historii, narysowany jest w taki sposób, by od razu przykuć uwagę. Natomiast sceny walki, choć zawsze trwają tylko kilka kadrów, tryskają dynamizmem. Taki już urok pojedynków, z których życiem może ujść tylko jeden szermierz. W portretach postaci oraz w tłach części historii zawartych w drugim tomie Samotnego Wilka przeważa głęboka czerń. Wpływa to w znacznym stopniu na zmianę klimatu snutych opowieści na bardziej mroczny.

Uderzenie

Na trakcie nie widać kamieni, ani obalonych pni, więc wózek mknie coraz szybciej: gara, gara, gara. Nie zanosi się na to, aby w najbliższym czasie miał zwolnić. Lecz jeśli to zrobi, należy się spodziewać, że Samotny Wilk i Szczenię opuszczą go na jakiś czas, by przyjąć zlecenie za 500 ryo. Zaś Kazuo Koike i Goseki Kojima pójdą znów w ich ślady, by zdobyć materiał na kolejne karty historii o samuraju na ścieżce zemsty. Warto poczekać na ich powrót.
Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę