Inwazja planetarna:

Wizja desantu jest tak krwawa, że prawdę mówiąc zastanawiam się nad sensem desantu. Czy ta planeta jest nam do czegokolwiek potrzebna? Okręty można dokować w stacjach kosmicznych. Żywność dla floty hodować w kosmicznych farmach, być może nawet umieszczonych bezpośrednio na okrętach. Amunicja - jak wyżej. Pewnym problemem są surowce, ale jak zauważono na blogu zewnętrznym - w asteroidach jest cała tablica Mendeleiewa.

W zasadzie widzę tylko dwa przypadki, w których desant jest uzasadniony. Pierwszy to sytuacja gdy planeta jest w stanie zagrażać naszej flocie. a my nie możemy tego zmienić za pomocą bombardowań orbitalnych lub broni masowej zagłady. Drugi ma miejsce wtedy, gdy chcemy zabezpieczyć coś lub kogoś znajdującego się na powierzchni planety, w stylu epizodu chińskiego z Code Geass, czy końcówki Banner of the Stars 2. Pytanie jednak, czy nie byłyby to raczej desanty komandosów - albo jeszcze lepiej, terminatorów - zdolnych prześlizgnąć się przez obronę przeciwlotniczą nieprzyjaciela.

Tekst ciekawy, ale przy przyjętych założeniach hipotetyzujemy do tego stopnia, że równie dobrze możemy przyjąć, że lepszym sposobem inwazji byłoby wysłanie genetycznie zmodyfikowanych klonów (tak aby wyglądały identycznie jak mieszkańcy planety), które wtopiłyby się w społeczeństwa i stopniowo przejęły władzę (chociażby jak w filmie "They live"). A wtedy cała inwazja odbywa się bezkrwawo.

Wystarczy zmniejszyć skalę do podboju drugiego kontynentu, żeby zobaczyć, że w grę mogą wchodzić czynniki, które nawet nie przychodzą nam do głowy. Konkwistadorzy dysponowali końmi i prochem, Inkowie, Majowie i Aztkowie nie (ciekawostką jest, że pomimo rozwiniętej kultury Indianie Ameryki Południowej nigdy nie wynaleźli koła). Mimo to obrońcy nakryliby czapkami najeźdźców z racji samej przewagi liczebnej. A jednak przegrali, bo poszczególne plemiona były skłócone między sobą a wiele z nich wierzyło, że Hiszpanie byli bogami, mającymi pomóc im zrzucić jarzmo miejscowych dominatorów.
Jeśli wrócimy do skali międzyplanetarnej to myślę, że ewentualny podbój polegałby właśnie na przewadze technologicznej i cywilizacyjnej potencjalnego najeźdźcy.

@ Torgradczyk

O sukcesie Hiszpanów w Meksyku, Peru i Ekwadorze zadecydowało przede wszystkim wykorzystanie konfliktów międzyplemiennych i nienawiści ludów podbitych do azteckich i inkaskich imperialistów. Gdyby nie to, to nawet przewaga technologiczna nic by Hiszpanom nie pomogła - Aztekowi i Inkowie dość szybko przyzwyczaili się i do koni, i do broni palnej i nie bali się starcia z tak uzbrojonymi wrogami, czego przykładem jest fakt wypędzenia (krótkotrwałego) w 1520 roku Corteza i jego 1500 ludzi z Tehochtitlan.

@ Earl, powiedziałem mniej więcej to samo co Ty:

"Konkwistadorzy dysponowali końmi i prochem, Inkowie, Majowie i Aztkowie nie (...). Mimo to obrońcy nakryliby czapkami najeźdźców z racji samej przewagi liczebnej. A jednak przegrali, bo poszczególne plemiona były skłócone między sobą a wiele z nich wierzyło, że Hiszpanie byli bogami, mającymi pomóc im zrzucić jarzmo miejscowych dominatorów."

Fakt faktem, że planetarny najeźdźca, obok przewagi technologicznej, mógłby wykorzystywać konflikty wewnętrzne najeżdżanej planety.

Jest jeszcze jedno zagadnienie, które przegapiłem, a które w kontekście space opery może być istotne. Otóż mówimy tutaj cały czas o inwazji na, że tak ujmę, capital planet: kolebkę danej cywilizacji lub jedną z antycznych kolonii, dysponującą ogromną populacją, praktycznie samowystarczalną i zdolną do wieloletniego oblężenia.

Podejrzewam jednak, że każde gwiezdne imperium na pewnym etapie swojego rozwoju będzie usiane niewielkimi osiedlami ludzkimi (o populacji, przyjmijmy, 10 milionów), to jest koloniami górniczymi, naukowymi, być może planetami służebnymi wobec portu gwiezdnego. Takie planety wydają się fajne dla military spacefiction. Na tyle cenne, by o nie walczyć, na tyle małe, by nie zadeptać najeźdźcy samą milicją z włóczniami, na tyle kolonialne, by oddać je bez poczucia hańby narodowej.

@ PK_AZ dobre spostrzeżenie. Walczy się zazwyczaj o strategiczne punkty. Po co opanowywać całą planetę, skoro można zdobyć kilka baz i załóżmy kopalni, w których wydobywa się strategiczny surowiec. Rozumiem tekst Zegarmistrza (albo tak mi się wydaje), który zestawia pewne liczby w konfrontacji z popkulturową wizją inwazji obcych na całą planetę. Jest to jednak tak duży poziom abstrakcji, że bardzo wiele wniosków zależy od założeń, które przyjmiemy albo od uniwersum jakie sobie zbudujemy.

Kiedyś rozważałem sobie twarde sf z podbojem międzyplanetarnym jako wątkiem przewodnim. Pomysł był taki, że imperium, które podbija kolejne światy, nie dysponuje technologią pozwalającą podróżować i atakować jak dajmy na to w Gwiezdnych Wojnach. Inwazję planuje się na wiele pokoleń w przód. Żołnierze to klony z zaprogramowanymi misjami, którzy są hibernowani na czas podróży kosmicznej. Zależnie jaka planeta ma być zasiedlona są to klony-pionierzy, klony-robotnicy, czy właśnie klony-żołnierze. Na rodzimej planecie, z której najeźdźcy rozpoczynają podróż mija załóżmy kilkanaście pokoleń, zanim przychodzi wiadomość, że zdobyta została nowa planeta (lub niezdobyta). Jednak najeźdźcy są na tyle rozwinięci kulturowo, że poprzez odpowiednie instytucje przekazują sobie takie informacje z pokolenia na pokolenie. Imperium ma świadomość swojej ekspansji, jednak z perspektywy zwykłego mieszkańca, astronomiczny podbój jest czymś bardzo abstrakcyjnym. Mieszkańcy mało której planety mieliby sposobność w ogóle się obronić - wyobraźmy sobie sytuację, w której zaawansowani technologicznie najeźdźcy podbijają planetę, której mieszkańcy byliby na etapie średniowiecza. Mało tego. Do imperatora przychodzi wiadomość, że planeta XYZ jest zamieszkana przez rozwinięty gatunek naczelnych, którzy jednak nie nauczyli się jeszcze używać narzędzi. I doradcy imperatora dokonują analizy: "panie, jeśli natychmiast wyślemy nasze okręty, XYZetianie będą na etapie łuków i rydwanów, ale jeśli zmarudzimy z atakiem, wynajdą proch a kto wie, czy nie gwintowane lufy i będziemy mieli znacznie większe straty".

No poniosła mnie trochę fantazja :-)

W 40k Imperium tak miało z tau. Bodajże odnależli ich na poziomie kamienia łupanego, za tysiąc lat posłali armię, licząc, że co najwyżej będą na etapie średniowiecza, a tu zonk, bo ich rozwój poszedł inną, szybszą niż ludzi drogą no i mieli już karabiny plazmowe w związku z czym imperialni przerżnęli. 

@ Kanibal77, "za tysiąc lat posłali armię" - chodzi o lata na planecie Imperium, czy na planecie tau? ;-)

W space operze wszystkie planety są ziemiopodobne. W 40k komisarz Gaunt nie potrzebuje skafandra antygrawitacyjnego, czy chodźby aparatu tlenowego kiedy ląduje ze swoimi ludźmi na planecie, którą ma podbić, analogicznie kapitan Kirk też miał takie bzdety głęboko w tyle, brał pierwszego oficera wraz z lekarzem pokładowym na dokładkę i huzia na Józia, bez przejmowania się takimi bzdetami, że może siła grawitacji planety połamie nam kręgosłupy zaraz po wylądowaniu. Generalnie w space operze o której pisze zegarmistrz kosmos to po prostu morze, planety to wyspy, a statki to,,, statki. Prędkość nadświetlna przez nie osiągana, to takie pitu pitu, by statek poruszał się dość szybko, by latać między planetami i tyle. Tam nie wyciąga się konsekwencji z teorii względności i innych takich bzdetów.

Konkludując, chodzi o uniwersalne tysiąc lat, bo w 40k i uniwersach pokrewnych tysiąc lat, to po prostu tysiąc lat, które w całym wszechświecie upływa tak samo szybko, a planety kręcą się wokół gwiazd w tym samym, lub przynajmniej bardzo zbliżonym tempie.

@ Kanibal77, wszystko rozumiem, tylko skoro olewamy teorię względności, to czemu mamy się przejmować, ilu żołnierzy, pojazdów potrzebujemy do podbicia planety albo czy mieszkańcy planety mogą się bronić na orbicie, czy na powierzchni? Po prostu zróbmy hollywoodzką rozwałkę! :D

Heh, a właśnie jest różnica. Tysiąc lat dla Imperium i x tysięcy lat dla Tau. ;> Kiedy imperialni odnaleźli układ, Tau byli prymitywnymi, małpopodobnymi istotami. Planeta została oznaczona jako zdatna do kolonizacji, obcy mieli być poddani masowej eksterminacji i wszystko byłoby dobrze. Tyle tylko, że układ Tau został otoczony spaczeniowym sztormem, który wedle miary czasu Imperium trwał sobie te tysiąc lat. Tyle, że wewnątrz układu już nie. Kiedy sztorm się skończył, floty eksterminacyjne Imperium (przygotowane na spotkanie małpoludów z pałami) napotkały prężnie działającą cywilizację, która opanowała cały swój układ słoneczny. Więc to nie jest tak, że ojej, ojej w dwadzieścia lat przeskoczyli ze stułbi do cyberkoszmaru.

@Torgradczyk

Trochę tak wlaśnie jest, że wszystko sprowadza się na ogół do epickiej rozwałki, z tym, że gdybamy tutaj na temat space opery w której z tytułu konwencji, inwazje planetarne przypominają d-day, tyle, że na większą skalę. To, że olewamy pewne zmienne w takich rozważaniach nie znaczy, że musimy wyeliminować wszystkie czynniki. Po prostu rozważamy jakby mógł wyglądać D-day na dużo większą skalę. I tak, owszem statki pokoleniowe także pojawiają się w space operze, jednak na ogół mamy takie, które dość szybko i sprawnie przelatują z układu do układu i tyle. Ew. jakiś technobełkot.

@Vukodlak

Dzięki za odświeżenie pamięci. Dex tau czytałem dość dawno toteż i mogłem o czymś zapomnieć.

@ Kanibal77

Racja. Zdanie: "Tak się zastanawiam, jak mogłoby to wyglądać, przy zastosowaniu techniki ze space opery" sprawia, że nie mogę z Tobą za bardzo polemizować. Takie są po prostu założenia tekstu Zegarmistrza. Z drugiej strony, chciałem trochę podywagować, jaki jest sens pisania tekstu przyjmującego takie założenia. No bo do jakich wniosków możemy dojść? Że w Avengersach kosmiczni najeźdźcy powinni mieć 120 milionów żołnierzy?