Herezjarcha - Jacek Komuda

Miłośnicy Jacka Komudy nie mają powodów do narzekań. Co kilka miesięcy na naszym rynku pojawia się kolejna książka tego autora. Jednak pisarz ten, znany przede wszystkim z powieści rozgrywających się w czasach siedemnastowiecznej Rzeczypospolitej, nie skupia się tylko polskiej scenerii. Ostatnie pozycje tego pisarza: Galeony wojny oraz Czarna bandera to fantastyka marynistyczna. W swojej najnowszej książce, Herezjarsze, Jacek Komuda opuszcza morskie klimaty i zabiera czytelnika do średniowiecznego, plugawego i cuchnącego Paryża.

Autor po raz kolejny uczynił średniowiecze tłem swoich opowiadań. Cztery lata temu na naszym rynku ukazało się Imię Bestii, którego głównym bohaterem był Franciszek Villon: poeta, lecz także łotr, złodziej i morderca. W swojej najnowszej książce Jacek Komuda wraca do tej postaci.

Herezjarcha to zbiór składający się z czterech opowiadań. Długość każdego z utworów wynagradza ich małą ilość: najdłuższa z opowieści, Pan z Dębiny, ma ponad 100 stron, a najkrótsza, Klasztor i morze, około pięćdziesięciu. Główny bohater zmierzy się z siłami nadnaturalnymi, z którymi zwykły człowiek nie miałby najmniejszych szans. Jednak przeciwnikami Franciszka Villona będą przede wszystkim ludzie, niejednokrotnie bardziej niebezpieczni niż sam diabeł. Podczas swej wędrówki poeta zmierzy się z zagadką Pana z Dębiny, trafi do miasta rodem z Dies Irae oraz będzie musiał rozwiązać problemy pewnego opactwa, powoli zatapianego przez morze. Nieraz pożałuje, że udało mu się uratować głowę spod katowskiego topora.

W dwóch pierwszych utworach, Panu z Dębiny oraz tytułowym, autor serwuje naprawdę dużą dawkę makabry. Nawet na bardziej wyrobionym czytelniku zrobi to duże wrażenie. W trzecim opowiadaniu, Danse macabre, również pojawia się wiele okrucieństwa, jednak łagodzi je bardzo miły akcent w postaci bohaterstwa polskich rycerzy. Najciekawszy oraz najłagodniejszy jest ostatni utwór, a mianowicie Klasztor i morze, którego fabuła skupia się głównie na tajemnicach i zagadkach, kryjących się w pewnym opactwie.

Na szczególną uwagę zasługuje główna postać tego zbioru. Słynny poeta to typowy komudowski bohater: zimny i bezwzględny łotr, który dba przede wszystkim o to, aby napełnić własną kiesę złotem. Przez swoje egoistyczne pobudki Villon trafia na ślad naprawdę groźnego zła, co może kosztować go życie. Poeta jest postacią zdecydowanie negatywną i trochę odpychającą – autorowi wyśmienicie udała się kreacja tego łotra.

Takiemu bohaterowi należy się stosowne tło. Tutaj Komuda również spisał się znakomicie, bo światu z opowiadań Herezjarchy niedaleko do piekła. Pisarz przedstawił średniowiecze od najgorszej strony – jako odrażającą, okrutną i makabryczną epokę, gdzie cudem jest samo utrzymanie się przy życiu, a liczy się jedynie pieniądz. Szczególnie mocno oberwało się duchowieństwu – daleko mu do cnotliwego i szlachetnego ideału Chrystusa, wydaje się wręcz, że grzeszą dużo ciężej niż inne stany.

W kwestii atmosfery, wiele wnosi charakterystyczny styl Jacka Komudy: obrazowy, soczysty, krwisty oraz obfity w porównania. Również zastosowana przez autora stylizacja pozwala zanurzyć się w bogatym (lecz przede wszystkim cuchnącym) świecie średniowiecza.

W kwestii wydania Fabryka nie zawiodła. Duża czcionka, dobrej jakości papier, brak literówek i okładka ze skrzydełkami zadowolą każdego bibliofila. Dodatkową zaletą są świetne ilustracje Dominika Bronka.

Herezjarcha to jedna z lepszych pozycji, jaką czytałam ostatnio, szczególnie że w zeszłym roku rodzimi autorzy nie rozpieszczali czytelników zbyt dużą ilością nowych książek. Zupełnie inaczej postępuje Jacek Komuda i chwała mu za to. W jego najnowszym zbiorze każdy miłośnik fantastyki odnajdzie cztery naprawdę dobre utwory. Żałować można jedynie tego, że opowiadań nie jest więcej. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę