Gone: Zniknęli. Faza czwarta: Plaga - Michael Grant

Michael Grant dokonał rzeczy niesamowitej, co podkreślane jest w praktycznie każdej recenzji książek z cyklu Gone: z pozornie sztampowego i nieciekawego motywu autor uczynił zalążek doskonale skonstruowanego i pasjonującego świata. Perdido Beach było spokojnym nadmorskim miasteczkiem, w którym za interesujące miejsce mogła uchodzić co najwyżej elektrownia jądrowa. Wszystko zmieniło się jednak w momencie, gdy teren w promieniu 15 km otoczony został nieprzenikalną barierą, w obrębie której zniknęli wszyscy ludzie powyżej piętnastego roku życia. Jakby tego było mało, część dzieciaków zyskała supermoce rodem z kart komiksów.

Tytułowym zagrożeniem czwartej części jest plaga grypy, na którą nie ma lekarstwa. Zarażone dzieci chorują do momentu, w którym konwulsyjnie wypluwają narządy wewnętrzne. Autystyczny Petey, twórca ETAP-u (tak dzieciaki nazywają swoje więzienie), w sennych majakach stara się nie przegrać walki z tajemniczym stworem zwanym gaiaphage, który nie zaprzestał starań o władzę w mikroświecie. Do tego ostatniego dołącza psychopatyczny i pozbawiony moralnych zahamowań młodociany morderca Drake. Mieszkańcy Perdido Beach stają przed kolejnym zagrożeniem, z którym uporać się będzie niezwykle ciężko.

Klimat serii Gone był poważny już w pierwszej części, ale to Głód i Kłamstwa upewniły nas, że nie mamy tu do czynienia z grzeczną opowiastką o krystalicznie dobrych bohaterach, którzy bronią uciśnionych przed do cna złymi czarnymi charakterami. Michael Grant wykreował bohaterów wielowymiarowych i chociaż podział na "policjantów i złodziei" jest jasno określony, to czasami trudno jednoznacznie ocenić czyny poszczególnych postaci. Świat przedstawiony również nie jest ugrzeczniony, a wręcz przeciwnie – realia powieści są brutalne, pełne ran i wszechobecnej śmierci. Dzieciaki chodzą po mieście uzbrojone po zęby i chociaż można liczyć na pomoc bliźniego, to w większości przypadków nie jest ona bezinteresowna. Jeśli poszukujemy powieści, która przekaże młodemu czytelnikowi tak zwane uniwersalne i ponadczasowe wartości, to Gone nie będzie dobrym wyborem. Autor nie boi się mówić o żądzach, właściwie nie ma dla niego tematu tabu. Na kartach książki pojawiają się tortury, alkohol i narkotyki, moralny dylemat przerwania życia cierpiącego przyjaciela, naturalistyczne przedstawienia śmierci (chociaż w dzisiejszych czasach nie jest to już szokujące) oraz rozwinięcie zasygnalizowanych tylko wcześniej wątków homoseksualizmu czy fizycznego pożądania.

Akcja prowadzona jest sprawnie i szybko, nawet mimo momentów spowolnienia oraz przemyśleń bohaterów nie uświadczymy w Pladze niepotrzebnych dłużyzn. Fabuła nadal pozostaje zagmatwana i chociaż część niecodziennych rzeczy (powstanie ETAP-u, supermoce bohaterów) doczekała się pewnych wyjaśnień, to są to domysły bohaterów, nie zaś jednoznaczne stwierdzenia. Dużo miejsca, w stosunku do poprzednich części, poświęcono wewnętrznym przeżyciom Peteya. Podróże po umyśle autystycznego dziecka są najbardziej tajemniczymi momentami książki, ciężko je zrozumieć i zinterpretować. Fragmenty te nie sprawiają jednak wrażenia umieszczonych na siłę, a raczej dodają powieści głębi. Niestety, tytułowa plaga została potraktowana nieco po macoszemu, poświęcono jej zdecydowanie zbyt mało uwagi.

Warto raz jeszcze wrócić do bohaterów. Bardzo wyraźnie widać zachodzące w nich przemiany. Autor sprawnie przechodzi pomiędzy kolejnymi postaciami (których jest już całkiem sporo), prowadząc do punktu kulminacyjnego. Każde dziecko ma swoje priorytety. Jedni chcą rządzić, innym wystarczy jedzenie oraz dach nad głową, zaś niektórzy chcieliby po prostu świętego spokoju.

Brak dorosłych oraz całkowita wolność dzieci z paranormalnymi zdolnościami to – mogłoby się wydawać – idealne warunki do życia, zaś fatalny pomysł na powieść, ale autor cyklu Gone: Zniknęli po raz kolejny utwierdza mnie w przekonaniu, że pozory mogą mylić. Zaloguj się, aby wyłączyć tę reklamę